Μα ήταν του 18... πώς έγραψε 8; του Γιώργου Μπέλτση

 

Πολύ απλό, επειδή πάντα η επίδοσή του ήταν του 13 και με την αυστηρή βαθμολόγηση των πανελληνίων, τον όγκο της ύλης που έπρεπε να μάθει και το αναπόφευκτο στρες που  ένοιωθε όταν (αργά πλέον) κατάλαβε ότι ήταν για 13, το 8 ήταν η φυσιολογική συνέπεια.

ΕΣΥ, ΚΗΔΕΜΟΝΑ όταν έγραφε 13 στα διαγωνίσματα που ήταν σε ύλη μιας παραγράφου, κι άλλο τόσο στις τελικές εξετάσεις του Γυμνασίου όπου διαλέγει 6 από τις 9 ερωτήσεις που σημαίνει ότι αν έγραφε και στις 9 θα έγραφε 10 με άριστα το 20, ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ;

Ζούσες τη συλλογική αυταπάτη, που είναι πολύ ωραία όταν τα προβλήματα είναι κάτω από το χαλί, αλλά όπως όλα τα ωραία, κάποτε τελειώνει! Ναι, μα «ο καθηγητής άλλα σου έλεγε». Φυσικά. Γιατί αν τον βαθμολογούσε με 14 στον προφορικό, θα πήγαινες να ζητήσεις τα ρέστα! Και τότε θα έπρεπε ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ και μπορεί να χρειαζόταν να δουλέψει για να βελτιωθεί η επίδοση του μαθητή του και πόσο παραπάνω να δουλέψει για 1000  ευρώ;

Οπότε τι κάνει; Βάζει στο δικό σου 18, στου Γιατρού 19, στου Δήμαρχου 20 και είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα! Πρόσεξε. Δεν κάνω πλάκα. Γνωρίζω καθηγητή που στο πρώτο τετράμηνο πήγε τους βαθμούς που ήταν αυτοί που ανταποκρίνονταν στις επιδόσεις των μαθητών του και ο διευθυντής ΤΟΥΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ με την εντολή «Τους ανεβάζεις γιατί αλλιώς θα μας σκίσουν». Τελεία και παύλα. Και τι έκανε λες; Φυσικά και τους πήγε στα ουράνια. Αλλιώς εσύ και ο Διευθυντής θα του κάνατε τον βίο αβίωτο. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Μόνο αν ενεργοποιηθούν οι σύλλογοι κηδεμόνων και αντί να ψάχνουν βαθμούς αρχίσουν να ψάχνουν επιδόσεις θα διορθωθεί η κατάσταση. Μόνο η συνεργασία γονέων – καθηγητών μπορεί με κόπο και γνήσιο ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος να δώσει αποτέλεσμα. 

Α! Και κάτι ακόμα. Ενδιαφέρον δε σημαίνει διαγώνισμα το Σάββατο, σημαίνει μάθημα το απόγευμα χωρίς χρήματα, (βλέπε 14ο Λύκειο Θεσ/νίκης ), σημαίνει πραγματικό μάθημα για όλους τους μαθητές του τμήματος το πρωί και όχι μόνο δύσκολες ασκήσεις να συμπληρώνεις το φροντιστήριο που κάνεις επί πληρωμή στους άριστους που φυσικά και υπάρχουν, αλλά δεν είναι αυτοί το θέμα μας. Τον μισθό σου τον πληρώνει και ο φορολογούμενος πατέρας του παιδιού που αντιμετωπίζει δυσκολίες και προβλήματα. 

Και μην ξεχνάμε: το να μην κάνεις τίποτα είναι κι αυτό μια επιλογή και, ως τέτοια, έχει και αυτή τις συνέπειές της για εσένα και για την κοινωνία στην οποία ζεις. Αυτά και - όπως πάντα -με τις υγείες μας.

Μπέλτσης Γιώργος

παραΕκπαιδευτικός