Για να είμαι ειλικρινής, δε μπορώ να πω ότι περνάω και τόσο ωραία αυτόν τον καιρό. Οι μισοί συνάδελφοί μου είτε παίρνουν νωρίς σύνταξη είτε πηγαίνουν δύο φορές την εβδομάδα σε ειδικό για το στρες. Εκεί που σκοτωνόμαστε να εφαρμόσουμε μια νέα σειρά οδηγιών, η κυβέρνηση μας πετάει κάτι διαφορετικό. Αφιερώνουμε τόσο χρόνο για επιθεωρητές, να γράφουμε εκθέσεις ο ένας για τον άλλον, να καταρτίζουμε προϋπολογισμούς και να κλείνουμε λογιστικά βιβλία που έχω σχεδόν ξεχάσει γιατί ήθελα να διδάξω στην αρχή.

Τζόναθαν Κόου, Το σπίτι του ύπνου

«Χωρίς ανάσα ρε φίλε, χωρίς ανάσα. Αισθάνομαι ασφυξία. Κούραση. Χάος. Ματαίωση. Είναι σχολείο αυτό; Πες μου. Είναι σχολείο; Χωρίς γέλιο; Χωρίς αγάπη για τα παιδιά; Χωρίς αγάπη για τους εκπαιδευτικούς».

«Θέλω να φύγω από αυτό το σχολείο. Η διευθύντρια είναι ανυπόφορη, έχω ένα τμήμα με 24 παιδιά, τα 5 με διάγνωση, με μία παράλληλη μόνο. Θέλω να φύγω από αυτό το σχολείο»

«Τη μισή μέρα είμαι παράλληλη στήριξη σε ένα παιδί. Την υπόλοιπη μισή, μοιράζομαι σε άλλα δύο και το πρώτο παιδί με κυνηγάει παντού, δε μπορεί χωρίς εμένα. Το μεσημέρι δεν έχω κουράγιο να γυρίσω σπίτι»

«Παραιτήθηκα. Έφυγα από το νηπιαγωγείο κι έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου. Η προϊσταμένη μου έκανε τη ζωή πατίνι. Έκλαιγα κάθε μέρα. Δυο χρόνια έξω από τους πίνακες προσλήψεων και διορισμών».

«Από τη στιγμή που θα ανοίξω την πόρτα του νηπιαγωγείου, μέχρι τη στιγμή που θα παραδώσω το τελευταίο παιδί δε σταματάω λεπτό. Ούτε τουαλέτα. Για μείωση ωραρίου ούτε λόγος. 25 χρόνια υπηρεσίας, 25 ώρες τη βδομάδα».

«Νοίκιασα σπίτι στους Αμπελόκηπους, μια γκαρσονιέρα, 600 ευρώ. Πήρα μια πρώτη τάξη. Δυο μήνες έλιωσα στην κούραση για να λειτουργεί ως ομάδα, να κάνουν τα παιδάκια τα εντελώς στοιχειώδη. Έλιωσα στην κούραση. Τώρα, έρχεται η Διεύθυνση και μου λέει ότι θα φύγω από το σχολείο, έγιναν συμπτύξεις στις μεγάλες τάξεις, τώρα ρε φίλε, αρχές Νοέμβρη, το πιστεύεις; Κι εγώ είμαι λέει «η τελευταία τοποθετηθείσα»! Η ποια λέω; Θα με μετακινήσουν από το σχολείο. Δεν έχω ιδέα που θα με στείλουν, δεν έχω ιδέα τι τάξη θα πάρω, τι σχολείο θα είναι εκεί. Δεν έχω ιδέα τι θα κάνω με το σπίτι που νοίκιασα. Δεν είναι η πρώτη χρονιά που μου συμβαίνει αυτό και δεν έχω ιδέα πόσες φορές θα μου συμβεί ακόμα».

«Έχω άλλα τέσσερα χρόνια. Δεν έκανα αίτηση για αναγνώριση προϋπηρεσίας. Που σημαίνει εξαγοράζω με 360 το μήνα. Στα 62 θα φύγω. Δε μένω λεπτό παραπάνω. Ας μου πάρουν όλο το εφάπαξ. Δεν αντέχω άλλο. Σε άλλο σχολείο ξεκίνησα να δουλεύω εγώ. Πάει εκείνο το σχολείο. Αυτό δεν είναι σχολείο».

«Η ύλη δε βγαίνει. Από το 2006 με τα νέα βιβλία, έχουμε χάσει τον ύπνο μας. Η υπουργός λέει ότι θα μειώσει την ύλη. Πως θα διαλέγουμε ότι βιβλίο θέλουμε εμείς. Καλά δουλευόμαστε; Αφού τα βιβλία θα γραφτούν με βάση τα αναλυτικά προγράμματα. Και στα νέα αναλυτικά προγράμματα η ύλη αυξάνεται. Τα παιδιά δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Κάνω μάθημα με 6 παιδιά σε ένα τμήμα που έχει 23. Και πάλι καλά. Μορφολογική και πραγματολογική ανάλυση κειμένων προβλέπουν τα νέα αναλυτικά. Πότε τα δίδαξαν αυτά στα Παιδαγωγικά Τμήματα; Σε ποια παιδιά απευθύνονται όταν στην πρώτη ενότητα της ιστορίας έχουμε έννοιες όπως Αναγέννηση (ενώ ποτέ δεν υπήρξε Μεσσαίωνας στην ιστορία του Δημοτικού), Ουμανισμός, Θρησκευτική Μεταρρύθμιση, δεκάδες ονόματα, έννοιες, χρονολογίες. Μας κοροϊδεύουν».

