Alfavita Newsroom Καθώς η Γαλλία βιώνει πρωτοφανή επίπεδα ισλαμοφοβίας, το Charlie Hebdo κατηγορεί όλους τους μουσουλμάνους για τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες.
Το Charlie Hebdo, έχει δεχτεί σκληρή κριτική για ένα αγγλόφωνο άρθρο, που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα και που κατηγορεί τους απλούς μουσουλμάνους για τις τρομοκρατικές επιθέσεις, όπως αυτές στις Βρυξέλλες και το Παρίσι.
Μόλις μια εβδομάδα μετά τους βομβιστές αυτοκτονίας που άφησαν πίσω τους 31 νεκρούς και 300 τραυματίες στη βελγική πρωτεύουσα, η εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Πώς καταλήξαμε εδώ;» στο οποίο ειρηνικοί, απλοί Μουσουλμάνοι τοποθετούνται στην ίδια κατηγορία με τους εξτρεμιστές τρομοκράτες.
Το δημοσίευμα δίνει τρία παραδείγματα για το πώς απλοί μουσουλμάνοι, υποτίθεται ότι συνεισφέρουν σε γεγονότα, όπως οι επιθέσεις στις Βρυξέλλες.
Το πρώτο από τα τρία παραδείγματα αναφέρεται στον Tariq Ramadan, μια σημαντική δημόσια πνευματική και ακαδημαϊκή προσωπικότητα, που διδάσκει iσλαμικές σπουδές και συχνά μιλά δημοσίως για την πίστη του, σε μια προσπάθεια να "αποτρέψει τους ανθρώπους να επικρίνουν τη θρησκεία του με οποιοδήποτε τρόπο."
Το δεύτερο παράδειγμα που παρέχεται, είναι αυτό του μουσουλμάνου αρτοποιού, που πουλάει σάντουιτς χωρίς χοιρινό και που το περιοδικό τον κατηγορεί για αστυνόμευση της κοινωνίας με την οποία στην ουσία απαγορεύει στους πολίτες να φάνε το είδος των τροφίμων, που έχουν κάθε δικαίωμα να φάνε.
Και το τελευταίο παράδειγμα είναι αυτό της γυναίκας μουσουλμάνας που φοράει μαντίλα, είναι «ένοχη» σύμφωνα με το δημοσίευμα του περιοδικού, λόγω της αποστροφής που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, οι οποίοι «τολμούν» να κρίνουν την επιλογή της να φοράει μαντίλα.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Charlie Hebdo : «Δεν είναι εύκολο να πραγματοποιήσεις μια επιτυχή τρομοκρατική πράξη, χωρίς προηγουμένως την ύπαρξη μιας ατμόσφαιρας που χαρακτηρίζεται από σιωπή και ανησυχία»
Και τα τρία παραδείγματα, καταλήγει η δημοσίευση, αποτελούν μέρος «ενός πολύ μεγάλου παγόβουνου», καθώς οι τρομοκρατικές επιθέσεις δεν θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, «χωρίς τη συμβολή όλων».
Ο Νιγηριανός-Αμερικανός συγγραφέας Teju Cole, απαντά παρακάτω στo σχεδόν σουρεαλιστικό άρθρο, με το οποίο η ομάδα πίσω από το Charlie Hebdo εκφράζει την άποψη, ότι τελικά όλοι οι μουσουλμάνοι είναι ο εχθρός.
Του Teju Cole
To Charlie Hebdo παραδέχεται επιτέλους τις ρατσιστικές του προκαταλήψεις.
