Οι άντρες, όταν ανοίγονται, τα λένε όλα, χωρίς φίλτρα

 

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου

 

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος έχει κατορθώσει να ανήκει στους λίγους ηθοποιούς που, όσο και αν πέρασαν από διάφορους χώρους, στην τέχνη αλλά και στην ευρύτερη σκηνή της πολιτικής, κατόρθωσαν να δώσουν αυτοί το δικό τους άρωμα και να επηρεάσουν τα πράγματα και όχι να απορροφηθούν και να χάσουν την αυτοτέλειά τους. Ανήκει στην παλιά στόφα της υποκριτικής τέχνης, που προχωρά όμως στο σήμερα με νεανική ορμή και ενδιαφέρον συμμετοχής. Δεν είναι τυχαίο που η παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» -πρωταγωνιστεί μαζί με τον Τάσο Ιορδανίδη-, την οποία σκηνοθετεί και επιμελείται μουσικά, στέφεται για δεύτερη χρονιά με επιτυχία.

 

 

«Ναι, στο Θέατρο Ανεσις. Είναι πελώρια επιτυχία, θα έλεγα. Αλλά έχει και μια πετυχημένη προϊστορία. Είχα παίξει ξανά το έργο του Τζεφ Μπάρον πριν από δεκατρία χρόνια για τρεις συνεχείς σεζόν. Τότε ήμουν με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, φέτος είμαι με τον Τάσο Ιορδανίδη. Είχε σαρώσει όλα τα βραβεία, σκηνοθεσίας, σκηνογραφίας κ.λπ.».

 

 

«Στο θέμα του έργου, που είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας. Και αυτό αγγίζει το κοινό στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Ο κάθε ήρωας έχει τα δικά του ταμπού, τις δικές του προκαταλήψεις. Είναι δύο κόσμοι που φαίνεται ότι είναι απλησίαστοι, αλλά τελικά συμφιλιώνονται, με έναν τρόπο κωμικό αλλά και δραματικό. Εχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα διαμέρισμα από την κλειδαρότρυπα. Εκεί είναι η γοητεία της παράστασης, στο ότι κάνουμε το κοινό να συμμετέχει».

 

 

«Φτάσαμε σε μια εποχή τεράστιων εντάσεων με την αναβίωση των ρατσιστικών κοινωνικών τάσεων. Τότε όλα αυτά ήταν ακόμα στο περιθώριο, τώρα είναι στο προσκήνιο. Σε ό,τι με αφορά έχω 13 χρόνια επιπλέον φορτία ζωής. Κουβαλώ τραυματικές εμπειρίες, οικογενειακές, προσωπικές, αλλά και εμπειρία στο θέατρο, σε ρόλους. Είναι μεγάλη υπόθεση για έναν ηθοποιό να ξέρει τι κουβαλά στο σακίδιο της ζωής του. Ολα αυτά αποτυπώνονται στον ρόλο».

 

 

«Η προσωπική μου εμπειρία χρόνων λέει ότι οι ανδρικές φιλίες είναι σταθερές και γερές. Νομίζω ότι είναι πολύ πιο σταθερές από τις γυναικείες».

 

 

«Οταν επιλέξουν, ανοίγονται και τα λένε όλα. Και μάλιστα χωρίς φίλτρα. Δεν φιλτράρουν αυτά που λένε, σε αντίθεση με αυτό που κάνουν οι γυναίκες. Αυτή είναι η αίσθησή μου».

 

 

«Στον νεότερο αποκαλύπτονται πράγματα από εμπειρίες του άλλου, που δεν τις έχει ζήσει. Και μπορεί να τις προσεγγίσει. Από την άλλη πλευρά, η ματιά του νεαρού έχει ενδιαφέρον στον τρόπο που προσεγγίζει τις τεχνικές και τις εμπειρίες του μεγαλύτερου. Το πρόβλημα δεν είναι οι γενιές, το πρόβλημα είναι εάν απέναντί σου έχεις έναν αδιάφορο άνθρωπο που δεν νοιάζεται για τίποτα».

 

 

«Είχα μεγάλη ανάγκη επικοινωνίας. Αυτή είναι η στάση στη ζωή μου. Ποτέ δεν ήμουν ένας πολίτης με παντόφλες, δεν φόραγα καρό κουβέρτα στην πολυθρόνα, μου άρεσε να συμμετέχω. Επέλεγα φυσικά να συμμετέχω εκεί που δεν υπήρχαν οι αγοραίες πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά αναζητούσα πάντα τις ουσιαστικές, τις ανθρώπινες».

 

 

«Θα με ενδιέφερε να ανεβάσω Μαγιακόφσκι, τον οποίο δεν έχουν πολυπιάσει στην Ελλάδα, αλλά δεν μου το επιτρέπουν τα οικονομικά μου. Από την άλλη, έχω εξαντλήσει τα ενδιαφέροντά μου στον Αριστοφάνη, τα έχω παίξει όλα. Εφόσον αναπνέω, ζω. Και έχω ενδιαφέροντα, γιατί αλλιώς θα πεθάνω. Οσο νιώθω ότι στέκομαι επί σκηνής και σκέφτομαι καθαρά, θα είμαι στον χώρο. Μόλις νιώσω ότι κάτι με εγκαταλείπει, θα αποσυρθώ. Ο ηθοποιός δεν έχει κανένα δικαίωμα να διασύρει τον εαυτό του».

 

 

«Το χιούμορ είναι πολιτισμός. Στην προσωπική μου ζωή έχω μια τέτοια ματιά στο βάθος. Διότι όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, η ζωή είναι μοναχική, μην έχουμε ψευδαισθήσεις».

 

 

«Οταν ενεπλάκην με πολλά από αυτά είχα μια ρομαντική διάθεση να προσφέρω. Τελικά συνειδητοποιώ ότι μάλλον εγώ πλούτισα από τα παιδιά των φυλακών ή τού ΚΕΘΕΑ, παρά αυτά πήραν από εμένα. Δεν υποψιαζόμουν ποτέ πόσα θα πάρω στη ζωή μου από αυτή την εμπλοκή. Δεν νομίζω, όμως, ότι οι διάφοροι χώροι διαχειρίστηκαν σωστά τα πράγματα. Θα είχα παρωπίδες εάν δεν έβλεπα αυτό που βλέπετε κι εσείς. Αυτήν τη στιγμή ταλανίζεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, η οποία έχει χτιστεί από τους χώρους που με τη σειρά τους διαμόρφωσαν και τους πολίτες. Είναι μια αμφίδρομη σχέση, γι’ αυτό δεν ξέρουμε από πού να το πιάσουμε».

 

 

«Η αδιαφορία, ο ωχαδερφισμός μας, το υπερτροφικό εγώ μας. Δεν έχουμε μάθει να πιάνουμε το χέρι τού δίπλα. Εγώ αισθάνομαι ότι εάν είμαι καλά και πιάσω ένα χέρι, αισθάνομαι καλύτερα. Και μιλάω επί της ουσίας. Είναι μεγάλη αίσθηση η τόλμη να δίνεις τη βοήθειά σου».

 

Πηγή: efsyn.gr