Alfavita Newsroom Η σύγκρουση του Δημήτρη Γληνού μέσα στον Εκπαιδευτικό Όμιλο ήταν αποτέλεσμα των αντιφάσεων που ανέκυψαν από τις διαφορές του σε σχέση με τις αντιλήψεις για την παιδεία και την πολιτική. Στα νομοσχέδια του 1913, ο Γληνός εξέφρασε μια προοδευτική, αλλά και ριζοσπαστική στάση απέναντι στην εκπαίδευση, αρνούμενος τη θεωρία της υπερκομματικής και υπερταξικής παιδείας.
Για εκείνον, η παιδεία δεν μπορούσε να είναι ουδέτερη ή αποκομμένη από τις κοινωνικές τάξεις και τις πολιτικές δυνάμεις που την κατευθύνουν. Αντιθέτως, υποστήριζε πως η παιδεία έπρεπε να είναι εργαλείο του λαού και να αντικατοπτρίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, προωθώντας μια λαϊκή και δημοκρατική αντίληψη.
Από το 1921 ως το 1926, ο Γληνός συνειδητοποιεί την αδυναμία μιας «υπερκομματικής παιδείας» και καταγγέλλει τις αντιδραστικές δυνάμεις που επιθυμούσαν να διατηρήσουν την κοινωνία σε πνευματικό σκοτάδι για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Στην κριτική του αυτή, δεν περιορίστηκε μόνο στην εξωτερική αντίσταση αλλά επισήμανε την ανάγκη για μια πλατιά λαϊκή υποστήριξη, χωρίς την οποία καμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν μπορούσε να προχωρήσει.
Ο Γληνός θεωρούσε ότι η παιδεία έπρεπε να συνδεθεί άρρηκτα με τα κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα του λαού. Υποστήριζε ότι το σχολείο δεν μπορούσε να είναι όργανο της άρχουσας τάξης, αλλά έπρεπε να γίνει όπλο του λαού για τη διαμόρφωση μιας δικαιότερης κοινωνίας. Αυτή η αντίληψη τον οδήγησε στην πεποίθηση ότι μόνο μέσα από τη σοσιαλιστική επανάσταση θα μπορούσε να υπάρξει πραγματική παιδεία που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των εργαζομένων και να προάγει την κοινωνική και πνευματική ανύψωση του λαού.
Στη συνέχεια, η εμπειρία του από τις αντιφάσεις της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1917 και τις επιθέσεις που δέχτηκε από τις συντηρητικές δυνάμεις τον ώθησαν να κατανοήσει ότι η παιδεία δεν μπορεί να είναι αμερόληπτη ή «υπερκομματική». Αντίθετα, η παιδεία είναι πάντα το όργανο της κυρίαρχης τάξης, και μόνο η ανατροπή αυτής της τάξης, μέσω του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια πραγματική λαϊκή παιδεία.
Ταυτόχρονα, ο Γληνός συνέχισε να υπερασπίζεται την ανάγκη για δημοτική γλώσσα και πρακτική εκπαίδευση, εστιάζοντας στην ανάγκη της παιδείας να προσαρμοστεί στις ανάγκες της νέας κοινωνίας και των εργαζομένων. Μέσα από αυτή την ιδεολογία, επαναδιατύπωσε την ανάγκη για μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα συνδέεται με τα κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα του λαού και θα λειτουργεί ως εργαλείο κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής.
Τελικά, η εκπαιδευτική του φιλοσοφία τον οδήγησε σε μια οριστική ρήξη με τον αστικό κόσμο και τις κυρίαρχες δυνάμεις, με τον Γληνό να θεωρεί πως μόνο μέσα από τη σοσιαλιστική επανάσταση θα μπορούσε να υπάρξει πραγματική παιδεία, ικανή να προάγει μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας.
Πηγή: e-prologos.gr
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Εθνικό Απολυτήριο: Τέλος στις Πανελλαδικές όπως τις ξέραμε - Τι αλλάζει
Το νέο σήμα που μπαίνει στους δρόμους – Τι σημαίνει η πινακίδα με το λουλούδι;
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 16/6
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
