Κοιτάζω γύρω μου τα παιδιά μας. Στο σχολείο, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια, στις στάσεις των λεωφορείων, στις ουρές των ΚΕΠ, στα διλήμματα των Πανελλαδικών, στους δρόμους των διαδηλώσεων. Κι αναρωτιέμαι: πότε προλάβαμε να τους αφαιρέσουμε το δικαίωμα στο μέλλον, και μάλιστα χωρίς να το παραδεχτούμε;
Είναι τα πιο μορφωμένα παιδιά που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα. Μιλούν γλώσσες, χειρίζονται με φυσικότητα την τεχνολογία, αναζητούν γνώση πέρα από τα σχολικά βιβλία, αμφισβητούν και καλώς το κάνουν. Κι όμως, τους κοιτάμε συχνά με καχυποψία. Σαν να μην τους έχουμε εμπιστοσύνη. Σαν να μην θέλουμε να τους αφήσουμε χώρο να ανθίσουν. Τους μετράμε με βαθμούς, αλλά δεν τους ακούμε.
Δεν φταίνε τα παιδιά που βαδίζουν σ’ έναν λαβύρινθο αποστήθισης, εξετάσεων, κοινωνικής πίεσης, αβεβαιότητας. Φταίει το σύστημα που χτίσαμε – ή που αφήσαμε να χτιστεί χωρίς εμάς. Ένα λύκειο που εξαντλείται στο φροντιστήριο. Μια κοινωνία που τους φορτώνει ευθύνες χωρίς να τους δίνει εξουσία. Ένα κράτος που τους αναγκάζει να φύγουν για να αναγνωριστούν.
Σπάνια μια κοινωνία διαθέτει τόσο μορφωμένους, τόσο ικανούς και τόσο ευαίσθητους νέους, όσο η σημερινή ελληνική. Και σπάνια τούς αντιμετωπίζει με τόση δυσπιστία.
Τα παιδιά μας μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον συνεχών κρίσεων οικονομικών, υγειονομικών, θεσμικών. Κι όμως, μιλούν γλώσσες, κατακτούν πτυχία, διακρίνονται διεθνώς, αμφισβητούν με επιχειρήματα, διεκδικούν με ήθος. Έχουν προσόντα που εμείς δεν είχαμε ποτέ. Αλλά εμείς, συχνά, δεν τους κοιτάμε στα μάτια. Τους υποτιμούμε, τους πνίγουμε σε εξεταστικά συστήματα, σε κοινωνικές πιέσεις, σε ανεργία και αναξιοκρατία. Κι όταν φεύγουν στο εξωτερικό, αναρωτιόμαστε «γιατί».
Δεν έφυγαν γιατί πρόδωσαν την πατρίδα τους. Έφυγαν γιατί η πατρίδα δεν τους άφησε να μείνουν με αξιοπρέπεια. Έφυγαν γιατί οι σπουδές τους εδώ μετατράπηκαν σε διαγωνισμούς αποστήθισης, οι αξίες τους σε "υπερευαισθησία" και η γνώση τους σε απειλή για ένα σύστημα γερασμένο και βολεμένο.
Η νεολαία μας δεν είναι χαμένη γενιά. Είναι το αναξιοποίητο μέλλον της χώρας. Είναι οι άνθρωποι που στήνουν μικρές κυψέλες δημιουργίας, που οργανώνουν κοινωνικές πρωτοβουλίες, που ασχολούνται με την επιστήμη, την τέχνη, τον εθελοντισμό. Νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά όχι επειδή δεν αξίζουν, αλλά επειδή το κράτος και η αγορά εργασίας δεν έχουν φροντίσει να χωράνε την αριστεία τους.
Και πάνω απ’ όλα, είναι παιδιά που ζητούν εμπιστοσύνη. Όχι επιδοματική, πελατειακή, εφήμερη υποστήριξη. Αλλά δομική αλλαγή: ένα σχολείο που να τους μορφώνει ουσιαστικά, ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στη γνώση και όχι στη διαπλοκή, στον περιορισμό της ελευθερίας τους, στη διαγραφή τους, έναν δημόσιο τομέα αξιοκρατικό, μια πολιτεία που δεν τους ζητάει να σωπάσουν, αλλά να μιλήσουν.
Μπορούμε να τους προσφέρουμε αυτό που τους χρωστάμε. Αρκεί να πάψουμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν απειλή και να τους δούμε ως ό,τι πιο φωτεινό διαθέτει αυτή η χώρα. Αρκεί να πιστέψουμε πως δεν αρκεί να τιμούμε το παρελθόν μας, αλλά να επενδύουμε στο μέλλον μας και το μέλλον μας έχει πρόσωπο: είναι το πρόσωπο των παιδιών μας.
*Του Νίκου Μαρκάτου,Ομοτ.Καθηγητή ΕΜΠ,π.Πρύτανη, Γ.Γ.Ευρωπαικού Συλλόγου Ομότιμων καθηγητών.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 12/9
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
