Μπορεί χωρίς αγώνες και κίνημα να βρει το δίκιο του ο λαός;

Εξ άλλου, η προς τα κάτω αναπροσαρμογή στο τέλος Ιούλη των εκτιμήσεων για την πορεία της αμερικάνικης οικονομίας είναι μια ακόμα μαρτυρία για την κρίση που δεν τελειώνει, για την ένταση και την ανακύκλωση των αδιεξόδων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αυτά τα αδιέξοδα και αυτό το σύστημα είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι για την ποτισμένη με το αίμα των δολοφονημένων παιδιών γη της Γάζας, για τους απερίγραπτους κυνισμούς, τυχοδιωκτισμούς, σκοτωμούς και το σκηνικό «μεγάλου πολέμου» που στήνεται στην Ουκρανία. Οι λαοί, η ανθρωπότητα, 100 χρόνια μετά την έναρξη του Α” Παγκοσμίου Πολέμου, έχουν ανάγκη να λογαριαστούν ξανά με το μέλλον τους.

Χωράνε άραγε αυτοί οι λογαριασμοί -για τον λαό μας και τη χώρα μας που βρίσκεται στο επίκεντρο των περιδινήσεων και των μεγάλων σφαγών λαών και δικαιωμάτων- μέσα στις εκλογικές κάλπες και στις κοινοβουλευτικές καντρίλιες, όπως ισχυρίζεται και επιχειρεί να καθοδηγήσει τον λαό η αξιωματική αντιπολίτευση και όχι μόνο αυτή; Τα διλήμματα του Σεπτέμβρη, που ήδη κατασκευάζονται από τις συστημικές και τις συν αυταίς δυνάμεις, πολλούς παράγοντες προσμετρούν, διάφορες εκδοχές των πολιτικών εξελίξεων προετοιμάζουν και επιδιώκουν. Αλλά επίμονα επιδιώκουν να κρατήσουν στην άκρη τον λαό, τη νεολαία και τη δύναμη της μαζικής πάλης τους και του ξεσηκωμού τους.

 

 

Το κυβερνητικό κέντρο περί τον Σαμαρά έχει κάνει σαφείς τις στοχεύσεις του και τις επιδιώξεις του. Να παραμείνει στην κυβερνητική εξουσία, διευρύνοντας και ενισχύοντας τη βάση στήριξής του μέσα από μια ακροδεξιά ανασυγκρότηση της ΝΔ η οποία επιδιώκεται να εντάξει στους κόλπους της ό,τι έχασε ως τώρα, της φασιστικής ΧΑ συμπεριλαμβανομένης, με την προϋπόθεση αυτή να δεχτεί μια «αναμόρφωσή» της που επιχειρείται ήδη με τη χρησιμοποίηση πολλαπλών μηχανισμών και θεσμών. Το συνέδριο που ήδη πρότεινε για τον χώρο αυτό ο Μεϊμαράκης θα μπορούσε να είναι το πεδίο διαμόρφωσης και ανακήρυξης της «νέας ΝΔ». Βέβαια το όλο εγχείρημα παρουσιάζει δυσκολίες και σοβαρές αντιφάσεις, καθώς σημαντικά τμήματα και παράγοντες της Δεξιάς δείχνουν να μην μπορούν να εγκολπωθούν, και αναπαράγονται οι φυγόκεντρες τάσεις. Το βασικό ατού του Σαμαρά ήταν και παραμένει ως τώρα η αποτελεσματικότητα που επιδεικνύει για λογαριασμό των μεγάλων ξένων και ντόπιων αφεντικών στην προώθηση της επίθεσης, έργο για το οποίο χρειάστηκε και τη βοήθεια του Βενιζέλου. Όμως και η δυνατότητα αυτής της βοήθειας θα δοκιμαστεί αν και εφ” όσον προχωρήσει η σχεδιαζόμενη ανασυγκρότηση της ΝΔ, ενώ ταυτόχρονα και παράλληλα το Βενιζελικό ΠΑΣΟΚ επιχειρεί την ανασύνταξη της λεγόμενης κεντροαριστεράς! Σαν να λέμε, οι δύο σύμμαχοι πρέπει να χωρίσουν για να ενισχυθούν ο καθένας χωριστά, αλλά ο χωρισμός ενώ βάζει σοβαρό πρόβλημα στο κύριο -κυβερνητική πλειοψηφία-, δεν οδηγεί και με βεβαιότητα στην ενίσχυση των πάλαι ποτέ μεγάλων πυλώνων του συστήματος. Σε κάθε περίπτωση, με πολλούς τρόπους γίνεται φανερό ότι είναι περισσότερα τα προβλήματα από τις δυνατότητες του υπάρχοντος κυβερνητικού σχήματος που εδώ και δύο χρόνια υπηρέτησε πιστά την επίθεση, τη γραμμή της φασιστικοποίησης και της αντιδραστικής μετατόπισης της πολιτικής κατάστασης στη χώρα. Γι” αυτό τα κέντρα δείχνουν αποφασισμένα να επιχειρηθούν ως κάποιο βαθμό τουλάχιστον κάποια βήματα που θα στοχεύουν πριν από όλα στην (ξεχωριστή) ανασύνταξη των δύο αυτών δυνάμεων. Το αν θα παραμείνουν στην παρούσα Βουλή από την οποία θα αναζητήσουν μια εκ νέου στήριξη της κυβέρνησης -υπάρχουν και οι τρόποι και οι πρόθυμοι ακόμα και για την εκλογή διαδόχου του Παπούλια- ή αν θα «προσφύγουν στον λαό», θα κριθεί από το εύρος και την επιτυχία των βημάτων ανασύνταξης των κομμάτων τους.

