Για την κατάσταση στην εκπαίδευση

Η προηγούμενη πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, μετά την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, τον ακραίο αυταρχισμό με την επιστράτευση του συνόλου των εκπαιδευτικών της Β-βάθμιας εκπαίδευσης, έθεσε σε εφαρμογή το νέο καταστροφικό σχέδιο για τη διάλυση του Δημόσιου Σχολείου με την ψήφιση και υλοποίηση του «νέου» νόμου για το Λύκειο. Ενός σχεδίου που έρχεται από πολύ παλιά, σχεδιάστηκε και επιβλήθηκε από τον ΟΟΣΑ και το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και που σαν βασικό του στόχο έχει τη ριζική αναδιανομή του μαθητικού πληθυσμού από τη γενική εκπαίδευση προς την τεχνική και τη μαθητεία, την απλήρωτη, μαύρη εργασία των νέων δηλαδή από τα 16 τους χρόνια. Στόχος τους είναι η δημιουργία ενός σχολείου ακόμα πιο ταξικού, που δεν μπορεί να χωράει παρά μόνο μια μειοψηφία παιδιών.  Ενός σχολείου με ρυθμούς εξοντωτικούς για τη νέα γενιά, με αναλυτικά προγράμματα εξαντλητικά και ανεφάρμοστα επί του πρακτέου. Όλη η ραχοκοκαλιά του γενικού Λυκείου στηρίζεται πάνω στο νέο εξεταστικό Γολγοθά, πανελλαδικού τύπου, που ακούει στο όνομα «τράπεζα θεμάτων» και επιβάλλεται στη νέα γενιά από την πρώτη έως και την τελευταία τάξη. Πρόκειται επί της ουσίας για ένα σύστημα διαρκούς απόρριψης και σκληρών ταξικών φίλτρων για τη νέα γενιά. Ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής αποδεικνύουν περί του λόγου το αληθές. Τα πρώτα αποτελέσματα που δημοσιοποιούνται σχετικά με τις επιδόσεις των μαθητών της Α’ Λυκείου, κάνουν λόγο για ποσοστό απόρριψης πάνω από 20%. Για να το εξηγήσουμε με πολύ απλά λόγια, σε ένα σχολείο με περίπου 100 μαθητές στην Α’ Λυκείου, οι 20, δηλαδή σχεδόν ένα ολόκληρο τμήμα, δεν θα προαχθούν στη Β’ Λυκείου την επόμενη χρονιά.

Οι περίπου 150.000 εκπαιδευτικοί σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ήρθαν αντιμέτωποι και έδωσαν μια σκληρή μάχη απέναντι στην αξιολόγηση η οποία επιβλήθηκε με όχημα τον φόβο, τον εκβιασμό και τον τρόμο, από την προηγούμενη  πολιτική ηγεσία και συνεχίζεται με αμείωτη ένταση από την τωρινή. Άλλωστε, όπως δήλωσε πολύ πρόσφατα ο Λοβέρδος, η εφαρμογή της αξιολόγησης «είναι θέμα αρχής και θα υλοποιηθεί στο σύνολό της», δίνοντας τον τόνο της πολιτικής που χαράζει η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Η αξιολόγηση – χειραγώγηση, απονομιμοποιήθηκε απ’ το σύνολο των εκπαιδευτικών, δασκάλων και καθηγητών, και αποκαλύφθηκε το πραγματικό της περιεχόμενο, η σύνδεσή της δηλαδή με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, με την επιβολή φτώχειας διαρκείας για τους εκπαιδευτικούς, με τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων καθώς φυσικά και με τις παραπέρα απολύσεις.

