Αγαπητοί καθηγητές και αγαπητές καθηγήτριες,
Όντας ένα μέρος του γενικού συνόλου της εκπαιδευτικής κοινότητας, ανήκοντας στην μαθητική συνιστώσα, αποτελώ, και εγώ αλλά και όλοι οι μαθητές, τμήματα του τροχού που κινεί την εκπαιδευτική διαδικασία.
Με γνώμονα τις δυσμενείς συνθήκες που προέκυψαν τον τελευταίο χρόνο, αλλά και των νομοσχεδίων της Υπουργού Παιδείας, θεωρώ καθήκον του καθενός, να επιλέξει την θέση του στα ζητήματα της εκπαίδευσης και της Παιδείας εν γένει. Η δήλωσή μου αυτή και το συγκεκριμένο κείμενο έχει ως σκοπό, να γνωρίζετε και εσείς αλλά και το σύνολο των καθηγητών, τους λόγους για τους οποίους προχωρώ σε αποχή από τα μαθήματα της τηλεκπαίδευσης, αλλά και να γίνει μία γενικότερη έκκληση για μαζικοποίηση των φωνών, των ανθρώπων που δίνουν πνοή στην Παιδεία και τον Πολιτισμό.
Στην Εκπαίδευση, όπως και στην Υγεία, δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία, καθώς απ’ ότι μπορούμε να αντιληφθούμε, η κυβερνητική προπαγάνδα είναι αστάθμητος παράγοντας και η ύπαρξή της αποτελεί το καύσιμο της πολιτικής του κρατικού μηχανισμού. Με την υποχρηματοδότηση των σχολικών μονάδων και των Πανεπιστημίων, με την κατασταλτική αντιμετώπιση που δέχθηκε το πανεκπαιδευτικό κίνημα, με την επιβαλλόμενη πειθάρχηση, αλλά και τις ταξικές ανισότητες που οξύνθηκαν από τα τηλεμαθήματα, αναγνωρίζουμε μία εντεινόμενη προσπάθεια υπέρβασης του αυταρχικού ορίου, εγκαθίδρυσης μία αστυνομοκρατούμενης Εκπαίδευσης αλλά και κοινωνίας στο σύνολό της.
Ακόμα και αν παραλείψουμε το γεγονός, ότι στους χώρους της Εκπαίδευσης είναι, το λιγότερο, φαιδρό να επιβάλλεται αναγκαστικό κλείσιμο, έναντι της λήψης των κατάλληλων μέτρων για την αντιμετώπιση του υγειονομικού ζητήματος, ακόμα και αν παραλείψουμε την οικονομική κρίση που έχει ξεσπάσει, φαίνεται ακόμα και στο εσωτερικό του κοινωνικού ιστού, πως οι διεργασίες είναι ελάχιστες και από τις συσπάσεις που προκαλούνται λόγω της έλλειψης υπευθυνότητας από την πλευρά του κράτους, κοντεύει να καταρρεύσει και να σπάσει.
Επομένως, αν μπορούσαμε να αναλύσουμε διεξοδικά την πολιτική που ακολουθείται, θα διακρινόταν, μία άκρατη μεροληψία υπέρ του κεφαλαίου και της κεφαλαιοκρατικής πολιτικής που κινεί τα κρατικά νήματα, με οποιοδήποτε κόστος. Οι ανθρώπινες ζωές, έχουν μεταβληθεί σε αριθμητικές στήλες, όπου η απώλεια τους, συνεπάγεται της αντίστοιχης αύξησης, ενώ η ίδια η αξία της ζωής, χαρακτηρίζεται πλέον, υπό το πρίσμα της υγειονομικής κρίσης, από ένα άλλο επίπεδου κυνισμού.
Έχοντας αυτά στο μυαλό μας, φαίνεται πως η κρίση, δεν είναι μόνο οικονομική ή υγειονομική. Είναι και κοινωνική αλλά και ανθρωπιστική.
Στον μικρόκοσμο της Παιδείας, οι αλλαγές που έρχονται, συγκρούονται με την ουσία της μάθησης, συγκρούονται με την ίδια την έννοια της αντίθεσης, η οποία (αντίθεση), είναι ο λόγος που αναφερόμαστε στην εξέλιξη και όχι στην στατική κατάσταση του κοινωνικού συστήματος, που θα οδηγούσε σε μεγάλα επίπεδα χάους (εντροπία), οδηγώντας δυνητικά και σε καταστροφή της κοινωνικής σύνθεσης, χωρίς καμία πιθανότητα κοινωνικού μετασχηματισμού.
Παραμένοντας σε αυτό το πλαίσιο, είναι πλέον διακριτό, πως τα νομοσχέδια που ψηφίστηκαν και αφορούσαν την Παιδεία, εκτός του γεγονότος ότι τέθηκαν προς ψήφισμα με κλειστά πανεπιστήμια και σχολεία, χωρίς δυνατότητα αντιλόγου, έφεραν και ιδιαίτερες αλλαγές στον χώρο των σχολείων και ακόμα περισσότερο των Πανεπιστημίων. Βάσεις, διαγραφές φοιτητών και πανεπιστημιακή αστυνομία, έχουν ως ξεκάθαρη στόχευση την μείωση του μορφωτικού επιπέδου, την καταστολή του φοιτητικού κινήματος και κατ’ επέκταση, την επιβολή της ιδιωτικής πολιτικής, στους χώρους της Δημόσιας Εκπαίδευσης.