 

Αυτή η μικρότερη ή μεγαλύτερη επιχείρηση «πολιτικής αναμόρφωσης» που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη τελεί υπό τον ορίζοντα των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων, απαιτήσεων, αναζητήσεων τόσο στη χώρα όσο και στην ευρύτερη περιοχή. Καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη -και με αιτίες που αφορούν και την «εσωτερική δυναμική» που έχουν πριμοδοτήσει οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις- μια κατάσταση αποσυγκρότησης και ρευστοποίησης κρατών και συνόρων από τη Λιβύη ως το Ιράκ, που σίγουρα θα δώσει και άλλα δραματικά γεγονότα, η ιμπεριαλιστική Δύση χρειάζεται μια «σταθερή Ελλάδα». Ακόμα περισσότερο, η ιμπεριαλιστική Δύση χρειάζεται μια «σταθερή Ελλάδα» όσο -με αμερικάνικες κύρια μεθοδεύσεις- ανεβαίνει επίπεδα η μεγάλη ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση της Δύσης με τη Ρωσία στην Ουκρανία. Όμως ταυτόχρονα, και για τις ίδιες αιτίες, η ιμπεριαλιστική Δύση δεν «ξεχνάει» τους διαγκωνισμούς της και τις αντιθέσεις της, έτσι ώστε το «σταθερή Ελλάδα» να μην είναι απαραίτητα ερμηνεύσιμο κατά τον ίδιο τρόπο, π.χ. από τις ΗΠΑ και από τη Γερμανία. Σε αυτή τη βάση, η λεγόμενη και αναμενόμενη για το φθινόπωρο «διευθέτηση του χρέους» δεν είναι καθόλου ένα αμιγώς οικονομικό ζήτημα, αλλά συναρτάται και θα συναρτηθεί με όλο το πλέγμα των επιδιώξεων-αντιθέσεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ήδη έχουν βγει για τα καλά στην επιφάνεια τόσο το Κυπριακό όσο και το ζήτημα της πΓΔΜ, ενώ το «Βήμα» «αποκαλύπτει» πιεστικό αίτημα των ΗΠΑ για ακόμα μία αμερικανική βάση στην Κρήτη! Ο λαός μας και εμείς βέβαια δεν ξέρουμε πόσοι και ποιοι εκβιασμοί και «αιτήματα» διακινούνται καθημερινά στα σαλόνια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της υποτέλειας. Όσα όμως ξέρουμε και ζούμε -όπως λ.χ τη στρατηγική συμμαχία με το φασιστικό κράτος του Ισραήλ για τη μαζική δολοφονία παιδιών στη Γάζα- μας δίνουν αβίαστα ένα βασικό συμπέρασμα: δεν είναι καθόλου φρόνιμο για τη ζωή μας και την ειρήνη στην περιοχή να ελπίζουμε πως οι συνεννοήσεις των εξαρτημένων αστικών κυβερνητικών δυνάμεων και των επίδοξων διαδόχων τους με τους ιμπεριαλιστές θα καταφέρουν να δεχτούν οι τελευταίοι να μας αφήσουν στην «ησυχία» μας… απλώς με μια κατάσταση «λελογισμένης» φτώχειας και εξαθλίωσης!