Η αλλαγή βάρδιας στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, με την ανάληψη καθηκόντων από τον Λοβέρδο, προερχόμενο από το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει αλλαγή και της πολιτικής προς το καλύτερο για τους εκπαιδευτικούς και τη Δημόσια Εκπαίδευση συνολικά. Το αντίθετο μάλιστα. Τα πρώτα επικοινωνιακά τερτίπια του νέου υπουργού, με την ανέξοδη ακύρωση της προηγούμενης απόφασης για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς νωρίτερα από κάθε άλλη φορά, καθώς και οι δηλώσεις για πιθανές τροποποιητικές και βελτιωτικές κινήσεις ως προς την τράπεζα θεμάτων και το νέο νόμο, είναι στην πραγματικότητα μια κακοστημένη επιχείρηση να παρουσιαστεί με κοινωνικά ευαίσθητο προσωπείο, απευθυνόμενος κυρίως προς γονείς και μαθητές για να απορροφήσει πιθανούς κραδασμούς και «ατυχήματα» από τη βαρβαρότητα της τράπεζας θεμάτων. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι σ' ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι σχεδιασμένο ώστε να φιλτράρει, να απορρίπτει και να εξοντώνει τη νέα γενιά, καμία τροποποίηση, καμία διορθωτική κίνηση δεν μπορεί να γίνει, παρά μόνο να ανατραπεί ο ίδιος ο νόμος. Ταυτόχρονα ρίχνει στάχτη στα μάτια των εκπαιδευτικών, όταν αναιρεί την προηγούμενη απόφαση του Αρβανιτόπουλου να ξεκινήσει τη σχολική χρονιά από τις 5 αντί για τις 11 του Σεπτέμβρη, ενώ την ίδια στιγμή κουβέντα δεν λέγεται από την ηγεσία του υπουργείου σχετικά με το πώς θα καλυφθούν οι πάνω από 20.000 κενές θέσεις, που θα υπάρξουν το Σεπτέμβρη. Στην πραγματικότητα όλα τα στοιχεία συγκλίνουν στο γεγονός ότι και η τωρινή ηγεσία θα προχωρήσει στη συνέχιση της ίδιας και απαράλλαχτης πολιτικής που χάραξε η προηγούμενη, με τις συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολείων, την αύξηση του αριθμού των μαθητών στα τμήματα ακόμα και επόμενη αύξηση του ωραρίου, να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη ως τα υπ’ αριθμόν ένα εργαλεία για να αντιμετωπιστεί η πρακτική αδυναμία των σχολείων να λειτουργήσουν από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη.

 

 

Το 16ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας των καθηγητών (ΟΛΜΕ) που πραγματοποιήθηκε στα τέλη του περασμένου Ιούνη, αποφάσισε ότι πρέπει ο κλάδος να βγει αποφασιστικά στο προσκήνιο υπερασπιζόμενος τρία βασικά αιτήματα: Το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη εργασία, ενάντια στις απολύσεις, την ανατροπή του νέου αντιεκπαιδευτικού νόμου και την υπεράσπιση του Δημόσιου και Δωρεάν Σχολείου. Και με τα αιτήματα αυτά βγήκε αποφασιστικά και μαζικά στους δρόμους του αγώνα, ερχόμενος σε ευθεία αντιπαράθεση τόσο με την κυβερνητική πολιτική, που τον ήθελε αποκαμωμένο και ανήμπορο να σταθεί και να παλέψει, όσο και με τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που τον χτύπησαν είτε ευθέως είτε με πλάγια μέσα.

Είναι χαρακτηριστική η στάση τόσο της ηγεσίας του ΚΚΕ όσο και των στελεχών του στην εκπαίδευση, οι οποίοι ανοιχτά και με απόλυτη θρασύτητα χτυπούν, σχεδόν λυσσαλέα, την οποιαδήποτε προσπάθεια κινητοποίησης του κλάδου. Από την απεργία στις εξετάσεις του περασμένου Μάη μέχρι την απεργία διάρκειας του Σεπτέμβρη και τις μάχες ενάντια στην αξιολόγηση, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ – ΚΚΕ έδωσαν τις δικές τους «μάχες» ώστε να μην υπάρξει η οποιαδήποτε αντίσταση. Κατασυκοφάντησαν τις μαζικές γενικές συνελεύσεις του κλάδου και πρωτοπόρους ταξικούς αγωνιστές του συνδικαλιστικού κινήματος, την ίδια στιγμή που τα στελέχη τους έδιναν ρεσιτάλ λαϊκισμού και κοινωνικού αυτοματισμού στα δελτία των οκτώ. Απέναντι στο καυτό ζήτημα της αξιολόγησης, οι – κατά τα άλλα – πούροι επαναστάτες του λόγου, που κλείνουν την ανυπακοή και την απειθαρχία σε όλες τις πτώσεις, κάλεσαν τον κλάδο να «επιφυλαχτεί επί παντός νομίμου δικαιώματός του»!! Είναι να απορεί κανείς από πότε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αποφάσισε ότι αντί να σταθεί και να παλέψει με μαζικούς όρους ενάντια στην επίθεση της άρχουσας τάξης, επικαλείται την αστική νομιμότητα!

Ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο οι ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ (ΣΥΝ.ΕΚ - δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ) παρουσιάστηκαν, κατά τη γνωστή και πάγια οππορτουνιστική τακτική τους που είναι βαθιά ριζωμένη στο DNA τους, με πολλά προσωπεία. Κεντρικά και διακηρυκτικά καλούσαν τον κόσμο της εκπαίδευσης σε αγώνες, ενώ την ίδια στιγμή από τα κάτω, υπέσκαπταν κάθε προσπάθεια, καλλιέργησαν την αυταπάτη και την ψεύτικη προσμονή και μετάθεση των λύσεων όλων των προβλημάτων στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου. Χαρακτηριστικό είναι και το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο πορεύθηκαν όλη την προηγούμενη περίοδο, «25 ψηφίζουμε – 26 φεύγουν». Στην πραγματικότητα από πολύ νωρίς καλούσαν τους εκπαιδευτικούς να καταθέσουν τα όπλα, να αρκεστούν σε ένα κίνημα διαμαρτυρίας που θα εκφραστεί βασικά στις κάλπες! Υποβάθμισαν το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική τόσο που εξαφάνισαν κυριολεκτικά τα ζητήματα της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, της ξένης εξάρτησης και των συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας καθώς και της πολιτικής που πηγάζει από αυτά. Και είναι βέβαιο ότι όσο πλησιάζει ο πολιτικός χρόνος προς τις επόμενες εκλογές – όποτε αυτές γίνουν – οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσουν να αξιοποιήσουν την ΟΛΜΕ, μια από τις μεγαλύτερες ομοσπονδίες, σαν εργαλείο προεκλογικής δουλειάς.

 

 

Όλα τα αιτήματα που διατυπώθηκαν μέσα από τις μαζικές γενικές συνελεύσεις της περασμένης περιόδου, οι μεγάλοι και μικροί αγώνες που έβγαλαν το εκπαιδευτικό κίνημα στο προσκήνιο παραμένουν ανεκπλήρωτοι. Ο αγώνας ενάντια στην πολιτική των απολύσεων και των διαθεσιμοτήτων οφείλει να συνεχιστεί. Είναι υπόθεση ζωτικής σημασίας για τον κλάδο να υπερασπιστεί το αναφαίρετο δικαίωμά του στη σταθερή, ασφαλή και μόνιμη εργασία. Το αίτημα για Δημόσιο και Δωρεάν Σχολείο ξαναμπαίνει αντικειμενικά στην ημερήσια διάταξη και συνδέεται άμεσα με την ανατροπή του αντιεκπαιδευτικού και εκτρωματικού νέου νόμου για το Λύκειο.

Και στην κατεύθυνση αυτή είναι ανάγκη να συνευρεθούν εκπαιδευτικοί – γονείς – μαθητές σε κοινούς δρόμους αγώνα και αντίστασης, ενάντια στην πολιτική που διαλύει το δημόσιο σχολείο και εκδιώχνει τη νέα γενιά από την εκπαίδευση και την καταδικάζει στη μαύρη και επισφαλή εργασία.

Η πρώτη φάση της αξιολόγησης, παρά την πύρρειο επιβολή της τελικά, είχε ένα ιδιαίτερα θετικό αποτέλεσμα το οποίο πρέπει να αξιοποιηθεί. Αποδομήθηκε στη συνείδηση και του πιο καχύποπτου και αποκαλύφθηκε το πραγματικό περιεχόμενό της. Δάσκαλοι και καθηγητές έδωσαν την προηγούμενη περίοδο σκληρές μάχες στα σχολεία, στους συλλόγους διδασκόντων ενάντια στην αυτοαξιολόγηση, έξω από τα κέντρα επιμόρφωσης ακυρώνοντας τα σεμινάρια για την ατομική αξιολόγηση. Πρέπει να αξιοποιηθεί η εμπειρία της περιόδου αυτής. Ταυτόχρονα μπορεί και είναι ανάγκη να ανοίξει ένας πλατύς δίαυλος επικοινωνίας και αγωνιστικής συνεννόησης μεταξύ δασκάλων και καθηγητών. Ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση είναι κοινός και αδιαίρετος.