"Στο Charlie Hebdo δόθηκε πέρυσι απο την PEN το βραβείο “Freedom of Expression Courage”, παρά τις αντιρρήσεις των εκατοντάδων μελών της PEN. Τώρα, οι άνθρωποι του Charlie - που κατά τη γνώμη μου ήταν την ίδια στιγμή τα θύματα ενός τρομακτικού, ανείπωτου εγκλήματος, αλλά και οι δημιουργοί μιας αγενούς και χυδαίας δημοσίευσης (χωρίς να είναι κάτι κακό αυτό) η οποία ήταν ταυτόχρονα βαθιά προκατειλημμένη - επιτέλους ρίχνουν τη μάσκα της άποψης ότι «είναι σάτιρα και δεν την καταλαβαίνετε», για να δηλώσουν ευθαρσώς ότι οι μουσουλμάνοι, όλοι, δεν έχει σημασία πόσο ενσωματωμένοι στην κοινωνία είναι, αποτελούν τον εχθρό.
Η ιστορική αναλογία μπορεί να είναι κουραστική και πάρα πολύ εύκολη, αλλά μερικές φορές είναι το πιο καθαρό εργαλείο σκέψης που υπάρχει. Διαβάζοντας αυτό το παράδοξο δημοσίευμα από το Charlie, είναι δύσκολο να μην θυμηθούμε την βάρβαρη πορεία και την εξέλιξη «του εβραϊκού ζητήματος» στην Ευρώπη και στις τρομακτικές διωξείς στις οποίες οδήγησε. Η λογική του Charlie είναι τρομακτικά παρόμοια: δεν υπάρχουν αθώοι μουσουλμάνοι, «κάτι πρέπει να γίνει» με αυτούς τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το πόσο συμπαθητικοί είναι, πόσο ειρηνικοί, ή ανεξάρτητα από το αν οι ίδιοι αποκηρύσσουν τη βία. Η κατηγοριοποίηση μιας ολόκληρης κοινότητας ως ύπουλο δηλητήριο, είναι μια κίνηση που έχουμε ξαναδεί.
Διαβάστε το άρθρο οι ίδιοι (ΣτΜ : το άρθρο του Charlie παρέχεται στο τέλος και στην πρωτότυπη εκδοχή του και μεταφρασμένο στα ελληνικά) – μην αντιδράσετε μόνο. Διαβάστε το άρθρο και σκεφτείτε με ποιον θέλετε να ταυτιστείτε με βάση τα είδη των επιχειρημάτων, που παρουσιάζει. Το γεγονός ότι το ίδιο το δοκίμιο είναι γραμμένο στην αγγλική γλώσσα δείχνει επίσης πολύ καθαρά, ότι η ομάδα του Charlie γνωρίζει ποιο θα είναι τώρα το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό του, καθώς και για τη μισαλλοδοξία που είναι ολοένα και πιο δημοφιλής εδώ στις ΗΠΑ, μεταμφιεσμένη αλλά και απροκάλυπτη.
Εν τω μεταξύ, ίσως θυμάστε ότι η SOS Racisme, μια γαλλική «αντι-ρατσιστική» οργάνωση, ήρθε στη Νέα Υόρκη το περασμένο έτος για να υπερασπιστεί το Charlie από τις κατηγορίες που δεχόταν για ρατσισμό. Ένας από τους ιδρυτές της SOS Racisme ήταν η Laurence Rossignol, η σημερινή Γαλλίδα υπουργός για τα δικαιώματα των γυναικών. Η ίδια Rossignol, δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι οι γυναίκες που φορούν τη μαντίλα είναι σαν τους «nègres américains» (αμερικανούς νέγρους / αμερικανούς αράπηδες) που αποδέχτηκαν τη δουλεία.
Έτσι, η SOS Racisme ανεβαίνει στη σκηνή και, εξ ονόματος της PEN, δίνει ένα βραβείο στο Charlie Hebdo, και όλοι επικροτούν και συγχαίρουν τον εαυτό τους για την καλή κατανόηση της σάτιρας. Το ίδιο το Charlie, σε αυτό το νέο άρθρο, γράφει: «Από το αρτοποιείο που σας απαγορεύει να μπορείτε να φάτε ό, τι θέλετε, μέχρι τη γυναίκα που σας απαγορεύει να εκφράσετε ότι είστε ενοχλημένος από τη μαντίλα της, είμαστε βυθισμένοι σε μια ενοχή, επειδή επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να έχουν τέτοιες σκέψεις».
