Alfavita Σημαίνει:
1) κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα του σχολείου εξ ορισμού και εκ προοιμίου, εφόσον οι μαθητές δεν μπορούν όλοι να έχουν πρόσβαση σε αυτό το σύστημα, είτε λόγω οικονομικών δυσκολιών, αφού δεν είναι δυνατόν κάθε οικογένεια να διαθέτει τόσους υπολογιστές όσα είναι όλα τα παιδιά της οικογένειας ή σύνδεση στο διαδίκτυο είτε λόγω της κακής ποιότητας του διαδικτύου σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Ακόμη και αν ένα παιδί δεν έχει τη δυνατότητα να συνδεθεί σε αυτό το σύστημα, τότε καταργείται αυτομάτως ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας του δημόσιου σχολείου. Όσο για το αντεπιχείρημα πως ο μαθητής μπορεί να συνδεθεί μέσω κινητού τηλεφώνου, αυτή η άποψη είναι πέρα για πέρα απλοϊκή, καθώς η μελέτη ή η ενασχόληση με ασκήσεις είναι αδύνατη μέσω τηλεφωνικής συσκευής.
2) απαξίωση του ρόλου του δημόσιου σχολείου, καθώς υπάρχει προχειρότητα, εφόσον το σύστημα δεν λειτουργεί επαρκώς λόγω υψηλής επισκεψιμότητας, δεν υπάρχει το κατάλληλο υλικό για όλες τις βαθμίδες και δεν προϋπάρχει καμία ουσιαστική προετοιμασία από εξειδικευμένο προσωπικό.
Όσο για το αντεπιχείρημα πως, έστω και έτσι, πρέπει οι καθηγητές να κάνουν ό, τι μπορούν για να υπάρχει μια επαφή με όσους μαθητές καταφέρουν να μπουν στο σύστημα, αυτή η άποψη είναι, επίσης, επικίνδυνη, καθώς αποδέχεται την προχειρότητα του εγχειρήματος και την ανισότητα στην οποία αυτό οδηγεί. Επιπλέον, ακούγεται ως αντεπιχείρημα η άποψη πως η ιδιωτική εκπαίδευση και τα φροντιστήρια έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ψηφιακές τάξεις, μόνο που αυτοί που το υποστηρίζουν ξεχνούν πως τα φροντιστήρια έχουν μικρό αριθμό μαθητών ανά τμήμα και πως οι γονείς που μπορούν να πληρώνουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους, ενδεχομένως, έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της τηλεκπαίδευσης. Όσοι δεν μπορέσουν να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις, πολύ απλά θα αναγκαστούν να διακόψουν τα παιδιά τους από τέτοιες διαδικασίες.
3) κατάργηση του ρόλου του εκπαιδευτικού ως φορέα νέας γνώσης, καθώς ο σωστός εκπαιδευτικός δεν μπορεί να προχωρήσει την ύλη του γνωστικού αντικειμένου, ακόμη και αν απουσιάζει έστω και ένα παιδί λόγω των παραπάνω προβλημάτων.
4) διάλυση του παιδαγωγικού ρόλου του δημόσιου σχολείου. Η έννοια της συλλογικής συνείδησης και προσπάθειας καταργείται, από τη στιγμή που ο κάθε μαθητής απομονώνεται πίσω από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και καλείται να λειτουργήσει ατομικά, χωρίς να ενδιαφερθεί για τον συμμαθητή του που, ενδεχομένως, δεν μπορεί να παρακολουθήσει. Η τηλεκπαίδευση ενισχύει τον ατομικισμό και την ανισότητα που προκύπτει από την αδυναμία συμμετοχής αρκετά μεγάλου αριθμού μαθητών.
Με βάση τα παραπάνω, οι εκπαιδευτικοί που ανταποκρίνονται στο κάλεσμα για δημιουργία ψηφιακών τάξεων καθιστούν τον εαυτό τους συνένοχο σε όλα αυτά που καταργούν και διαλύουν τον ρόλο του δημόσιου σχολείου.
Η άποψη πως η τηλεκπαίδευση πρέπει να λειτουργήσει λόγω της έκτακτης ανάγκης που δημιουργήθηκε από την πανδημία, δεν έχει κανένα λογικό έρεισμα, καθώς ο δημόσιος χαρακτήρας του σχολείου δεν μπορεί να υπάρξει ούτως ή άλλως μέσα σε ψηφιακά περιβάλλοντα και με τέτοιες προϋποθέσεις.
Η έκτακτη αυτή κατάσταση οδήγησε σε διάλυση των Συλλόγων διδασκόντων των σχολείων, γεγονός που δυσχεραίνει τη διεξαγωγή συζήτησης και τοποθέτησης πάνω σε αυτά τα ζητήματα και οδηγεί στην απομόνωση των εκπαιδευτικών, που προσπαθούν ατομικά να αναμετρηθούν με τις αποφάσεις του υπουργείου και με την ανασφάλεια που δημιουργεί η απομάκρυνση από τις συλλογικές διαδικασίες.
Το ηθικό δίλημμα είναι μεγάλο για όσους εκπαιδευτικούς προβληματίζονται στα παραπάνω ηθικά ζητήματα. Όσοι δεν αποδεχτούν την ανάμειξή τους σε αυτή τη διαδικασία θα θεωρηθούν ανεύθυνοι και ασυνείδητοι και πως δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό, τι μπορούν σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Όσοι, όμως, αποδεχτούν τη συμμετοχή στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση θα γνωρίζουν πως έχουν συμβάλει στη στήριξη μιας κοινωνίας, όπου η ατομικότητα θα υπερισχύει της συλλογικότητας και στην περαιτέρω απαξίωση του ρόλου του δημόσιου σχολείου. Δυστυχώς, η απομόνωση την οποία βιώνουμε τη δεδομένη στιγμή οδηγεί στην ανασφάλεια και στην αποδιοργάνωση της συλλογικής σκέψης και αντίδρασης.
