Alfavita Όταν τα τύμπανα του πολέμου ηχούν, με αίμα ανθρώπων, γκρεμισμένα όνειρα και τσακισμένες ψυχές ξεπληρώνεται το τίμημά τους...
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους ακόμη αναρωτιούνται μήπως η ειρήνη κατακτιέται μόνο με την αχλύ του πολέμου...
Ευριπίδης, Ελένη, Α΄ Στάσιμο, στίχοι 1270-1285:
"Ανέμυαλοι όσοι αποζητούν τη δόξα
με λόγχες και με δυνατά
στον πόλεμο κοντάρια,
λογιάζοντας αστόχαστα πως έτσι
θα πάψουν των θνητών τις συμφορές·
γιατί, αν το δίκιο σου ζητάς με το αίμα,
η αμάχη δε θα λείψει από τον κόσμο·
γι’ αυτήν οι Πριαμίδες πήγαν
κάτω στη γης, ενώ μπορούσαν
μονάχα με τα λόγια, Ελένη,
τέλος να δώσουνε στην έχθρα.
Τώρα στον Άδη ’ναι βαθιά χωμένοι,
τα κάστρα τους φωτιά τα ’χει σαρώσει
σαν κεραυνός του Δία κι εσύ
πέρασες βάσανα και βάσανα
που αβάσταχτους σηκώσαν θρήνους."
Μελετώντας την "Ελένη", εν έτει 2018, στο 4ο Γυμνάσιο Κέρκυρας.
Τα 2.500 περίπου χρόνια που πέρασαν δεν έφτασαν φαίνεται, για να εμπεδώσει τον λόγο αυτό το ανθρώπινο είδος. Πόσο μα πόσο επίκαιρο το συγκεκριμένο απόσπασμα για την ανθρωπότητα και τον παραλογισμό της, όπως μου θύμισε σήμερα μία πολύ καλή και προβληματισμένη συνάδελφος.
Ας προσπαθήσουμε να έχουμε "πάντ΄ ανοιχτά, πάντ΄ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας", ειδικά σε αυτούς τους τόσο χαλεπούς και επικίνδυνους καιρούς.