 

Σε αυτό το πλαίσιο, αντικειμενικά εξελίσσεται η αστική «πολιτική αναμόρφωση» και γι” αυτό μπορεί να προκύψουν διάφορες «εκπλήξεις» μικρότερου ή μεγαλύτερου βαθμού. «Εκπλήξεις» που είτε θα αφορούν τα ασπόνδυλα χαρακτηριστικά που βρίθουν στο αστικό πολιτικό προσωπικό είτε σημαντικές αναταράξεις που θα προκληθούν από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η σταθερά πάντως της αναμόρφωσης την οποία ακατάπαυστα υπενθυμίζουν τα κέντρα εξουσίας και στην οποία διαρκώς ορκίζεται το πολιτικό προσωπικό τους είναι μια: να συνεχίσει η επίθεση στην εργατική τάξη και στο λαό, να τσακιστούν όλες οι κατακτήσεις, να συντριβούν τα δικαιώματα των μαζών, να είναι σκυφτό το κεφάλι των σύγχρονων δούλων…

 

 

Ενώ λοιπόν το αγωνιώδες ερώτημα «μπορεί από τους καπνούς και τους πολέμους φλομωμένη η γης να μην ξανασηκώσει το κεφάλι της;»  (από το «Ο πόλεμος και η ειρήνη» του Μαγιακόφσκι) γίνεται δραματικά επίκαιρο, ενώ εκατομμύρια εργαζομένων στη χώρα είναι άνεργοι, απλήρωτοι, εξαθλιωμένοι, ενώ η νεολαία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον τοίχο της απελπισίας και της απουσίας κάθε προοπτικής για τη ζωή της, ενώ η κυβερνητική επίθεση συνεχίζει με ρυθμό πολυβόλου να κουρσεύει τη χώρα και να τη μετατρέπει σε ειδική ζώνη εκμετάλλευσης για λογαριασμό του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και των ντόπιων πλουτοκρατών, ενώ η απεργία, η συνδικαλιστική δράση, η διαδήλωση οδηγούνται στο απόσπασμα και ο αντικομμουνισμός γίνεται η καθεστωτική αλλά και διάχυτη θέση και αντίληψη, ενώ συμβαίνουν όλα αυτά και ευθέως ανάλογα με την κλιμάκωση τους, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναπτύσσει τη δικιά της «απάντηση»: Εκλογές, εκλογές, εκλογές…!

 

Θα μπορούσαμε να πούμε πως… ήταν κάποτε ένα (μικρό) ρεφορμιστικό κόμμα που παρά τη θεσμολαγνεία του, τη  συμμόρφωσή του στην αστική νομιμότητα και παρά το πέλαγος των αυταπατών του για τον ιμπεριαλισμό και την ΕΕ, θεωρούσε πως έστω μία στα τόσα χρειάζεται και καμιά κινητοποίηση! Τώρα, που θεωρεί ότι έφτασε στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας και επιδιώκει να αξιοποιήσει τις αντιφάσεις και τα προβλήματα των αστικών κομμάτων που τα τελευταία 40 χρόνια ασκούν τη διαχείριση του συστήματος (αλλά και μη διστάζοντας να ενσωματώσει και να αναδείξει κάθε ρετάλι αυτών των δυνάμεων) και κυρίως ποντάροντας στα προβλήματα, στην απόγνωση των λαϊκών μαζών και αναπαράγοντας-ενισχύοντας την αίσθηση ανημπόριας απέναντι στην επίθεση, κηρύσσει με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους την υποταγή και την απόσυρση των μαζών από κάθε πεδίο αντίστασης και πάλης!

 

Το δίκιο του ανέργου, του εξαθλιωμένου, του παιδιού που διώχτηκε από το σχολείο του, του απεργού που διώκεται, του γέροντα που δεν έχει φάρμακο, δεν θα κριθεί από το αν γίνουν ή όχι εκλογές τους επόμενους μήνες! Όλοι αυτοί, τα εκατομμύρια όλων αυτών δεν είναι πριν από όλα «ψηφοφόροι»! Όλοι αυτοί είναι, είμαστε κοινωνική δύναμη που χρειάζεται να βρούμε τους πολιτικούς, οργανωτικούς και κινηματικούς όρους για να αντισταθούμε στην επίθεση, για να διεκδικήσουμε και να κατακτήσουμε ως κοινωνική δύναμη δικαιώματα, για να τροποποιήσουμε τον συσχετισμό ανάμεσα σε μας και στις δυνάμεις που απαιτούν και αυτές που υλοποιούν την επίθεση! Αυτός είναι στοιχειωδώς ο δρόμος και ο τρόπος που αξίζει και αντιστοιχεί στους εργάτες, στο λαό, στη νεολαία, αυτός είναι πριν από όλα ο ρόλος τους, αυτός ο δρόμος ανοίγει και την επαναστατική προοπτική μιας κοινωνίας χωρίς πόλεμο, φτώχεια, εκμετάλλευση, μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής.

 

Και βέβαια αν και όποτε γίνουν εκλογές και όποιο αποτέλεσμα αυτές και αν δώσουν, τίποτε από τα παραπάνω, από τα άμεσα αναγκαία για τον λαό δεν θα φέρουν, όπως εξάλλου φροντίζει να εξηγεί συχνά πυκνά με τη γλώσσα των αστικών πολιτικών δυνάμεων η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που επανειλημμένα διακήρυξε πως «δεν μας φταίνε οι ξένοι» (δηλαδή οι ιμπεριαλιστές), αλλά το πρόβλημα μας είναι «εσωτερικό». Αφού λοιπόν δεν μας φταίνε οι ιμπεριαλιστές (αλλά βέβαια ούτε οι βιομήχανοι στους οποίους χάριν της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» θα δώσουμε φθηνή ενέργεια), τι μένει; Επιχειρώντας «αριστερές» απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγουν στα «Δίκτυα Συνεργατικής Οικονομίας» («Εφημερίδα των Συντακτών» 26-27/7/14) όπου -αναδιατυπώνοντας τις αφηγήσεις του Προυντόν- υπόσχονται υλοποίηση της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» με τη χρησιμοποίηση της λαϊκής αποταμίευσης και εγκαθίδρυσης μιας «άλλης» κοινωνίας εντός της καπιταλιστικής και μέσα στην Ελλάδα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης!

 

Προφανώς αυτές οι ιδεολογικές καταφυγές δεν είναι παρά προσπάθεια συγκάλυψης της γραμμής και της θέσης υποταγής στην ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική βαρβαρότητα που επίσης ντύνεται «εναλλακτικά» με τη θεωρία και την πρακτική των λεγόμενων δικτύων αλληλεγγύης που είναι στην πραγματικότητα κάλεσμα αποδοχής-διαχείρισης-εμπέδωσης της εξαθλίωσης, με ταυτόχρονη ανάδειξη των καπάτσων παραγόντων που θα ηγούνται της όλης επιχείρησης. Το πολιτικό διά ταύτα, της αναμονής και των δεήσεων υπέρ των εκλογών είναι βέβαια ό,τι πιο καθυστερημένο σε σχέση με όσα ήδη έκανε στο δίχρονο 2010-2012 ο λαός μας, αλλά και ό,τι πιο αναγκαίο για τη θέση και τον ρόλο που επιδιώκει στην πολιτική ζωή της χώρας η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι αλήθεια πως βοηθούν είτε με τη «συντροφική τους κριτική» προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (την οποία επιχειρούν να «διορθώσουν»;) οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε με τη θέση πως «οι αγώνες δεν φέρνουν αποτέλεσμα» η ηγεσία του ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα δεν είναι αν και με ποιο περιεχόμενο (αυταπατών) μια δύναμη που αναφέρεται στο κίνημα παρεμβαίνει στις βουλευτικές εκλογές. Το ζήτημα που ουσιαστικά έχει τεθεί είναι το αν επιδιώκουμε και παλεύουμε να υπάρξει κίνημα, μαζικοί αγώνες και αντιστάσεις! Μέσα από «φρόνιμες» ή «εύκολες λύσεις», μέσα από κυβερνητικά προγράμματα και αερογέφυρες με το μέλλον, οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά στην πλειονότητά τους παραιτούνται και αρνούνται αυτή τη στοιχειώδη και θεμελιακή ανάγκη!

 

Φρόνιμο και ρεαλιστικό για τον λαό είναι αυτό που είναι αναγκαίο για τα συμφέροντά του, για την υπεράσπιση των όρων ζωής του, αλλά και για την υπεράσπιση του δικαιώματός του να ανασυνθέσει μέσα στην πάλη του το όραμα της επαναστατικής του προοπτικής. Η πρώτη λοιπόν ανάγκη για τον λαό και το κίνημα σήμερα είναι η συνειδητοποίηση πως βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλη αναμέτρηση που κρίνει και θα κρίνει το παρόν και το μέλλον μας! Σε αυτή την αναμέτρηση πρέπει να «προσέλθουμε», λαός και νεολαία, μαζικά και αποφασιστικά! Συγκροτώντας κάθε στιγμή τους όρους που χρειάζονται για να αναπτυχθούν αντιστάσεις και αγώνες παντού, για να γίνουν εργάτες και λαός μαχόμενη δύναμη πάλης. Η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ χρειάζεται να απλώσει παντού αυτό το κάλεσμα αναδεικνύοντας την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική-αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση αυτής της πάλης, αλλά και ταυτόχρονα επιδιώκοντας το διαρκές πλάτεμά της μέσα από την κοινή δράση και το αγκάλιασμα των κατά το δυνατόν ευρύτερων λαϊκών-νεολαιίστικων δυνάμεων. Αυτή η «αργή λύση» απέναντι σε όσα αντιμετωπίζουμε και για όσα ο λαός και οι εργάτες δικαιούνται είναι η πιο γρήγορη γιατί είναι η μόνη πραγματική!