Ανοιχτή επιστολή στους συναδέλφους, εκπαιδευτικούς του δημόσιου σχολείου.

Η αγανάκτηση με έπνιγε. Δώσαμε και την ψυχή μας στα παιδιά των δυσπρόσιτων (γιατί κυρίως σε τέτοιες περιοχές και σε επαρχιακές κωμοπόλεις υπηρέτησα), με μισθό-πείνας πάντα, οι συνάδελφοι, που συνεργάστηκα, υποδειγματικοί στη δουλειά τους, με εξωφρενικό χρόνο αφιερωμένο σε εξωδιδακτικές εργασίες και προετοιμασίες και διορθώματα στο σπίτι.Παραμερίσαμε οικογενειακές, οικονομικές, προσωπικές δυσκολίες για να 

αφιερωθούμε στο ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ μας.

 

Πολλοί , σε αυτή τη διαδρομή, έφυγαν αιφνίδια από κοντά μας , θύματα της επάρατης νόσου, άλλοι αρρώστησαν , άλλοι εξουθενώθηκαν πνευματικά, άλλοι ψυχικά.Όλοι  , όμως,τίμησαν στο έπακρο το υπεύθυνο πόστο που η Πολιτεία τους εμπιστεύτηκε.Μεράκι, φιλότιμο, συνεργασία, αλληλεγγύη ήταν τα όπλα μας σε χιλιάδες αντιξοότητες.

Παρ' όλα αυτά ακολούθησε η απαξίωση, η επιστράτευση, οι διαθεσιμότητες, οι απολύσεις, τα κλεισίματα και οι συγχωνεύσεις σχολείων, οι καταργήσεις κλάδων μαθημάτων και ειδικοτήτων, οι "περίεργες" αξιολογήσεις, οι αυθαίρετες μοριοδοτήσεις, η κατάργηση μαθημάτων από το ωρολόγιο πρόγραμμα, το ψαλίδισμα ωρών μαθημάτων, οι καταργήσεις ξένων γλωσσών, η παράδοση της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης στους ιδιώτες και στη εξοντωτική μέθοδο της μαθητείας, η εξαφάνιση των βοηθών μας (=σχολικών φυλάκων), η αύξηση του διδακτικού ωραρίου, το καθηκοντολόγιο της ντροπής και τόσα άλλα....

Αηδιασμένος, σταματώ σήμερα την αρθρογραφία/επιστολογραφία μου με ένα σύνθημα προς όλους:

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ .

Διερωτώμαι τι σημασία έχει πλέον η μέρα του αγιασμού; Γιατί να μην απεργούμε και την 11η Σεπτεμβρίου.

Οι συνάδελφοί μας, που απολύονται, θα λείπουν.Εμείς , διασωθήκαμε για φέτος.Έχουν 10 τρόπους να μας θέτουν σε διαθεσιμότητα, όποτε το θελήσουν και να στοχοποιήσουν οποιονδήποτε από εμάς.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2014-2015.

Οι απολύσεις θα συνεχιστούν με φρενήρη ρυθμό.Το νέο οικονομικό πακέτο βοήθειας, που προανήγγειλε ο Schäuble,έχει πολύ αίμα εκπαιδευτικών μέσα του.

Πώς θα φορέσεις το κουστούμι σου , συνάδελφε, και θα πας για αγιασμό ; Πώς θα φορέσεις το ταγεράκι σου, συναδέλφισσα και θα παραστείς σε μια κενή περιεχομένου εκδήλωση και θα προσποιείσαι ότι η καταστροφή δε σε άγγιξε ; Εκτός από το καλομαυρισμένο σώμα, δε θα κοιτάξετε στον καθρέφτη λίγο ψηλότερα, στο ύψος του προσώπου; 

Πώς θα κοιτάξεις τον εαυτό σου στα μάτια, όταν , ως δειλός απεργοσπάστης, υπηρετήσεις για μια φορά ακόμη το σφαγέα σου.Τι θα έχει απομείνει από αξιοπρέπεια, όταν δεν κάμπτεσαι ούτε και από το άγος της απαράδεκτης απόλυσης συναδέλφων σου;

Μην αρχίσεις πάλι τα γνωστά , μεμψίμοιρε και κακομοίρη.Τα ξέρω καλά.

 

Και εγώ έκανα πάντα απεργίες και κουράστηκα από την αναποτελεσματικότητά τους.Όμως τώρα , δε γίνεται να μην απεργήσω, θα είναι σαν προδοσία.

Και εγώ έχω πλήθος οικονομικών υποχρεώσεων.

Και εμένα με πνίγουν τα οικογενειακά προβλήματα.

Και εγώ έχω υπερήλικες και άρρωστους γονείς να φροντίσω.

Και άλλοι συνάδελφοι έχουν παιδιά να σπουδάσουν, αλλά θα απεργήσουν.

Και εγώ κατακρίνω την ΟΛΜΕ για τους λανθασμένους χειρισμούς της

Και εγώ μέμφομαι συνδικαλιστές και αιρετούς που υπηρέτησαν το πελατειακό καθεστώς(δυστυχώς, και του δικού μου Σύριζα), άλλωστε,θύμα τους υπήρξα.

Και εγώ φοβάμαι την απόλυση.

Και εγώ φοβάμαι την ανεργία.

Και εγώ φοβάμαι το μέλλον που μου ετοιμάζουν.

Και εγώ έχω μαύρες, καταθλιπτικές, άγρυπνες νύχτες.

 

 

ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ, ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ , αλλιώς τα γουναράδικα θα είναι , σίγουρα, η άθλια κατάληξή μας.

 

ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

 

Καθηγητής στο 2ο Γυμνάσιο Σπάρτης

Μέλος ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Σπάρτης