«Πόσες παγκόσμιες ημέρες έχει ο χρόνος; Κάθε δυο και τρεις μας στέλνουν μια εγκύκλιο να κάνουμε κάτι για την τάδε ή τη δείνα παγκόσμια ημέρα. Μάθημα πότε θα κάνουμε; Μήπως να φτιάξουν ένα αναλυτικό πρόγραμμα με παγκόσμιες ημέρες»;

«Πρώτα έβαλαν την Ευέλικτη Ζώνη. Μετά τον ενεργό πολίτη. Θα ακολουθήσει μάλλον ο ευέλικτος πολίτης. Σαν τον κοσμήτορα του Πολυτεχνείου που κατέγραψε και κατέδωσε έναν φοιτητή του στην αστυνομία και μετά δήλωσε ότι του φάνηκαν πολλοί οι14 μήνες που έφαγε. Ευελιξία. Να τα έχεις καλά με όλους γίνεται;».

«Φέτος, τρέχω σε πέντε σχολεία. Σε πέντε! Μία μέρα πηγαίνω σε δύο σχολεία, πρέπει σε ένα διάλειμμα να έχω διακτινιστεί μέχρι το άλλο. Στο παραδίπλα σχολειο πηγαίνουν 5 συναδέλφισσες των αγγλικών! Η Διεύθυνση έχει καταργήσει τις ομάδες σχολείων. Χάος»!

«Τι το ήθελα να γίνω γυμνασιάρχης; Έχεις ίντερνετ στο σπίτι; Ιούλιο μήνα, πάλι μας έστειλαν ερωτηματολόγιο να το συμπληρώσουμε λέει ως τις 9μ.μ. απόψε. Το πιστεύεις; Άκου ως τις 9. Πόσα σετ ρομποτικής έχουμε και πόσα χρησιμοποιήθηκαν ρωτάνε. Κανένα δε χρησιμοποιήθηκε. Τι να βάλω; Μηδέν; Ρώτησα και τους άλλους γυμνασιάρχες. Κι αυτοί τα ίδια. Κανένα. Αν βάλω κανένα θα με τρέχουν και θα καρφώσω και τους συναδέλφους ότι κανένας δεν έκανε ρομποτική. Θα βάλω ότι χρησιμοποιήθηκε ένα. Όλοι θα βάλουμε ότι χρησιμοποιήθηκε ένα. Αυτό θα κάνω. Χρησιμοποιήθηκε ένα. Τι ώρα να περάσω;».

«Μας έχουν πρήξει με τα προγράμματα. Κοπτική-ραπτική λέει τώρα! Υπάρχουν προγράμματα που δηλώνονται και δε γίνονται και προγράμματα που γίνονται αλλά δε δηλώνονται. Εγώ κάνω τα δεύτερα. Δεν αντέχω την κοροϊδία».

«Το όνειρό μου ήταν να γίνω δασκάλα. Όταν το πραγματοποίησα ήμουν τόσο χαρούμενη. Τα παιδιά ήταν το οξυγόνο μου. Η αξιολόγηση μου το στέρησε. Φεύγω από αυτό το σχολείο. Δε θα ξαναγυρίσω αν δεν αλλάξει».

Τα περισσότερα από τα παραπάνω είναι πραγματικές κουβέντες συναδέλφων. Σπαράγματα της ζωντανής εκπαίδευσης που ανασαίνει με καλάμι, μέσα σε συνθήκες ασφυξίας, συμπτύξεων, αυταρχισμού, διώξεων, πειθαρχικών, απίστευτων πιέσεων γραφειοκρατικών και πολιτικών. Που προσπαθεί να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται, τα παιδιά πρώτα απ’ όλα. Να σώσουμε τα παιδιά. Να κρατήσουμε το σχολείο όρθιο. Όταν καταρρέουν ακόμα και τα ταβάνια. Σε μια παλιά ταινία, «ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά», ο Βουτσάς έκανε μάθημα και έπεφταν σοβάδες. Τώρα, φτάσαμε στο 2025 για να ξαναζήσουμε την ταινία. Στην πραγματικότητα αυτή τη φορά. Στα κεφάλια μας καταρρέει κυριολεκτικά και μεταφορικά το σχολείο μας. Να μην το επιτρέψουμε. Να μη φύγουμε. Να σταθούμε και να πολεμήσουμε!

Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι εκεί στο Υπουργείο είναι ένα τσούρμο άχρηστοι. Καθόλου άχρηστοι δεν είναι. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Εκτελούν πρόγραμμα αποδόμησης του δημόσιου δωρεάν σχολείου σύμφωνα με κατευθύνσεις και προσανατολισμούς υπερεθνικών οργανισμών που έχουν εφαρμόσει ακριβώς τις ίδιες πολιτικές με πιο καταστροφικά αποτελέσματα σε άλλες χώρες.

Εμείς κρατάμε το σχολείο όρθιο. Από τα παιδιά παίρνουμε οξυγόνο. Από τη συλλογικότητά και τη συναδελφικότητα παίρνουμε δύναμη και αγωνιζόμαστε μέσα στις τάξεις αλλά και έξω από αυτές, στις συνελεύσεις, τους δρόμους, τις απεργίες. Έλα στη Γενική Συνέλευση, να τα πούμε. Να πούμε αλήθειες. Τη Δευτέρα 24/11, στις 18:30, στο σχολικό συγκρότημα 8^ου-106^ου Δημ.Σχ. Αθηνών.