Εχθές, στις 4 Μαΐου του 2020 και ημέρα Δευτέρα, (μια όμορφη Δευτέρα θα έλεγα, παρά την συννεφιά), βγήκαμε επιτέλους κι εμείς εδώ στο Ηράκλειο, όπως κι εσείς όπου καλώς κι αν βρίσκεστε, έξω, μακριά από τους επιβεβλημένους αυτοπεριορισμούς. Όντας αυτός που είμαι, γιόρτασα το τέλος αυτής της περιπέτειας με έναν παρατεταμένο πρωινό περίπατο στην πόλη μου, διότι ό,τι αγαπάμε μας ανήκει, όπως λέει κι ο Δημήτρης ο Χαϊνης. Με συντροφιά εξαιρετική και προσωπικά χαρούμενος και ευδιάθετος, παρατήρησα για ώρα όσους και όσες εμφανίστηκαν εντός των τειχών, να διαμορφώνουν την επόμενη μέρα. Κι εγώ μαζί τους προφανώς, σίγουρα πιο ανεπαίσθητα.
Η ευαισθησία μερίδας τους πληθυσμού αυτής της μπερδεμένης σε πολλά ζητήματα πόλης είναι αδιαμφισβήτητη. Η απαρίθμηση γεγονότων που το αποδεικνύουν θεωρώ ότι είναι περιττή την παρούσα στιγμή. Το σημαντικό είναι, ότι σε αυτή τη νέα μέρα, που μπορέσαμε να βρεθούμε πάλι κοντά, (όσο κοντά επιτρέπεται τέλος πάντων), επιλέξαμε να εκφράσουμε ως Κρήσσες και Κρήτες του Ηρακλείου την αντίθεση μας σε δύο συγκεκριμένα ζητήματα. Το ένα αφορά το ιδιαίτερο μας οίκο-περιβάλλον και την επικείμενη διάθεση του προς τις χυδαιότερες των εκμεταλλεύσεων. Το δεύτερο αφορά την διατήρηση της αξιοπρέπειας μας, αρχικά ως άνθρωποι και δευτερευόντως ως αυτό που συλλογικά θεωρούμε ότι εκφράζει ο τόπος μας.
Και ύστερα ήρθε η αντίδραση, χρωματισμένη με την ιδιαίτερη χροιά του νησιού. Δεν θα σταθώ στην αντικειμενικά διαφορετική αισθητική των μεν και των δε, ούτε στο παραγόμενο αξιακό φορτίο αυτής της αισθητικής, που εκφράζεται απο την μία πλευρά ως υπεράσπιση της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, ενώ απο την άλλη ως επίθεση κατά πάντων με πρόφαση την αγάπη προς τον τόπο. Μιας αγάπης η οποία δύναται να γίνει και εργαλείο χειραγώγησης δυστυχώς. Θα σταθώ σε δύο εικόνες και μία διαπίστωση, καθαρά προσωπική.
Η πρώτη εικόνα είναι ένας νεαρός Ηρακλειώτης, στα 4 με 5 μέτρα από εμένα, να δέχεται επίθεση από τρία άτομα. Πριν ολοκληρώσω την κίνηση μου για να προσπαθήσω κάπως να τον πάρω από τα χέρια τους, εμφανίστηκε ένας κύριος, ο πατέρας του. Αυτό που εγώ σκέφτηκα εκείνος απλά το έπραξε με δύο κινήσεις του χεριού του. Η μητέρα του ήταν επίσης εκεί, τον αγκάλιασε και του είπε ΄΄μείνε εδώ μαζί μου΄΄. Αχ αυτές οι υπέροχες μητέρες μας, στο χαλασμό αλλά να είμαστε μαζί. Η δεύτερη εικόνα είναι επίσης ένας νεαρός, ο οποίος είχε μόλις δεχτεί ένα αντικείμενο στο πρόσωπο του. Παρότι καλυμμένος με αίματα, διατηρούσε ένα χαμόγελο γεμάτο αξιοπρέπεια. Στερεώθηκε αυτή η εικόνα μέσα μου, για ευνόητους λόγους.
Κλείνοντας, σχετικά με την προσωπική διαπίστωση στην οποία αναφέρθηκα, θα ήθελα να γράψω το εξής. Χάρηκα πάρα πολύ που είδα ξανά φίλες και φίλους μετά από τόσο καιρό. Πόσο μάλλον σε ένα τόσο ιδιαίτερο πλαίσιο συνάντησης, έκφρασης και διεκδίκησης. Για όσους θα θέλαμε κοντά μας αλλά δεν γινόταν να είναι, καλή αντάμωση. Για όσους όφειλαν να είναι κοντά μας αλλά το απέφυγαν, μια υπενθύμιση, η ανοχή είναι συνενοχή, ανέκαθεν ήταν.
Υ.Γ. Η αναβίωση της συμμετοχής της Χρυσής Αυγής σε κινητοποιήσεις που λαμβάνουν χώρα στην Κρήτη είναι κατάντια. Όσο για το ότι εμφανίζονται όντας οπλισμένοι και με την ξεκάθαρη στήριξη-ανοχή της αστυνομίας, ενδεικτικό του τι ακολουθεί.
Γεώργιος Γιαννακόπουλος, Κοινωνικος Επιστημονας, Εκπαιδευτικός
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 14/9
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
