Περίμενα το ασανσέρ στο μετρό, στην Ομόνοια. Εκείνος, όταν έφτασε, ήταν ήδη μέσα, από άλλη αποβάθρα. Καθώς έκρυβε με την πλάτη του τον πίνακα που έδειχνε τους ορόφους, και από συνήθεια, άπλωσα το χέρι να πατήσω το κουμπί ανόδου. Τότε γυρίζει και μου λέει, πειραγμένος: «Το πατήσαμε το κουμπί, κυρία, τι είμαστε εδώ; κομπάρσοι;»
Τότε τον πρόσεξα και κατάλαβα πως κάτι εννοούσε με τα λόγια του. Δεν του απάντησα, χαμογέλασα μόνο. Στηριζόταν σε πατερίτσες, αλλά με τον αέρα κάποιου που στηρίζεται στα πόδια του. Σχετικά νέος, και η προσωπική του φροντίδα, αυτή της εξωτερικής εμφάνισης, δεν ήταν και η πρώτη του έγνοια.
Τυχαία βγαίνοντας ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή προς την οδό Σταδίου. Στη στοά που για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι ακατοίκητη από ξενοίκιαστα καταστήματα, είχε μεταφερθεί το θέατρο του παραλόγου της ζωής. Ένα ερειπωμένο πάλκο, θεατρικό σανίδι, μα και κρεβάτι, για τις δύσκολες ώρες της νύχτας, στο βάθος. Τον χώρο περιόριζαν δικτυωτά ρολά που οριοθετούσαν τον κόσμο των άστεγων από τον κόσμο των στεγασμένων. Κόσμοι μακρινοί και κοντινοί, ανάλογα πόσο απόμακρη και ξένη είναι η ματιά για την αλήθεια που έχουμε ως θεατές του έργου. Παίζεται εδώ και καιρό, τον καιρό της κρίσης. Ο τίτλος του έργου, απλός και μεστός νοημάτων: «Μένω στον δρόμο».
Σε αυτή τη στοά, σταμάτησε, και προχώρησε προς τα μέσα. Ακούμπησε τις πατερίτσες στη γωνία, στηρίχτηκε και κάθισε στο σκεπασμένο με τις φθαρμένες κουβέρτες, σανίδι. Πράγματι, σκέφτηκα, δεν είναι κομπάρσος, είναι ο πρωταγωνιστής.
Ανδριανή Στράνη
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Ξεπεράστηκε κάθε όριο: Χιλιάδες παίρνουν online Proficiency σε 1 ημέρα ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 10/5