Το μαθητικό κίνημα, σε μία άγουρη προσπάθεια να συγκροτήσει τις δυνάμεις του, να συσπειρωθεί υπό ακηδεμόνευτους όρους και να γίνει αυτή η συνιστώσα, που σε συνδυασμό με την γενικότερη πανεκπαιδευτική δύναμη, θα έφερνε προτάσεις και αλλαγές, στους χώρους που συντελείται η ίδια η καταστροφή της Παιδείας, αντιμετωπίστηκε υποτιμητικά, υποβαθμίστηκε η σημασία του, ο λόγος και ο αγώνας του.
Με θλίβει πραγματικά, που όποια προσπάθεια ανασυγκρότησης της διαλυμένης μας φωνής, η όποια προσπάθεια να μορφωθούμε και να υπάρξουμε με αξιοπρέπεια στους χώρους του Σχολείου, η όποια προσπάθεια σκέψης για ένα άλλο σχολείο, πιο αλληλέγγυο και πιο ανθρώπινο, βρήκε απέναντί της επιθετικότητα και παραπληροφόρηση.
Με θλίβει πραγματικά, ότι κάθε λόγος ύπαρξης της παιδείας, καταλύεται μέσα από τις πράξεις των ανθρώπων που μας την διδάσκουν.
Με θλίβει πραγματικά, που ένας κόσμος που αργοπεθαίνει κάτω από τις στάχτες του, ένας κόσμος που έμαθε να ζει συμβατικά και στην μετριότητα, όταν κάποιο κομμάτι του, προσπαθεί να υπερβεί τα όρια, το καταδικάζει στην μετριότητα για πάντα, το καταδικάζει στον οίκτο, δεν του επιτρέπει να γίνει αυτόνομο, ανεξάρτητο, ελεύθερο και δυνατό.
Με θλίβει πραγματικά, που οτιδήποτε επαναστατικό, που στην τάξη ανθίζει θεωρητικά και διανθίζεται από φλογερούς λόγους και γλαφυρές περιγραφές, όταν φτάνει η ώρα της υλικής του μετουσίωσης, της ρήξης του νέου με του παλιού, της ρήξης της αξίας με την αρχή, με σκοπό να κυοφορηθεί μία νέα ιδέα, ένα νέο υλικό σημείο, που θα απευθυνθεί στην συνείδηση του κόσμου, τότε λοιπόν, δεν υπάρχει αυτή η αντίστοιχη συμβολή, δεν υπάρχει ούτε η παρουσίαση μιας άλλης πρακτικής, παρά μόνο η συμμετοχή στην καταστολή της ριζοσπαστικής εκδοχής του αγώνα.
Και επειδή μιλάμε για συναίνεση, αντί της ουσιώδους συζήτησης, επειδή μιλάμε για αντίστοιχη «απεργοσπασία» και ως επί το πλείστον, αγώνας εκ του ασφαλούς από όλες τις πλευρές, εγώ έχω προχωρήσει από την Δευτέρα, σε αποχή από τα τηλεμαθήματα, αρνούμενος να συναινέσω, αρνούμενος να αγωνιστώ εκ του ασφαλούς και αρνούμενος να δεχθώ την καταστολή, την φίμωση, την ένταξη του μαθητικού και πανεκπαιδευτικού αγώνα στην φορμόλη, στα κούφια λόγια, την γραφικότητα και τις ασφαλείς και συμβατικές μεθόδους, μίας κάποιας, αντίδρασης.
Καλώ λοιπόν, να πάρει συλλογικές μορφές, να κεφαλαιοποιηθεί ο αγώνας, να οξυνθεί και να πάρει πολύμορφη όψη η αντίσταση των μαθητών, ξεκινώντας από μαζικές αποχές, προχωρώντας σε μαζική παρουσία στους δρόμους, πάντα υπό ακηδεμόνευτους όρους, φτάνοντας σε ένα σημείο, εμείς να γίνουμε ο αγώνας μας, εμείς να μετασχηματίσουμε την κατάσταση που μας απωθεί, την κατάσταση που μας εκφυλίζει την εκπαιδευτική λειτουργία, εμείς να υπερβούμε τις συνθήκες και να μην έρπουμε των καταστάσεων.
Μέχρι έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, θα χρειαστεί να θυσιάσουμε το ατομικό συμφέρον μας, που λανθασμένα νομίζουμε πως αποκλίνει από το συλλογικό.
Μέχρι μία ανθρώπινη Παιδεία, μέχρι να πάμε από το «εγώ» στο «εμείς».
Θα βρισκόμαστε στον δρόμο του αγώνα, να αναζητούμε τους «Υπερβόρειους» του Νίτσε, την αλήθεια του «Μερσώ» του Καμύ, την «καταδικασμένη ελευθερία του ανθρώπου» του Σαρτρ, τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου και τους «Ερωτοφωτόσχιστους νέους» του Ελύτη.
Μέχρι τότε, θα αγωνιζόμαστε.
Με σεβασμό,
Γιαννόπουλος Νικόλας
“Είμαστε Ρεαλιστές, “Μην φοβάστε τόσο πολύ τον θάνατο
Επιδιώκουμε το Αδύνατο” Όσο μία ανεπαρκή ζωή”
Ernesto Che Guevara Bertolt Brecht
* Μαθητής Α' Λυκείου από την Πάτρα
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 17 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 17/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
