Alfavita Παίρνω και εγώ το θάρρος ως απόφοιτη, βλέποντας δεκάδες επιστολές μαθητών της Γ Λυκείου που αγωνιούν για την ημερομηνία των πανελλαδικών, για την εξεταστέα ύλη, και οτιδήποτε σχετικό με τις πανελλήνιες, να εκφράσω και εγώ τις ανησυχίες μου σχετικά με αυτό το πρωτόγνωρο ζήτημα που καλούμαστε όλοι να αντιμετωπίσουμε.
Εγώ προσωπικά δίνω τρίτη φορά. Αναρωτιόμουν στις αρχές, αυτή η χρονιά θα είναι καλη; Θα είναι η τυχερή μου χρόνια; Ή θα είναι τρίτη και φαρμακερή; Η μητέρα μου είπε ένα γνωμικό, πως θα είναι τρίτη φορά και η τυχερή. Έτσι λοιπόν προετοιμαζόμουν ώς τώρα. Τώρα όμως; Μήπως όντως είναι φαρμακερή αυτή μου η φορά; Και μήπως για όλους όσους περνάνε από αυτό το Γολγοθά για πρώτη φορά, είναι επίσης φαρμακερή;
Αυτή τη στιγμή νιώθω λες και είμαι στάσιμη. Όλοι μου λένε να συνεχίσω, να μη τα παρατήσω, να συνεχίσω σαν να δίνω κανονικά, εγώ νιώθω όμως ότι ο χρόνος σταμάτησε. Η ίδια καθημερινότητα κάθε μέρα, γεμάτη με αγωνία και φόβο. Φόβο μήπως τα όνειρα μου γκρεμιστούν για τρίτη φορά. Δε θέλω όμως να το αφήσω αυτό να συμβεί. Όχι ξανά.
Ή αναμονή είναι θάνατος, είχα γράψει κάποτε. Σε αυτή τη περίπτωση αποδεικνύεται περίτρανα. Χιλιάδες υποψήφιοι προσμένουν κάθε μέρα με αγωνία μήπως τυχόν βγει μια οριστική απόφαση. Τίποτα όμως. Πάλι πιθανά σενάρια, πάλι αβέβαιες δηλώσεις... Η αναμονή αυτή όμως σκοτώνει τα όνειρα μας. Σκοτώνει τις ελπίδες μας. Γεννάει μέσα μας την οργή, την απελπισία, το άγχος. Αποτελεί εμπόδιο στη καθημερινότητα μας.
Χρειάζεται λοιπόν σε όλους τους υποψήφιους, είτε τελειόφοιτους, είτε αποφοίτους, είτε ακόμα και υποψηφίους ανω των 30 που αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν τα ονειρα τους μέσω των πανελλαδικών, μια σίγουρη απόφαση για την εξεταστέα ύλη, την ημερομηνία των πανελλαδικών, και οτιδήποτε άλλο μπορεί να μας απασχολεί.
Γιατί μας αξίζει. Μας αξίζει μια ευκαιρία να παλέψουμε αξιοπρεπώς για τα όνειρα μας. Είτε για πρώτη φορά, είτε για δεύτερη, τρίτη... ακόμα και χιλιοστή. Μας αξίζει.