Ποιες σκέψεις; Την επιθυμία να κάνουμε διακρίσεις κατά των μουσουλμάνων ελεύθερα, χωρίς να χρειάζεται να μας κρίνουν γι’αυτό. Την ελευθερία να θεωρούμε όλους όσους είναι μουσουλμάνοι, ή προέρχονται από μια μουσουλμανική οικογένεια, ή είναι συνδεδεμένη με τη Βόρεια Αφρική, ή "φαίνονται" Άραβες, ως ένα καθολικό ενιαίο σύνολο, που είναι ένοχο και να το καθιστούμε κυριολεκτικά υπεύθυνο για τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από μερικούς μανιακούς. Την επιθυμία να έχουμε αυτή την απεχθή στάση και να επαινείται ως θάρρος.
Αυτή ακριβώς είναι η λογική και από τις μάζες που επαινούν τον Trump για την "ειλικρίνεια" του – λες και μόνο η ασχήμια μπορεί να είναι ειλικρινής, λες και η ηθική ακράτεια, είναι πιο ευγενική από τη φυσική ακράτεια. Αλλά όταν κάποιος αφοδεύει στα εσώρουχά του σε μια δημόσια συγκέντρωση, δεν τον συγχαίρουμε αμέσως για την ελευθερία του και για την ειλικρίνειά του.
Δεν μου αρέσει που τα γράφω όλα αυτά - και σίγουρα δεν απολαμβάνω τις ατέλειωτες προσβολές, που αναπόφευκτα έλαβα, επειδή τόλμησα να τα γράψω. Αλλά η κατάσταση είναι γαμημένα παράλογη. Είναι βαθιά σημαντική για τους μουσουλμάνους στη Γαλλία, στην Ευρώπη, και παντού όπου είναι μειονότητες. Είναι σημαντική για την ασφάλειά τους, για την καθημερινή τους ζωή, για την ευημερία τους στις χώρες που αποκαλούν σπίτι τους. Είμαι περισσότερο πεπεισμένος από ποτέ ότι το ΡΕΝ, μια αξιόλογη οργάνωση, που την σφοδρή της υπεράσπιση στους διωκόμενους συγγραφείς, είμαι υπερήφανος να συνεχίζω να υποστηρίζω, σε αυτή την περίπτωση λειτούργησε λάθος, πολύ λάθος."
To πρωτότυπο δημοσίευμα του Charlie στα αγγλικά μπορείτε να το βρείτε εδώ : https://charliehebdo.fr/en/edito/how-did-we-end-up-here/
Ακολουθεί η μετάφρασή του στα ελληνικά :
Πώς καταλήξαμε εδώ ;
(Charlie Hebdo - 30/03/2016)
Εδώ και μια εβδομάδα, εμπειρογνώμονες όλων των ειδών προσπαθούν να κατανοήσουν τις αιτίες για τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες. Μια ανίκανη αστυνομία; Αχαλίνωτη πολυπολιτισμικότητα; Η ανεργία των νέων; Ασυγκράτητος ισλαμισμός; Οι αιτίες είναι πολλές, πέρα από την καταμέτρηση, και ο καθένας θα επιλέξει φυσικά αυτό που ταιριάζει καλύτερα στις δικές του πεποιθήσεις. Οι οπαδοί του «Νόμος και Τάξη» θα καταγγείλουν την ανικανότητα της αστυνομίας. Οι ξενοφοβικοί θα κατηγορήσουν τη μετανάστευση. Οι κοινωνιολόγοι θα αναμασήσουν τα δεινά της αποικιοκρατίας. Οι σχεδιαστές των πόλεων θα επισημάνουν τα δεινά της γκετοποίησης. Διάλεξε.
