ΡΑΣ: …Πριν τις εκλογές της Β’ ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας

Ρ.Α.Σ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ANTIMNHMONIAKH ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

«Κοινή δράση για να ηττηθεί η συγκυβέρνηση!»

…Πριν τις εκλογές της Β’ ΕΛΜΕ

"ήρθε συντηρητικός χειμώνας"

 

Συναδέλφισσα /ε, 

Τα φληναφήματα περί του πρωτογενούς πλεονάσματος κατέρρευσαν, όπως άλλωστε όλες οι οικονομικές προβλέψεις των μνημονιακών κυβερνήσεων από τον Μάρτιο του 2010. 

 

Τώρα όλο και περισσότεροι συνάδελφοι καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο και ότι οι δανειστές και οι εδώ εντολοδόχοι τους σφίγγουν ολοένα και περισσότερο τη θηλιά του Ευρώ στο λαιμό της Ελληνικής κοινωνίας.

Σήμερα οι πολιτικοί που μας κυβερνούν κατάντησαν το Σύνταγμα της Ελλάδος «κουρελόχαρτο», ενώ ακόμα και η αστική ελευθερία περιορίζεται ασφυκτικά (όποιος αντιτίθεται στις συνέπειες των κυρώσεων της Ε.Ε. και της τρόικας διώκεται-βλέπε αυταρχικό πειθαρχικό δίκαιο).

Σήμερα η εξαθλίωση, η οποία βαθαίνει καθημερινά, οδηγεί πολλούς πλέον να συνειδητοποιούν, ότι η οικονομική εξυγίανση που ονειρεύονται οι μνημονιακοί εταίροι και τα συνδικαλιστικά «παπαγαλάκια» τους σημαίνει μία παραδομένη Πατρίδα χωρίς Εθνικό Πλούτο, χωρίς Δημόσια Εθνική Παιδεία, χωρίς Δημόσια Υγεία, χωρίς Δημόσιες Κρατικές Υποδομές, με μισθούς και συντάξεις πείνας, με καθηγητές διαθέσιμους και με ένα Υπουργείο Παιδείας να τους περιπαίζει και να μην δέχεται ούτε τις δικαστηριακές αποφάσεις άρσης της διαθεσιμότητας! 

 

Έχουν σπείρει το φόβο στην κοινωνία.

 

Τρόμος για το αβέβαιο και ανασφαλές μέλλον του κόσμου της εργασίας. Η υποταγή που ζητούν οι δυνάστες του τόπου μας από τους καθηγητές, περνάει μέσα από τον τρόμο της απόλυσης, του ωραρίου, της κατάργησης της σχολικής μονάδας, της μετακίνησης εκτός του τόπου κατοικίας, του αυταρχισμού, των διώξεων κ.α. Ο τρόμος για το αύριο των παιδιών μας (φυσικών και πνευματικών), όπως και οι ενοχές που φορτώνουν συνεχώς στο λαό μας (τεμπέληδες, επίορκοι, κοπανατζήδες), παραλύει τον άνθρωπο και δεν αντιδρά. 

 

Η απελπισία και η μοιρολατρία είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι. Η αναξιοπρέπεια του ατομικού βολέματος δεν αρμόζει στον ρόλο μας ως παιδαγωγών. Με τη συλλογική δράση και αντίστασή μας, με τον καθημερινό μας αγώνα μέσα κι έξω από το σχολείο ξαναγινόμαστε συνάδελφοι κι αντάξιοι του λειτουργήματός μας! 

 

Δεν πρέπει όμως, να επιτρέψουμε στους ξένους και στους εδώ υποτελείς τους να μας σύρουν στη βαρβαρότητα και τον μεσαίωνα και σε έναν ακόμη εμφύλιο. Η ευθύνη της καταστροφής που συντελείται στην Πατρίδα μας έχει ονοματεπώνυμο και αυτό είναι το υπάρχον πολιτικό της σύστημα. Είναι η πολιτική της συγκυβέρνησης. Η πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ όλα αυτά τα χρόνια με τη βοήθεια των συνενόχων κυβερνητικών συνδικαλιστών και «κρατικών λειτουργών» τους, που διέλυσαν την εκπαίδευση. 

 

Όσοι έχουμε συνείδηση, της κρισιμότητας των στιγμών, ας στρατευθούμε για την ανατροπή των πειθήνιων οργάνων στο συνδικαλιστικό κίνημα, της επικίνδυνης συγκυβέρνησης, ενός σάπιου πολιτικού συστήματος με όραμά μας μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη και ελεύθερη συνδικαλιστική έκφραση σε επίπεδο ΕΛΜΕ και ΟΛΜΕ. Μόνο ο ανεξάρτητος συλλογικός αγώνας μπορεί να ανατρέψει τις μνημονιακές πολιτικές που οδηγούν σε βέβαιη καταστροφή της δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα μας. Πρέπει να συνεχίσουμε, γιατί αν δε συνεχίσουμε, πολύ σύντομα θα έχουμε τα επόμενα θύματα... 

Να ξεπεράσουμε όλους αυτούς που στο όνομα της «ανάπτυξης» υπηρετούν τη βαρβαρότητα, να πούμε σε όλους του καθηγητές και καθηγήτριες ότι ο μόνος δρόμος (παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν) είναι η παλλαϊκή συσπείρωση γύρω από το σωματείο μας αλλά με αλλαγή των συσχετισμών για την συλλογική και αγωνιστική «ανόρθωσή» του υπέρ των πολλών και όχι των λίγων κομματικών και επίδοξων επιθεωρητών του κλάδου. 

