Alfavita Ως μαθήτρια της φετινής Γ’Λυκείου, διαβάζοντας τα μηνύματα που δεχτήκατε από συνομηλίκους μου που εκφράζουν τις κοινές μας ανησυχίες, αποφάσισα πως δεν είναι καιρός για σιωπές.
Είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες που περνάμε. Δείχνουμε σεβασμό και κατανόηση άστα μέτρα της κυβέρνησης και της πολιτείας, λόγω του ότι μεριμνούν για την προστασία και την υγεία των συνανθρώπων. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως ακόμα και στην προκειμένη περίπτωση, η εκπαίδευση και η μοίρα χιλιάδων μαθητών βρίσκονται στον αέρα.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκαν και οι προηγούμενοι συνοδοιπόροι, η οδύσσεια των Πανελλαδικών αρχίζει από την Α’Λυκείου και κορυφώνεται και δραματικό ρυθμό τους μήνες που διανύουμε. Κάθε παιδί ξεκινά με μια ελπίδα, να πετύχει τα όνειρά του και προσπαθεί νυχθημερόν για να τα υλοποιήσει. Άγχος κ’ πίεση χτυπούν κόκκινο, μαζί με τα νεύρα και τις κρίσεις πανικού. Τα σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία μας και η απογοήτευση, αποτελούν στοιχεία της καθημερινότητας, ωστόσο συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Οι δυνάμεις και οι αντοχές μας σιγά-σιγά μας εγκαταλείπουν, αλλά κάνουμε κουράγιο λέγοντας ‘’Υπομονή, σε λίγους μήνες θα τελειώσει’’. Μα δεν τελειώνει!
Τις περιπέτειες που έχει γνωρίσει η γενιά του 2002, λίγο πολύ όλοι τις γνωρίζουμε (εισαγωγή κοινωνιολογίας, κατάργηση λατινικών, ογκώδες ύλη, κατεύθυνση υγείας κ.α), ας μην τις αναφέρουμε για άλλη μια φορά…
Όμως θα ήθελα να θίξω και ένα άλλο θέμα το οποίο πολλοί αγνοούν, ωστόσο αρκετά παιδιά ίσως να ταυτιστούν. Η δημόσια παιδεία έχει φτάσει στο σημείο να αδυνατεί αν παρέχει στους μαθητές της την σωστή καθοδήγηση και προετοιμασία για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Και σε αυτό το σημείο έρχονται τα φροντιστήρια, τα οποία ‘’πλουτίζουν’’ κάθε χρόνο από τα θύματα της δημόσιας εκπαίδευσης. Όλοι πλέον θεωρούμε τα φροντιστήρια αναγκαία και θεωρείται αυτονόητο πως αν θες να πετύχεις, χρειάζεται την βοήθεια φροντιστηριακών μαθημάτων. Προσωπικά, είμαι μαθήτρια του νεοσύστατου τμήματος Υγείας και δεν έχω πάει ποτέ μου σε φροντιστήρια, και ούτε πάω. Και σας ρωτάω ευθέως: είμαι καταδικασμένη να αποτύχω? Δεν μπορώ να ονειρεύομαι την επιτυχία (όποια και αν είναι αυτή) γιατί το ελληνικό σχολείο είναι ανίκανο να μου προσφέρει τα κατάλληλα εφόδια από μόνο του?
Οι περισσότεροι θα πουν ‘’μα είστε σοβαροί? Υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα. Προέχει η δημόσια υγεία!’’ και ασφαλώς θα συμφωνήσω. Αλλά την δική μας ψυχική υγεία την έχει σκεφτεί κανείς? Έχουμε μάθει να μπαίνουμε στην θέση των άλλων, οι άλλοι όμως έχουν φιλοτιμηθεί να κάνουν έστω και την ελάχιστη προσπάθεια να μας νιώσουν?
Ξέρουμε πως δεν μπορείτε ή (ακόμα) δεν θέλετε να καταλάβετε με τι καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι, μα δεν ζητάμε ούτε κάτι υπερβολικό ούτε κάτι παράλογο.
Ζητάμε ένα σύστημα που να μην μας εξοντώνει, μια πραγματική δωρεάν παιδεία και μια τελική απάντηση για το μέλλον μας!
(Μαθήτρια από το 1ο Γενικό Λύκειο Γαλατσίου)
