Alfavita Είμαι 20 χρονών. Έδωσα πανελλήνιες πριν δυο χρόνια και δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένη από τη σχολή μου. Τρεις μήνες σκεφτόμουν το αν αξίζει να υποβάλλω ξανά τον εαυτό μου σε αυτό το μαρτύριο, να παρατήσω τη σχολή, τις παρέες μου, τις δραστηριότητες μου για ένα όνειρο. Και τελικά το έκανα. Από τον Σεπτέμβρη μετράω τους μήνες, κάνω όνειρα για το καλοκαίρι, για τα γενέθλιά μου που θα τα γιορτάσω, αφού το περσινό καλοκαίρι συνέπεσαν με τα καλοκαιρινά μαθήματα.
Μετράω 3 μήνες μέχρι τον Ιούνιο. Και ξαφνικά διαλύονται όλα. Κλάματα, φωνές, κρίσεις πανικού. Σκέφτομαι να τα παρατήσω. Και όλα αυτά που άφησα πίσω πάνε χαμένα? Κάθε μέρα τη νιώθω χειρότερη από την προηγούμενη. Και αν νιώθω εγώ έτσι, που ξέρω τι και πώς είναι οι Πανελλήνιες, πώς πρέπει να νιώσουν τα παιδιά που είναι η χρονιά τους?
Τα παιδιά που άκουγα στο φροντιστήριο να κάνουν όνειρα, να σχεδιάζουν διακοπές, να ονειρεύονται το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, να ανυπομονούν να ασχοληθούν ξανά με πράγματα που άφησαν πίσω λόγω Πανελληνίων. Τα παιδιά που προσπάθησα να βοηθήσω να διαχειριστούν αυτό που τους συμβαίνει όταν τα είδα να κλαίνε, να τρέμουν από άγχος και να διακατέχονται μόνο από φόβο για όλα αυτά που τα περιμένει. Τα παιδιά που το μόνο που ονειρεύτηκαν ήταν μια ξέγνοιαστη βόλτα με φίλους και μια βουτιά στη θάλασσα.
Έναν χρόνο περιμένουν αυτό. Μια ξέγνοιαστη βόλτα. Μην τους αφήσετε στην απελπισία. Δώστε τους μία απάντηση.
Με εκτίμηση, μια κοπέλα που παράτησε τα πάντα για ένα όνειρο.
Δείξτε μου ότι δεν ήμουν αφελής.
