Ανοιξη κι ανοιχτήρι, της Λιάνας Κανέλλη

Βράζει ο κόσμος της δουλειάς απ' άκρο σ' άκρο στη Γη. Απ' τις ματωμένες στοές των νοτιοαφρικάνικων ορυχείων ως τα εργοστάσια με τους τριακόσιους νεκρούς από πυρκαγιά στο Πακιστάν. Ζωές πατημένες, καλά κρυμμένα πτώματα πίσω από τις ερμηνευτικές αθλιότητες των ντελάληδων της ενημέρωσης. Πριν από κάμποσα χρόνια θα σπάραζε από αλληλεγγύη και μια δυτική μεγαλόπολη κι οι ειρηνιστές, οι πραγματικοί κι όχι καλοπληρωμένοι ενσωματωμένοι στο σύστημα πασιφιστές του καλοθρεμμένου κώλου, θα μιλούσαν τουλάχιστον για το ρέον κοχλάζον αίμα που θρέφει το καπιταλιστικό θεριό ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνικότητας και ...έδρας.

Σ' ένα παγκοσμιοποιημένο κοινωνικό ιστό, η χώρα μας απομονώνεται πολιτικά και πληροφοριακά έως ασφυξίας, με τεράστια την ευθύνη της ντόπιας εναπομείνασας διανόησης. Αποκόπτεται από την καθημερινή επέκταση του πολέμου και τη βίαιη εξαθλίωση γιγάντιων μαζών όπου Γης. Αγνοεί τα χιλιάδες θύματα καθημερινά. Ως συλλογικό ιστορικό υποκείμενο, ο λαός αποπολιτικοποιείται ταχύτατα. Τα πανεπιστήμια, οι χώροι δουλειάς, οι δρόμοι, τα καφενεία, οι πλατείες, δε σφύζουν από διαλεκτική αντιπαράθεση, από ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών, από την προθυμία συγκρότησης εκείνων των κρίσιμων μαζών που να μπορούν να αναλάβουν, να επωμισθούν, να διεκπεραιώσουν και να εισπράξουν εν τέλει, πρωτοβουλίες. Εκείνες τις δράσεις τις ικανές να ενθαρρύνουν εντός εκτός συνόρων, όλους κι όλες εκείνους που δεν παλεύουν μόνον για το ψωμί, την επιβίωση. Αλλά το πράττουν ως πολιτικά όντα, ως άσκηση δικαιώματος, ως πολιτισμική και πολιτική κατάκτηση. Με σύγκρουση όπου δει. Με θυσίες και με αίμα. Με αυταπάρνηση και ηρωισμό υπέρ περασμένων και μελλούμενων γενεών ανθρώπων. Που σημαίνει ποτέ ως αποκτηνωμένα αθροίσματα ατομικών επιδιώξεων.

Σα να λείπει απ' τον παγκόσμιο δημόσιο μιντιακό και εξ αυτού «πολιτικό» λόγο η αιδώς. Ιδιον μόνον των ανθρώπων. Ακούω φωνές και βλέπω φάτσες που πανηγύριζαν για τη λεγόμενη και τηλεβαφτισμένη «αραβική άνοιξη». Επιπόλαια υμνημένη από μικροφωνάδες, αναλυτάδες, τηλετιμητές και κρυμμένους λογιστες, της συνομοταξίας των, νυν και στους αιώνες των αιώνων προθύμων, η άνοιξη μετατράπηκε σε χρόνο ρεκόρ σε αφόρητη μεσαιωνική ζοφερή βαρυχειμωνιά. Ζηλωτές σέρνουν πτώματα που αξιολογούνται ως διαφυγόντα κέρδη των εμπνευστών μιας ιδιότυπης ιδεολογικής αρπαχτής. Μπουλούκια κι εδώ κι αλλού στη Γη, μεσούσης και κλιμακούμενης της οικονομικής ύφεσης, τραμπούκοι σε συνοικίες και πρωτεύουσες, πουλάνε προστασία και ένα μεταθανάτιο παράδεισο, επί αντικαταβολή δουλείας. Δεν πεινάνε μόνο τα στομάχια πια. Πεινάει κι ανθρώπινη σκέψη. Για ελευθερία. Για αποδέσμευση απ' την Ανάγκη και τον Καταναγκασμό. Δραπέτευση απ' την κονσέρβα.

Χιλιάδες, εκατομμύρια φανατικές και άθλιες, ιδιοτελείς και ψυχοπαθολογικές ερμηνείες του κόσμου και της ιστορίας, συχνότατα με το μανδύα της ...καλλιτεχνικής έκφρασης εμφανίζονται κάθε λεπτό στο διαδίκτυο. Κι όμως μια, ένα βίντεο, μια είδηση, μια δήλωση, γίνεται σε ένα δυο 24ωρα, αιτία κι αφορμή, πυροκροτητής και άλλοθι για «εξεγέρσεις», «επαναστάσεις», «κινήματα» φούσκες. Που μέσα σε λίγους μήνες αποδεικνύονται κίνηση ματ στην παγκόσμια καπιταλιστική σκακιέρα για την τάδε ή δείνα ομάδα θηριωδών οικονομικών συμφερόντων. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε πολιτικές μεταβολές. Από πραξικοπήματα μέχρι εκλογικά αποτελέσματα χρήσιμα και παινεμένα από φανερούς και αφανείς ...επενδυτές. Απαιτείται πολλή δουλειά κι ελάχιστη φαντασία για να πωλούνται μπιρ παρά τέτοιες συνδέσεις «φαινομένων» και σκληρής καπιταλιστικής πραγματικότητας. Από καλοπληρωμένους προπαγανδιστές, φασιστοειδή σκουλήκια και ψοφοδεή μυρμηγκάκια γλιτσιασμένης ανθεκτικότητας στο νόμο των άλλων και την τάξη τη δική τους.

Είναι ώρα ρήξης. Σύγκρουσης. Κυρίως με τους πωλητές σωτηρίας και ηθικής. Με τους διακινητές του τρόμου. Μ' αυτούς που δε μίλησαν ως τώρα και ξαφνικά λένε πολλά. Η εργατική τάξη θα κλείσει το βιβλίο συλλυπητηρίων που της άνοιξαν οι δήμιοι κι οι θεατρίνοι υποστηρικτές της. Για ν' ανοίξει το τεφτέρι των λογαριασμών. Οχι μοιραία. Συνειδητά και αποφασισμένα. Σαν ανοιχτήρι στο σκοτάδι της κονσέρβας, με πηλίκο το φως...

 

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ - Ριζοσπαστης, 16/9/2012