 

Τίποτε δεν έχουμε ξεχάσει απ’ ότι έχουν πράξει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στον κλάδο στη φετινή χρονιά, με την ακύρωση της απεργίας (στις πανελλαδικές), που δεν έγινε, όπως και των πρόσφατων απεργιακών κινητοποιήσεων, ούτε μπορούμε να ξεπεράσουμε εύκολα τον πολιτικό αμοραλισμό και τις εμμονές ορισμένων συναδέλφων, που κατάντησαν να συμπορεύονται με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΑΔΕΔΥ (που κατηγορούσανε), προκειμένου να δικαιωθεί η κομματική τους γραμμή, ούτε θα φανούμε μικρόψυχοι στη κριτική μας σε κείνους που τουλάχιστο προσπάθησαν ασχέτως από το αποτέλεσμα ή τις δικές μας διαφωνίες για ποιο συνδικάτο μιλάμε.

 

Ποιος είναι ο ρόλος ενός συνδικάτου, όταν απειλούνται με εξόντωση 15.000 μέλη του; Έχει ή όχι την ευθύνη της αντίστασης; Πως μπορούν να δικαιολογήσουν την απουσία τους την κρίσιμη περίοδο (των διαθέσεων) από την ΕΛΜΕ, όλοι αυτοί που τώρα ζητούν τη ψήφο μας; Τι έχουν να πουν οι συνάδελφοι της ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και του ΠΑΜΕ για τους εκπρόσωπους τους στο π. ταμείο αρωγής (ΤΠΔΥ), που συμμετέχουν ως μέλη του Δ.Σ., για την απόρριψη (ομόφωνα) των ενστάσεων των συνταξιούχων συναδέλφων, όπου ζητούσαν από το ταμείο, να τους δοθεί ολόκληρο το εφάπαξ, που δικαιούνται σύμφωνα με τα ισχύοντα το 2010, πού συνταξιοδοτήθηκαν, αποδεχόμενοι το πετσόκομμά του, που επέβαλαν οι μεταγενέστεροι νόμοι των μνημονίων; 

 

Ποιος φταίει; (βρες το μαύρο πρόβατο και μετά κοιμήσου ήσυχος πια).

 

Μήπως είμαστε πιο ανεκτικοί απ’ ότι πρέπει; Μήπως τα συλλογικά μας αντανακλαστικά έχουν χαθεί κάπου εκεί στην αδηφάγα καταναλωτική εποχή και της υπαλληλίας; Μήπως ο μιντιακός κοινωνικός αυτοματισμός μας έχει κυριαρχήσει, κι ας τον αρνούμαστε μετά βδελυγμίας; Μήπως οι Μήδοι διάβηκαν; Ή μήπως ο πολιτικός, ιδεολογικός και συνδικαλιστικός αφοπλισμός των εργαζομένων, δεκαετίες τώρα, μεταφράζεται και στη προσωπική στάση του καθένα μας… μέχρι την ώρα που το λεπίδι του Δήμιου αστράψει πάνω και από το δικό μας κεφάλι;

 

Σίγουρα το αίτημα της ενεργοποίησης της προσωπικής ευθύνης παραμένει, αλλά εάν αυτό δεν είναι μια νεορθόδοξη παγίδα, δε είναι καιρός στην αγωνιστική πτέρυγα του κλάδου να μιλήσουμε και για την συλλογική ευθύνη;

 

Και τώρα τι; 

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Ούτε κακοπροαίρετα. Και ο τρόπος που θα απαντηθούν το επόμενο διάστημα θα κρίνει πολλά.

Ας ξεκινήσουμε με ένα συγγνώμη (στους συναδέλφους μας και μεταξύ μας).

Ας ξεκινήσουμε με ένα ευχαριστώ (σε όλους όσους –παρά τα λάθη ή τις αδυναμίες- σήκωσαν ένα τέτοιο άνισο αγώνα).

Ας κρατήσουμε πολύτιμη παρακαταθήκη όλα όσα κέρδισε ο κλάδος τις μέρες των κινητοποιήσεων (τα αμφιθέατρα της οργής, το βλέμμα της αξιοπρέπειας, την αναγνώριση της κοινωνίας).

Γιατί το αύριο είναι ήδη εδώ. 

Με την ολική άρση της νομιμότητας, με την κανιβαλική αξιολόγηση, με την συνεχή απαξίωση της Δημόσιας Εθνικής Εκπαίδευσης, την παράδοση της νέας γενιάς στα κάτεργα της απλήρωτης μαθητείας τον κοινωνικό Δαρβινισμό οι προκλήσεις είναι πολλές. Ας ετοιμαστούμε για την επόμενη μάχη.

 

Με αυτές τις πρώτες σκέψεις και χωρίς να επιδιώκουμε κάτι ατομικό απευθυνόμαστε ΑΝΟΙΧΤΑ σε όλους τους συναδέλφους μας των Λυκείων, Γ/σίων, ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ-ΣΕΚ, κυρίως στους νέους να πλαισιώσουν το ανεξάρτητο αντιμνημονιακό μας ψηφοδέλτιο στις εκλογές της Β’ ΕΛΜΕ στις 27-11-2013, για να ηττηθούν οι τροϊκανοί του κλάδου.

 

Υ.Γ. Στην εύφορη κοιλάδα των υποσχέσεων πολλοί πέθαναν από την πείνα...