Δημοσιογράφοι στο «Στόχο»: Ξυλοκοπήθηκε ο Τάσος Θεοδωρόπουλος

 

«Δημοσιογραφικά δεν μπορώ να το πω. Δεν φορούσαν τα γνωστά μπλουζάκια. Είναι όμως παράλογο να τρώω ξύλο ξαφνικά, χωρίς να έχω δείξει αυτό που οι ομοφοβικοί αποκαλούν “προκλητική γκέι συμπεριφορά”. Ακόμα και αν δεν είναι οργανωμένοι, αντλούν τη δύναμή τους από το ευρύτερο κλίμα μιας βίαιης και δολοφονικής στάσης απέναντι σε οποιονδήποτε διαφορετικό. Οταν ο “Στόχος” βάζει φωτογραφία μου, δεν χρειάζεται να γράψει “τσακίστε τον”. Τα έχει πει ήδη όλα». 

 

 

«Οχι. Απλά η νύχτα στην Αθήνα έχει αρχίσει να μου θυμίζει θάλαμο νοσηλείας νοσοκομείου. Κάπως έτσι είναι τα όνειρα που βλέπω αυτές τις μέρες. Είμαι σε νοσοκομείο και δεν μπορώ να πάρω εξιτήριο. Είναι μια αίσθηση ψυχοπάθειας που σου επιβάλλουν, κάτι σαν Madhouse. Αυτό αντικατοπτρίζουν και τα σχόλια φίλων, που με αποτρέπουν να γράφω για τον φασισμό. Δεν το παίζω σούπερμαν, ούτε αισθάνομαι ηρωικά για κάτι. Υπάρχουν πολλοί που κάνουν πολύ ουσιαστικά πράγματα. Δεν μπορώ όμως να μη μιλήσω για τη νεοφασιστική βία. Οταν την επομένη μπήκα στο διαδίκτυο και είδα ότι βουλευτής της Χρυσής Αυγής είπε ότι οι Εβραίοι είναι μισητοί και η Λιάνα Κανέλλη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κυρία γιατί είναι κομμουνίστρια, η πρώτη μου αντίδραση, παρότι δαρμένος, ήταν να γράψω ότι το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης είναι πως κανείς δεν τολμάει να κηρύξει παράνομο αυτό το μόρφωμα». 

 

 

«Οχι βέβαια. Είμαι ακόμα πιο αποφασισμένος και αναζητώ τρόπους πιο ουσιαστικής αντίστασης. Αν εγώ έχω τη δυνατότητα να δημοσιοποιήσω αυτό που μου συνέβη, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που υφίστανται καθημερινά τη βία και δεν έχουν καμία πρόσβαση στη δημοσιότητα. Οποιοσδήποτε αυτή τη στιγμή έχει πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης, δεν έχει δικαίωμα εκ των πραγμάτων να μην πάρει θέση. Μπορεί να είναι χοντροκομμένη η σύγκριση, αλλά όταν αποκαλύφθηκαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα διπλανά χωριά έλεγαν ότι δεν ήξεραν τίποτα. Το συνειδητοποίησα μέσα από συνεντεύξεις που έκανα αυτή τη χρονιά με ηθοποιούς. Οταν έφτανε η κουβέντα στο θέμα των ακραίων φασιστικών μορφωμάτων, μου λέγανε: “Η παράσταση είναι για όλους”. Η αναζωπύρωση του ναζισμού, πέρα από την πολιτική της πλευρά, αρχίζει να αποκτά ένα είδος ελκυστικού λαϊφστάιλ. Θεωρούν πολλοί ότι τους προσδίδει ένα χαρακτήρα αντίστασης. Αυτό που μου συνέβη δεν είναι ιδιαίτερο. Εχουν πέσει θύματα ξυλοδαρμού άνθρωποι που στοχοποιήθηκαν βγαίνοντας με τον φίλο τους από γκέι μπαρ στο Γκάζι. Η συμπεριφορά μου σίγουρα δεν θα αλλάξει. Το μόνο που δεν ξέρω πια είναι αν θα φιλήσω με την ίδια ευκολία τον σύντροφό μου στον δρόμο. Εχω συνδέσει την έκφραση του έρωτα, το φιλί, με κάτι που σου προκαλεί ανάταση. Δε θέλω να το συνδέσω με κάτι που σου προκαλεί φόβο».

 

via tvxs.gr