Απάντηση της Β ΕΛΜΕ Δωδ/σου στην πρόσκληση συμμετοχής σε ενημερωτική σύσκεψη ενόψει του Αναπτυξιακού Συνεδρίου Περιφέρειας Ν. Αιγαίου

Κυρίες, κύριοι,                                                        

   

Τα  προβλήματα  που αντιμετωπίζει η δημόσια  εκπαίδευση και  οι  εκπαιδευτικοί είναι  γνωστά  σε  όλους, τόσο τα  γενικότερα όσο και  τα  τοπικά. Οι  περικοπές  στη  χρηματοδότηση, οι  μηδενικοί  διορισμοί μόνιμου προσωπικού,  οι συγχωνεύσεις  σχολείων, η  αύξηση  του   διδακτικού  ωραρίου, η δραματική συρρίκνωση του  εισοδήματος  των εκπαιδευτικών  και άλλα πολλά.

 

Αυτά οφείλονται  στις  πολιτικές που ακολουθούνται τα τελευταία χρόνια  από  όλες  τις  κυβερνήσεις και  από  τη  σημερινή. Το  εκπαιδευτικό  κίνημα  και  η   Β ΕΛΜΕ  Δωδεκανήσου  έχουν  συγκεκριμένο  αγωνιστικό  μέτωπο ενάντια  σε  αυτές  τις  πολιτικές. Έχουμε καταθέσει  συγκεκριμένα  αιτήματα  και  προτάσεις για  την  αντιμετώπιση των  προβλημάτων, υπάρχει  όμως  σταθερή  άρνηση  από  τις  κυβερνήσεις για την  ικανοποίησή  τους. Αποκαλυπτική η  στάση  του  υπουργείου  και της κυβέρνησης  στις  πρόσφατες  κινητοποιήσεις  των  εκπαιδευτικών  που  ζητούσαν  μονιμοποίηση των  αναπληρωτών και  εξίσωση των  δικαιωμάτων  τους  με  αυτά  των  μονίμων: καμιά  συγκεκριμένη δέσμευση, αυταρχισμός  και  καταστολή  με  τα  ΜΑΤ.

  

Επίσης,  τα  τελευταία  χρόνια  διαρκώς  υποβάλλουμε το  αίτημα  να  ληφθούν μέτρα  ανακούφισης  για τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των αναπληρωτών  που υπηρετούν στην  περιοχή  μας,  με επιδότηση  ενοικίου  και  δωρεάν  σίτιση,  καθώς  και με έκπτωση στις  μετακινήσεις  τους. Και  σε  αυτό  το  αίτημα υπάρχει  διαρκής  άρνηση ικανοποίησής του. Συγκεκριμένα, η στέγαση και η σίτιση δεν μπορούν να αποτελούν υποχρέωση των Δήμων χωρίς την παροχή των αντίστοιχων κονδυλίων, όπως έγινε με τον τελευταίο νόμο 4512/2018, ο οποίος εξαίρεσε μάλιστα τους μόνιμους εκπαιδευτικούς. Οι Δήμοι αδυνατούν να ανταποκριθούν στα αιτήματα αυτά. Σχετικά με τις μετακινήσεις, ανάγκη διευκόλυνσης έχουν τόσο οι μόνιμοι όσο και οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, αφού οι μεν ζούνε χρόνια μακριά από τις εστίες τους αναμένοντας μια μετάθεση και οι δε μετακινούνται κάθε χρόνο σε διαφορετικό μέρος για να στελεχώσουν τα δημόσια σχολεία. Δεν χωράνε στις σελίδες μιας επιστολής οι περιγραφές του καθενός από εμάς που βιώνουμε τις συνθήκες αυτές. Οι δυσκολίες διαβίωσης αφορούν, επίσης, και τις υποβαθμισμένες παροχές υγείας, ιδιαίτερα στα μικρά νησιά, όπου οι εκπαιδευτικοί, όπως άλλωστε και οι ντόπιοι κάτοικοι, ζούνε σε συνθήκες διαρκούς ανασφάλειας.

 

Πρέπει να αναφερθούμε, ακόμα, στο μεγάλο πρόβλημα της αποκατάστασης των ζημιών στα σχολικά κτίρια μετά το σεισμό της Κω. Φέτος, πολλές σχολικές μονάδες της δευτεροβάθμιας λειτουργούν εκτάκτως σε απογευματινό ωράριο με ό,τι συνεπάγεται αυτό στην καθημερινότητα των οικογενειών των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Μαθήματα γίνονται ακόμα και σε δημοτικά σχολεία που δεν έχουν φυσικά την κατάλληλη υποδομή. Τα σχολεία μας έχουν αμέτρητες υλικοτεχνικές ανάγκες που, για να τις καλύψουν, απευθύνονται σε χορηγούς μεγάλων εταιριών. Το γεγονός αυτό τείνει φυσικά να γίνει κανονικότητα, αφού πλέον ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας κάνει δημόσιες δηλώσεις ευχαριστίας στο ίδρυμα του Νιάρχου κ.λπ. Εμείς δε δεχόμαστε να γίνουμε «ζητιάνοι» των μεγάλων χορηγών που αργότερα θα απαιτήσουν από τα σχολεία μας να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.

  

Παρακολουθούμε  τα αναπτυξιακά  περιφερειακά συνέδρια που διοργανώνονται  σε όλες  τις  περιφέρειες αυτόν τον καιρό. Σε  κανένα  από  αυτά  δεν  υπήρξε  κάποια  δέσμευση  για  πραγματική  έξοδο  από  τα  μνημόνια  όπως  επιχειρηματολογεί η  κυβέρνηση. Η  δίκαιη ανάπτυξη που  υπόσχεται  αφορά  την  κερδοφορία  των  μεγάλων  επιχειρηματικών ομίλων και  του  κεφαλαίου.  Οι  μνημονιακοί  νόμοι θα  παραμείνουν και  θα εξακολουθούν να  κάνουν  δύσκολη τη  ζωή  της συντριπτικής πλειοψηφίας  του  λαού. Σε  αυτήν την κατεύθυνση θα  κινηθεί προφανώς και  το  περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο Νοτίου Αιγαίου. Επομένως, δε θα εξυπηρετούσε  σε  τίποτα τα  συμφέροντα  του εκπαιδευτικού κόσμου η συμμετοχή  μας  σε  συναντήσεις  που  αποσκοπούν  στην προετοιμασία του συνεδρίου. Η εμπειρία του  εκπαιδευτικού  κινήματος  από  τη συμμετοχή  του  σε  προσχηματικούς  διαλόγους  μόνο  αρνητική  μπορεί να  χαρακτηριστεί. Τρανή απόδειξη, άλλωστε, του πώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση το διάλογο είναι η απαγόρευση εισόδου (αν και είχαν προσκληθεί!) στο πρόσφατο αναπτυξιακό συνέδριο της Θεσσαλονίκης των εκλεγμένων εκπροσώπων των τοπικών εκπαιδευτικών σωματείων και φοιτητικών συλλόγων, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Κ. Γαβρόγλου. Τα συνέδριά τους είναι σαν την “ανάπτυξή” τους: χωράνε μόνο τους ίδιους και τους χειροκροτητές τους, αφήνοντας έξω την κοινωνία και τις ανάγκες της.

   

Αντί να διοργανώνει συνέδρια για το θεαθήναι, η  κυβέρνηση  οφείλει  να τοποθετηθεί στα  ξεκάθαρα  αιτήματα  των  εκπαιδευτικών: