Αυταρχισμός και πόλωση στην εκπαίδευση

Η Ν.Δ. και η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έχουν πάρει οριστική απόφαση για τον τρόπο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής τους. Η πολιτική τους είναι σε πλήρη αντίθεση με οποιαδήποτε  στοιχειώδη κοινωνική πρόοδο, με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Παράλληλα υλοποιούν συνειδητά τη θεσμική αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης και την απελευθέρωση σημαντικών τμημάτων της εκπαίδευσης στα ιδιωτικά συμφέροντα. Ως εκ τούτου, έχουν συνοδευτικό στοιχείο για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής τους τον αυταρχισμό κάθε μορφής.

Η Υπουργός Παιδείας συμπεριφέρεται σαν φεουδάρχης σε υποτελείς. Είναι διαρκώς στην αντίληψη του “διατάσσεσθε και εντέλλεσθε”. Θεωρεί την πυγμή, που της δίνει η πρόσκαιρη – ούτως ή άλλως – εξουσία, ως μοναδικό εργαλείο της λειτουργίας της. Έχει ξαφνιάσει ακόμα και ιστορικά στελέχη της Ν.Δ. του εκπαιδευτικού χώρου! Έχει ξεθάψει την παλαιοδεξιά σκληρή πολιτική της Δεξιάς του 1960.

Διοικητική επιβολή και παρουσία – δράση της αστυνομίας είναι οι πυλώνες της εφαρμοσμένης πολιτικής της. Δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό της και στον τρόπο σκέψης της οι έννοιες του διαλόγου και της συναίνεσης. Δεν την ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων πολιτικών κομμάτων ούτε των κοινωνικών φορέων ούτε των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών και της πανεπιστημιακής κοινότητας. Διαπνέεται από μια υποκουλτούρα καθημερινής παραγωγής διαταγών προς ...υπηκόους.

Δεν γνωρίζει όμως ούτε την τύχη αυτών των αυταρχικών πολιτικών ούτε το ό,τι δεν έχει θετική αναφορά ακόμα και σε φίλιες δυνάμεις της. Δεν μπορεί να κατανοήσει ότι όταν αμφισβητούνται τόσο έντονα οι πολικές επιλογές της, είναι θνησιγενείς. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ακόμα και στον πρώτο χρόνο μιας κυβερνητικής θητείας που υπάρχει παραδοσιακά καλό κλίμα για την κυβέρνηση, επί της δικής της πολιτικής δεν υπήρξε τίποτα το θετικό, τίποτα το αποδεκτό από την κοινωνία. Οι δημοσκοπήσεις, που τόσο πολύ τις λατρεύουν στο κόμμα της, την έχουν διαρκώς ανεξεταστέα. 

Βλέπει την πραγματικότητα σε σπασμένους καθρέφτες και κρατάει το δικό της μικρό κομμάτι για να βλέπει κάθε φορά αυτό που η ίδια δημιουργεί ως μοναδικό πεδίο της πραγματικότητας! Δεν μπορεί να ερμηνεύσει ότι είναι δημιουργός μιας εκπαιδευτικής πολιτικής βαθιάς Αντιμεταρρύθμισης, ότι το πέρασμά της από το Υπουργείο Παιδείας θα μείνει στην ιστορία ως το εξέχον παράδειγμα “μαύρης σελίδας” στην εκπαίδευση και θα αποτελεί το ακραίο πολιτικό δείγμα του αυταρχισμού.

Διακρίνεται από κυνικότητα, απλά και μόνο γιατί ο πολιτικός της λόγος δεν είναι λόγος για διάλογο ούτε για πειθώ. Δεν την ενδιαφέρουν καν τα επιχειρήματα και ο ορθός λόγος. Πώς να πείσει όταν, για παράδειγμα, “κουνάει το δάκτυλο” για τη “λευκή κόλα” των υποψηφίων στις Πανελλαδικές Εξετάσεις αλλά την ίδια στιγμή η ίδια η Υπουργός υιοθετεί και νομοθετεί τη “λευκή κόλα” αλλά και τη “λευκή επιταγή” στους σπουδαστές των κολεγίων, όταν εξισώνει τα ακαδημαϊκά προσόντα και τα πτυχία των πανεπιστημίων με τα διπλώματα τριετών κολεγίων, όταν διαλύει τον εργασιακό χώρο των επιστημόνων με τις πιο αυθαίρετες πράξεις, όταν κάνει το πτυχίο μια εμπορική πράξη μέσω της αναγνώρισης ίσων επαγγελματικών δικαιωμάτων σε τόσα άνισα μορφωτικά και επιστημονικά προσόντα;

Είναι γνωστή και φθαρμένη η συνταγή. Όταν μια πολιτική είναι αντικοινωνική και αντιδημοκρατική, μια λύση έχει: να υιοθετήσει τον αυταρχισμό, την πόλωση, τον διχασμό. Είναι μια πολιτική που γνωρίζει το τέλος της και την ενδιαφέρει μόνο η πρόσκαιρη αναπαραγωγή της εξουσίας.

Αλλά το πολιτικό δυστύχημα για την εκπαίδευση και για την κοινωνία δεν είναι μόνο η θεσμική αποδόμηση του σχολικού και πανεπιστημιακού  οικοσυστήματος και η εγκατάλειψη της μέριμνας για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Είναι και το ότι με ευθύνη της Υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης της Ν.Δ. η χώρα μας δεν συζητά και δεν σχεδιάζει με βάση τις τόσες και τόσες προκλήσεις των απαιτητικών καιρών μας. Ας μην περιμένουμε ότι η κ. Κεραμέως να αντιληφθεί αυτό το πεδίο. Και δεν μπορεί αλλά και δεν θέλει. Είναι άλλες οι αγωνίες της, άλλες οι επιλογές της!