Σενάρια (;) 3ου Παγκοσμίου Πολέμου

Σε τελείως διαφορετικό κλίμα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επικύρωσε πανηγυρικά, ταυτόχρονα με το ουκρανικό, τη συμφωνία σύνδεσης ως πρώτο βήμα για την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ. «Το όνειρο της πλατείας Μαϊντάν εκπληρώνεται, είναι μια μεγάλη στιγμή για τη δημοκρατία», διαβεβαιώνει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μ. Σουλτς. Και πώς να μην είναι μια «μεγάλη στιγμή για τη δημοκρατία», αφού αυτή επιβλήθηκε με τη βία των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και τον πρωταγωνιστικό ρόλο των φασιστών-ναζιστών.

Παρ’ όλα αυτά, η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα επεκτείνονται, ενισχύοντας τη διεθνή ασφάλεια, την ειρήνη και την ευημερία! Αυτή είναι, πάνω-κάτω, η ευρωπαϊκή «βιτρίνα» για την ευρωπαϊκή προσέγγιση της Ουκρανίας.

Θα έλεγε κανείς ότι κάποιος από τους δύο (το ΕΚ ή οι διεθνείς αναλυτές) ζει «στον κόσμο του». Επειδή όμως τυγχάνει να ζούμε όλοι στον ίδιο κόσμο, υπάρχει σίγουρα μια άλλη εξήγηση γι’ αυτό το απίστευτο χάσμα στην ανάγνωση της πραγματικότητας.

Η εξήγηση βέβαια δεν είναι άλλη από την εξαπάτηση του λαού, που, ομολογουμένως, δεν χρειάζεται και τόσο τους «διεθνείς αναλυτές» τύπου Χέλμουτ Σμιτ (πρώην καγκελάριος της Γερμανίας) για να αντιληφθεί το μέγεθος του κινδύνου. Το ερώτημα είναι περισσότερο πώς στέκεται κανείς απέναντι σε αυτές τις «προειδοποιήσεις». Προετοιμάζεται προσαρμοζόμενος στο «μοιραίο» (εφοδιάζεται με αγαθά από το σουπερμάρκετ, σπεύδει να διαλέξει στρατόπεδο, ανακαλύπτει φανταστικούς εχθρούς κ.λπ.) ή στέκεται απέναντι στους «ιδιοκτήτες του κόσμου», που, είτε μιλούν για πόλεμο είτε για ειρήνη, ευχαριστούνται πάντα ιδιαίτερα με μια επικερδή πολεμική επιχείρηση.

Υπάρχει λοιπόν πραγματικός κίνδυνος ενός 3ου Παγκοσμίου Πολέμου εξαιτίας της «ουκρανικής σύγκρουσης»; Ερώτημα τρομακτικό. Αν και δεν πρέπει να λειτουργεί τρομοκρατικά και παραλυτικά, αλλά με τη βαθιά επίγνωση ότι οι πραγματικές διαθέσεις των λαών είναι υπέρ της ειρήνης, ότι είναι οι λαοί που μπορούν να αποτρέψουν τον πόλεμο, και ας είναι οι λαοί που τελικά σέρνονται στον πόλεμο.

Θα λέγαμε ότι ο κίνδυνος μια γενικευμένης σύρραξης εξαιτίας της «ουκρανικής σύγκρουσης» υπάρχει γιατί η σύγκρουση δεν είναι… ουκρανική. Πρόκειται για μια σύγκρουση όπου εμπλέκονται οι βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία), στο πλαίσιο ενός γενικευμένου γεωπολιτικού ανταγωνισμού που εμπλέκει και άλλες χώρες (π.χ. Κίνα).

Μια απλή απαρίθμηση των γεγονότων τα τελευταία 20 χρόνια αρκεί για διαπιστωθεί η τρομακτική έξαρση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που σε συνδυασμό με τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση κάνουν να φαίνονται σαν κακόγουστο αστείο οι αναφορές για διασφάλιση της ειρήνης και σταθερότητας, για εμπέδωση της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αντίθετα, η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα αναδεικνύονται όλο και πιο συχνά σε μεγάλα ιδεολογικοπολιτικά όπλα του δυτικού ιμπεριαλισμού, ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για τη χρήση πραγματικών όπλων στις σχεδιαζόμενες πολεμικές συγκρούσεις. Εξάλλου, ο «3ος Παγκόσμιος Πόλεμος» βρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Πλήθος πολεμικών συγκρούσεων για «ανθρωπιστικούς σκοπούς» πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, με αποκλειστικό σκοπό την ιμπεριαλιστική επέκταση, την περικύκλωση και απομόνωση του αντίπαλου ιμπεριαλισμού.

Αυτή η απειλή για την ανθρωπότητα που αποτελεί ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο από ένα πλατύ και οργανωμένο αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, από ένα κίνημα που θα αμφισβητεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά τους πολέμους. Ένας πόλεμος που στην εποχή του ιμπεριαλισμού μπορεί να εξελιχθεί σε παγκόσμιο σφαγείο των λαών.

 

Πηγή: Προλεταριακή Σημαία