Στην πραγματικότητα, οι επιθέσεις είναι απλώς το ορατό μέρος ενός πολύ μεγάλου πράγματι παγόβουνου. Πρόκειται για το τελευταίο στάδιο μιας διαδικασίας εκφοβισμού και φίμωσης που βρίσκεται καιρό εν κινήση και σε όσο το δυνατόν ευρύτερη κλίμακα. Επανερχόμαστε διαρκώς στα χαλάσματα του αεροδρομίου των Βρυξελλών και στα τρεμάμενα κεριά που βρίσκονται ανάμεσα σε μπουκέτα από λουλούδια στα πεζοδρόμια. Όλο αυτό το διάστημα, κανείς δεν παρατηρεί τι συμβαίνει στο Saint-German-en-Laye. Την περασμένη εβδομάδα, το Sciences-Po * καλωσόρισε τον Tariq Ramadan. Είναι δάσκαλος, επομένως δεν είναι κάτι ανάρμοστο. Ήρθε για να μιλήσει για το ειδικό αντικείμενό του, το Ισλάμ, που είναι επίσης η θρησκεία του. Μάλλον, κάτι σαν διάλεξη από έναν Καθηγητή Τυρόπιτας, ο οποίος φτιάχνει και ο ίδιος τυροπίτες. Έτσι, είναι και κριτής και διαγωνιζόμενος.
Όπως και να ‘χει, ο Ταρίκ Ράμανταν δεν έχει κάνει κάτι κακό. Ποτέ δεν θα κάνει κάτι κακό. Διδάσκει για το Ισλάμ, γράφει για το Ισλάμ, μεταδίδει το Ισλάμ. Προτάσσει τον εαυτό του ως άνθρωπο του διαλόγου, ως κάποιον που είναι ανοιχτός σε μια συζήτηση. Μια συζήτηση σχετικά με την εκκοσμίκευση η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, θα πρέπει να προσαρμοστεί στη νέα θέση που λαμβάνει η θρησκεία στη Δυτική δημοκρατία. Μια εκκοσμίκευση και μια δημοκρατία που πρέπει επίσης να αποδεχθούν αυτές τις παραδόσεις που εισάγονται από μειονοτικές κοινότητες. Τίποτα κακό σε αυτό. Ο Ταρίκ Ραμαντάν δεν πρόκειται ποτέ να αρπάξει ένα καλάσνικοφ με το οποίο θα πυροβολήσει τους δημοσιογράφους σε μια συντακτική συνέλευση. Ούτε ποτέ θα φτιάξει μια βόμβα που θα χρησιμοποιηθεί σε μια αίθουσα του αεροδρομίου. Άλλοι θα τα κάνουν αυτά. Δεν θα είναι αυτός ο ρόλος του. Η αποστολή του, υπό την κάλυψη του διαλόγου, είναι να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να επικρίνουν τη θρησκεία του με οποιοδήποτε τρόπο. Οι φοιτητές των πολιτικών επιστημών που τον άκουγαν την περασμένη εβδομάδα, από τη στιγμή που θα γίνουν δημοσιογράφοι ή τοπικοί αξιωματούχοι, ούτε καν θα τολμήσουν να γράψουν ή να πουν τίποτα αρνητικό για το Ισλάμ. Το μικρό πλήγμα στην εκκοσμίκευση, που έγινε εκείνη την ημέρα, θα αποδώσει καρπούς σε ένα φόβο κριτικής μήπως φανούν ως ισλαμοφοβικοί. Αυτό είναι το καθήκον του Ταρίκ Ραμαντάν.
Πάρτε για παράδειγμα αυτή τη γυναίκα που φορά μαντίλα. Είναι μια αξιοθαύμαστη γυναίκα. Είναι θαρραλέα και αξιοπρεπής, αφιερωμένη στην οικογένειά της και τα παιδιά της. Γιατί να την ενοχλήσεις; Εκείνη δεν βλάπτει κανέναν. Ακόμα και οι γυναίκες που φορούν το πλήρους κάλυψης πέπλο, γενικά δεν χρησιμοποιούν τα ρούχα τους για να κρύψουν βόμβες (όπως ορισμένοι άνθρωποι ισχυρίζονταν, όταν συζητιόταν ο νόμος για την απαγόρευση της μπούρκας). Ούτε αυτές θα κάνουν κάτι κακό. Γιατί λοιπόν να γκρινιάζεις για τη μαντίλα ή το πέπλο και να κουνάς το δάχτυλο της επίπληξης σε αυτές τις γυναίκες; Θα πρέπει να σκάσουμε, να κοιτάξουμε αλλού και να προσπεράσουμε ό,τι μας προσβάλλει και μας ενοχλεί στους δρόμους. Ο ρόλος αυτών των γυναικών, ακόμη και αν δεν το γνωρίζουν, δεν πάει πέρα από αυτό.
Το ορατό μέρος ενός πολύ μεγάλου παγόβουνου.
Πάρτε [για παράδειγμα] τον τοπικό αρτοποιό, ο οποίος μόλις έχει αγοράσει τον κοντινό φούρνο και αντικατέστησε τον παλιό, πρόσφατα συνταξιούχος, κάνει ωραία κρουασάν. Είναι συμπαθής και έχει πάντα ένα χαμόγελο για όλους τους πελάτες του. Έχει πλήρως ενσωματωθεί στην γειτονιά ήδη. Ούτε η μακριά γενειάδα του, ούτε η μικρή μελανιά στο μέτωπό του από την προσευχή (ενδεικτική της μεγάλης ευλάβειας του) ενοχλεί την πελατεία του. Είναι πολύ απασχολημένοι να τρώνε τα μεσημεριανά του σάντουιτς. Εκείνα που πουλάει είναι καταπληκτικά, αν και από τώρα και στο εξής δεν υπάρχει πια ζαμπόν ούτε μπέικον. Κάτι που δεν είναι βέβαια σοβαρό, διότι υπάρχουν πολλές άλλες επιλογές που προσφέρονται - τόνος, κοτόπουλο και όλες οι γαρνιτούρες. Έτσι, θα ήταν ανόητο να γκρινιάζουν ή να προκαλέσουν μια αναστάτωση σε αυτόν το πολύ αγαπημένο φούρνο. Θα το συνηθίσουμε αρκετά εύκολα. Όπως ο Ταρίκ Ραμαντάν μάς διδάσκει πρόθυμα, θα προσαρμοστούμε. Και ως εκ τούτου, ο ρόλος του αρτοποιού ολοκληρώνεται.
Πάρτε για παράδειγμα αυτόν το νεαρό παραβάτη. Ποτέ στη ζωή του δεν κοίταξε το Κοράνι, ξέρει έλαχιστα για την ιστορία της θρησκείας, της αποικιοκρατίας, ούτε γνωρίζει πολλά σχετικά με την περήφανη χώρα των προγόνων του από το Μαγκρέμπ. Αυτό το παλικάρι και ένα ζευγάρι φίλων του, φωνάζουν ένα ταξί. Δεν είναι μορφωμένοι, όπως Ταρίκ Ραμαντάν, δεν προσεύχονται τόσο συχνά όσο ο τοπικός φούρναρης και δεν είναι τόσο τυπικοί όπως οι μητέρες με την μαντίλα στο δρόμο. Το ταξί κατευθύνεται προς το αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Ακόμα και μέχρι αυτήν ακριβώς τη στιγμή, κανείς δεν έχει κάνει κάτι λάθος. Ούτε ο Ταρίκ Ραμαντάν, ούτε οι κυρίες με την μπούργκα, ούτε ο φούρναρης, ούτε ακόμη και αυτοί οι τεμπέληδες ταραχοποιοί νεαροί .
