Η παρούσα φάση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας θυμίζει, από πολλές απόψεις, τις συνθήκες του 19ου αιώνα: επίμοχθος αγώνας, δυσανάλογα βαρύς σε σχέση με τις επισφαλείς κατακτήσεις, σε περιβάλλον βασανιστικών (αναλογικά κατά εποχή) στερήσεων και έντονου εργοδοτικού και κρατικού αυταρχισμού.
Ωστόσο, τότε άνοιγε μια εποχή, ενώ τώρα μια εποχή φτάνει (ή έχει ήδη φτάσει) στο τέλος της.
Η ριζοσπαστικοποίηση στους στόχους και στα μέσα πάλης είναι, εκ των πραγμάτων, η μόνη δυνατή απάντηση στις αφόρητες πιέσεις που μάς ασκούν κράτος και οικονομική ολιγαρχία. Η κλασική συνταγή της συνετής και μετρημένης γραμμής πάλης, προκειμένου να εξασφαλιστεί η απαραίτητη μαζικότητα, δεν είναι σίγουρο ότι θα επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Όταν προβάλλεται από πολιτικοσυνδικαλιστικές δυνάμεις οι οποίες δηλώνουν ότι αντιμάχονται τους τρέχοντες συσχετισμούς δύναμης, μπορεί και να τις αποκόψει από τμήματα της βάσης που ακόμη διαθέτουν ή τώρα αναπτύσσουν αγωνιστική διάθεση.
Με άλλα λόγια, και ειδικά για το εκπαιδευτικό κίνημα: Καθώς η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, στην ΟΛΜΕ και στη ΔΟΕ, είναι πιο δουλική από ποτέ άλλοτε απέναντι στο κυρίαρχο μπλοκ δυνάμεων (κυβέρνηση, οικονομική ολιγαρχία, ΕΕ, ΟΟΣΑ και όλο το σινάφι), είναι επιτακτική ανάγκη να συνεχιστεί η ανάληψη πρωτοβουλιών από τα κάτω.
Η λογική του οριζόντιου συντονισμού μεταξύ πρωτοβάθμιων σωματείων, διακριτή από χρόνια και παρούσα στην πρόσφατη συγκυρία, μπορεί να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις.
Ο – υπαρκτός είτε και προσχηματικός – φόβος της έλλειψης αντιπροσωπευτικότητας, μαζικότητας και απήχησης μάς καταδικάζει σε αμήχανη σιωπή με ολέθρια αποτελέσματα. Στο κάτω κάτω, ποτέ δεν είναι γνωστό εκ των προτέρων αν μια κίνηση ή μια πρωτοβουλία θα αγκαλιαστεί από τη βάση των σωματείων, αν πρώτα δεν ξεδιπλωθεί.
Η - μάλλον υστερόβουλη - εκτίμηση ότι τέτοιες πρωτοβουλίες, όπως, για παράδειγμα η κήρυξη απεργίας αποχής από τα πρωτοβάθμια σωματεία, είναι διασπαστικές αντιστρέφει πλήρως την πραγματικότητα.
Αντίθετα, τέτοιες πρωτοβουλίες ίσως και να μπορέσουν να διασώσουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο από το κλασικό συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε να μπει συντεταγμένο στις μάχες της νέας εποχής.
Σε κάθε περίπτωση, βαδίζουμε σε δρόμους πρωτόγνωρους. Η πείρα και η ιστορία δείχνουν ότι η χάραξη των δρόμων δεν προϋπάρχει της διέλευσης από αχαρτογράφητες περιοχές. Οι δρόμοι ανοίγονται βαδίζοντας. Υποτιμάμε το συλλογικό μας εαυτό, αν δεν μπορούμε να τον δούμε – προορατικά – να οδηγεί τον εκσκαφέα.
*Εκπαιδευτικός - Μέλος ΕΛΜΕ Κέρκυρας
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 29/8
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
