Αθαν. Κατσίμπελης (Διευθυντής ΔΙΠΕ Ζακύνθου): Η συγγνώμη σε δύο Μητροπολίτες ως πράξη ευθύνης και σεβασμού

Στη Ζάκυνθο, όπως ενημερώθηκα από την πρώτη στιγμή της τοποθέτησής μου, ισχύει ένα εθιμικό δίκαιο ευπρέπειας κατά την είσοδο και παρουσία σε ορθόδοξους ναούς. Οι παρατηρήσεις προς μαθητές και εκπαιδευτικούς σχετικά με την ενδυμασία τους —πολλές φορές αυστηρές— είναι συχνές, όπως μαρτυρεί και πρόσφατο περιστατικό της 25ης Μαρτίου με μαθητή μας.

Την αντίληψη αυτή φαίνεται να συμμερίζεται μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας, όπως προκύπτει από δημοσιεύματα της τοπικής εφημερίδας “Ερμής”, από αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα κομματικών στελεχών, καθώς και από σχόλια σε τμήμα του αθηναϊκού Τύπου στα οποία απάντησα πριν δημοσιοποιηθεί το σχετικό βίντεο.

Ο συνάδελφος που βρέθηκε στο επίκεντρο της συζήτησης δεν παρέστη ως ιδιώτης, αλλά ως στέλεχος της εκπαίδευσης και Αντιπρόεδρος του  ΠΥΣΠΕ Ζακύνθου, εκπροσωπώντας θεσμικά το Υπουργείο Παιδείας και τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ζακύνθου. Επομένως, οποιαδήποτε προσβολή προς το πρόσωπό του αφορούσε έμμεσα εμένα προσωπικά και την Υπηρεσία που εκπροσωπώ.

Οι κανόνες ευπρέπειας σε χώρους λατρείας δεν καθορίζονται από τη διοίκηση της εκπαίδευσης, αλλά απορρέουν από τις ίδιες τις θρησκευτικές παραδόσεις. Όπως κανείς αφαιρεί τα παπούτσια του όταν εισέρχεται σε τέμενος, έτσι και στους ορθόδοξους ναούς τηρούνται συγκεκριμένες, άγραφες αλλά ευρέως γνωστές αρχές σεβασμού.

Η επιστολή που απέστειλα προς τα Στελέχη της Εκπαίδευσης δεν αναφερόταν σε συγκεκριμένο πρόσωπο και δεν συνιστούσε αποδοκιμασία, αλλά μια παιδαγωγική υπενθύμιση ότι κάθε δημόσια παρουσία εκπαιδευτικού —όταν εκπροσωπεί το σχολείο ή τη Διεύθυνση— είναι μήνυμα προς την κοινωνία και τους μαθητές. Ο τρόπος που στεκόμαστε, εκφραζόμαστε και παρουσιαζόμαστε αντανακλά το κύρος του λειτουργήματός μας και της δημόσιας εκπαίδευσης.

Η συγγνώμη που απηύθυνα προς τους δύο Μητροπολίτες δεν ήταν πράξη προσωπικής κριτικής του ατυχούς περιστατικού ή της ενδυμασίας του συναδέλφου,ούτε αποδοχής της αυστηρής δημόσιας παρατήρησης του Μητροπολίτη η οποία ήταν σαν να έγινε σε εμένα, αλλά πράξη ανάληψης ευθύνης. Ως Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ζακύνθου έχω χρέος, ακόμη κι όταν η κριτική είναι άδικη ή υπερβολική, να προστατεύω τον εκπαιδευτικό, να αποφορτίζω τις εντάσεις και να διαφυλάσσω το κύρος της εκπαίδευσης.

Η συγγνώμη αυτή στόχευε στο να προστατεύσει τον θεσμό, να αποτρέψει τη στοχοποίηση συναδέλφων και να προαγάγει την κοινωνική ειρήνη.

Σε περιόδους έντασης, το «ζητώ συγγνώμη» δεν είναι αδυναμία· είναι ύψιστη μορφή ηγεσίας και παιδαγωγικού ήθους.

Η εκπαίδευση οφείλει να παραμένει χώρος ενότητας, σεβασμού και παραδείγματος.
Η παιδεία δεν εκφράζεται μόνο με λόγια, αλλά και με στάση ζωής.

Με εκτίμηση,