Και όμως, τίποτα από όσα πρόκειται να συμβούν στο αεροδρόμιο ή το μετρό των Βρυξελλών, δεν μπορεί πραγματικά να συμβεί χωρίς τη συμβολή του καθενός. Επειδή η συχνότητα εμφάνισης όλων τους είναι διαμορφωμένη από κάποια έκδοση του ίδιου τρόμου ή φόβου. Ο φόβος της αντίφασης ή της αντίρρησης. Η αποστροφή να προκληθεί μια διαμάχη. Ο φόβος τού να αντιμετωπιστείς ως ισλαμοφοβικός ή να σε αποκαλέσουν ρατσιστή. Πραγματικά, ένα είδος τρόμου. Και αυτό που πρόκειται ακριβώς να συμβεί όταν τελειώσει η διαδρομή του ταξί, δεν είναι παρά το τελευταίο βήμα σε ένα ταξίδι διαρκούς αυξανόμενου άγχους. Δεν είναι εύκολο να πραγματοποιήσεις μια επιτυχή τρομοκρατική πράξη χωρίς προηγουμένως να έχει υπάρξει μια ατμόσφαιρα σιωπής και γενικής ανησυχίας.
Αυτοί οι νέοι τρομοκράτες δεν έχουν καμία ανάγκη να συσσωρεύσουν τα ταλέντα των άλλων, να είναι μορφωμένοι, αξιοπρεπείς και εργατικοί. Ο ρόλος τους είναι απλώς να δώσουν το τέλος σε μια φιλοσοφική γραμμή, που έχει ήδη αρχίσει. Μια γραμμή που μας λέει "Βουλώστε το, ζωντανοί και νεκροί. Σταματήστε τη συζήτηση, τον διάλογο, την αντίδραση ή την αμφισβήτηση".
Δεν πρόκειται για κάποια ιδιαίτερη στοχοποίηση του Ισλάμ . Επειδή το Ισλάμ δεν έχει αντίπαλο. Δεν είναι ο Χριστιανισμός, ο Ινδουισμός, ούτε ο Ιουδαϊσμός που κινδυνεύουν από την επιβολή αυτής της σιωπής. Είναι ο αντίπαλος (και προστάτης) όλων αυτών. Είναι η ίδια η έννοια του κοσμικού. Είναι η εκκοσμίκευση η οποία εξαναγκάζεται σε υποχώρηση.
Το σημαντικότερο, κατά μια έννοια, είναι πως αυτό απαντά στο παλαιότερο ίσως, και το πιο σημαντικό ερώτημα του κόσμου - «Πώς στο διάολο καταλήξαμε εδώ;». «Πώς στο διάολο κατέληξα να πρέπει να περιπλανιέμαι στους δρόμους όλη μέρα με ένα μεγάλο πέπλο στο κεφάλι μου;» «Πώς στο διάολο κατέληξα στο να χρειάζεται να λέω προσευχές πέντε φορές την ημέρα;» «Πώς στο διάολο κατέληξα στο πίσω μέρος ενός ταξί με τρία σακίδια γεμάτα εκρηκτικά;» Ίσως, δυστυχώς, οι μόνοι άνθρωποι που εξακολουθούν να ρωτούν τον εαυτό τους αυτή την πιο σημαντική από όλες τις ερωτήσεις, είναι τα άτυχα θύματα. «Πώς στο διάολο κατέληξα εδώ, έξι γιάρδες μακριά από αυτή τη μεγάλη βόμβα;»
Το πρώτο καθήκον του ενόχου είναι να κατηγορήσει τον αθώο. Είναι μια σχεδόν τέλεια αντιστροφή της ενοχής. Από το αρτοποιείο που απαγορεύει να φάτε ό, τι θέλετε, ως τη γυναίκα που σας απαγορεύει να εκφράσετε ότι σας ενοχλεί το πέπλο της, είμαστε βυθισμένοι σε μια ενοχή επειδή επιτρέπουμε στους εαυτούς μας τέτοιες σκέψεις. Και αυτό είναι το σημείο και η στιγμή που ο φόβος ξεκινάει το υπόγειο υπονομευτικό του έργο. Και ο τρόπος έχει επισημανθεί για όλα αυτά που θα ακολουθήσουν.
*Το Sciences Po είναι ένα γαλλικό δημόσιο ερευνητικό ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
(μετάφραση : Σύλβια Βαρνάβα, επιμέλεια: Άντζελα Ιωαννίδου)
https://roarmag.org/2016/04/04/charlie-hebdo-teju-cole/)
Πηγή: omniatv.com
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
