Eσύ, δεν μπορούσες λέει να χάσεις το μεροκάματο και δεν απήργησες

 

«Ως πότε παλληκάρια, θα ζούμε στα στενά,

μονάχοι σαν λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;

Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή…

…Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,

τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;

…Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;

στοχάσου πως σε ψένουν, καθ’ ώραν στην φωτιά.

Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς

ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς.

…Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,

κι αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.

…Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σαν θεριά,

για την ελευθερία, πηδούσαν στη φωτιά.

…Με μια καρδιά όλοι, μια γνώμη, μια ψυχή,

χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθεί.

…Ο κόσμος να γλιτώσει, απ’ αύτην την πληγή,

κι ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.»

 

Την ίδια ώρα, απέλυαν τους συναδέλφους σου,

αφού πρώτα απέλυσαν φίλους και συγγενείς σου από κάθε κλάδο, ιδιωτικού και δημοσίου,

αφού πρώτα σου κόψαν τους μισθούς, σου αύξησαν το ωράριο, σε φακέλωσαν, σε συκοφάντησαν, σε εξεφτέλισαν,

αλλά εσύ, δεν μπορούσες λέει να χάσεις το μεροκάματο και δεν απήργησες.

 

Αλλά είσαι άξιος δάσκαλος γιατί δίδαξες το Θούριο και περιμένεις αυτό να καταγραφεί στην αξιολόγησή σου.

 

Ε, λοιπόν δεν είσαι άξιος «συνάδελφε», για πολλούς λόγους, μα πάνω από όλα γιατί δεν ξέρεις να διδάσκεις! Στο δείκτη για τις παιδαγωγικές και διδακτικές σου ικανότητες να βάλεις και την άγνοια της βιωματικής μεθόδου διδασκαλίας. Διδάσκεις το Θούριο στα λόγια, μα στην πράξη σε βλέπουν οι μαθητές σου να λιγοψυχείς για ένα μεροκάματο.

 

Τι τους δίδαξες τελικά;

 

Αναρωτήσου και αυτοαξιολογήσου δάσκαλε…

 

Stella Manousogiorgaki