Οι απαράδεκτες πειθαρχικές διώξεις και το μέτωπο παιδείας – εργασίας

Αγώνας για την επιστήμη, το πανεπιστήμιο και την κοινωνία.

 

Η δεύτερη -μετά την περίφημη “δίκη των τόνων” (http://filologos-hermes.blogspot.gr/2011/11/blog-post_20.html ) - υπόθεση παραπομπής πανεπιστημιακού ενώπιον του Πειθαρχικού Συμβουλίου των μελών ΔΕΠ των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων για για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους, δρομολογήθηκε επισήμως με το Παραπεμπτήριο έγγραφο του τότε πραξικοπηματικώς εκτελούντα χρέη πρύτανη, Ι. Γρυσπολάκη (30/04/2010) [βλ. http://www.ilhs.tuc.gr/gr/dim_dioxi.htm ]. Κατηγορούμενος ήταν ο υπογράφων. 

 

Ποιο ήταν το κατηγορητήριο; Διαγωγή “απάδουσα εις την αξιοπρέπειαν του Πανεπιστημιακού Λειτουργού... παραβιάσεις υπηρεσιακού καθήκοντος, δυσφημιστική συμπεριφορά κατά... των οργάνων της διοικήσεως του ιδρύματος, των αρχών της Πολιτείας και της Εκκλησίας..., “παράβαση υποχρεώσενω μέλους ΔΕΠ”, “πρόκληση αναταραχής  στο Ίδρυμα... παρακώληση λειτουργίας του Πρυτανικόυ Συμβουλίου και της συγκλήτου, καταλήψεις των χώρων του Ιδρύματος, αμφισβήτηση και απαξίωση του Πρύτανη στους φοιτητές ώστε να επικρατήσει χάος και αναρχία”. Επίσης, ο διωκόμενος κατηγορείται ότι προέβη σε “διασυρμό του Ιδρύματος και της Πρυτανείας... θεσμικών οργάνων της Πολιτείας (Υπουργός Παιδείας) και της Εκκλησίας, εν γώνσει της αναληθείας των ισχυρισμών του κινούμενος από ανερμάτιστα αίτια, αποκυήματα φαντασιώσεων και επειδή η συμπεριφορά του κατ' εξακολούθηση θεωρείται αντιακαδημαϊκή” ... Πιο συγκεκριμένα, η δίωξη αφορά καταγγελίες μου για τον αυταρχισμό στο Πολυτεχνείο Κρήτης και στα ΑΕΙ της χώρας, επιστημονικά κείμενα και δημόσιες παρεμβάσεις μου για τον χαρακτήρα των αντιδραστικών “μεταρρυθμίσεων” και της περαιτέρω υπαγωγής επιστήμης και παιδείας στο κεφάλαιο, κ.ο.κ. Κατηγορούμαι και διότι κατήγγειλα δημόσια το πραξικόπημα, τις εκλογές βίας και νοθείας (28.8.2008) που διενήργησε η παράταξη που ήταν τότε υπό τον κ. Ι. Γρυσπολάκη, και τον ίδιο ως “φερόμενο ως πρύτανη” ή “πραξικοπηματικώς εκτελούντα χρέη πρυτάνεως” (πράγμα που επιβεβαίωσε και η σχετική ακύρωση του πραξικοπήματος από το Συμβούλιο Επικρατείας), διότι ομίλησα σε κατειλημμένους χώρους του Ιδρύματος (π.χ. 20.11.2008 στο Μέγαρο Μεραρχίας, 15.3.2009, στο κτήριο Παπαδόπετρου, στη Γαλλική Σχολή κ.ο.κ.), διότι αποκάλεσα την πολιτική και δικαστική εξουσία “υπαλλήλους του κεφαλαίου” και άλλα πολλά, σε ένα φάκελο 580 σελίδων, που οι διώκτες μου συνέλεξαν με μεθοδικότητα εφάμιλλη ασφαλίτικων πρακτικών άλλων εποχών... Ουσιαστικά κατηγορούμαι απροκάλυπτα για τις ιδέες μου (επιστημονικές, παιδαγωγικές και πολιτικές) για την αγωνιστική στάση και δράση μου και για την όλη συμπεριφορά μου. Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις...

 

Η δίκη αυτή αισίως έλαβε τέλος (τουλάχιστον σε αυτή τη φάση). Η παραπεμφθείσα (ως -κατά πλειοψηφία τυπικά πάσχουσα και άρα απαράδεκτη) από το Ανώτατο Πειθαρχικό στην Πρυτανεία υπόθεση της εναντίον μου πειθαρχικής δίωξης, τίθεται στο αρχείο από την απερχόμενη πρυτανεία (για τα σχετικά επίσημα έγγραφα, το απολογητικό μου υπόμνημα κ.ο.κ. βλ. http://www.ilhs.tuc.gr/gr/dim_dioxi.htm). Και επισήμως λοιπόν “απαράδεκτη” η παραπομπή μου στο Ανώτατο Πειθαρχικό. Η παράταξη που υπέθαλψε, στήριξε, προώθησε με υπερβάλλοντα ζήλο ή/και με τη σιωπηλή συνενενοχή της αυτή την πρωτοφανώς απροκάλυπτη μεθόδευση εξόντωσης αντιφρονούντος, με επικεφαλής τότε τον πασίγνωστο για το βίο και την πολιτεία του κ. Ι. Γρυσπολάκη, εκτός από ιδιοτελής, αυταρχική και αδίστακτη, είναι μη νόμιμη και απαράδεκτη, με την απόφαση πλέον του Ανωτάτου Πειθαρχικού Συμβουλίου των μελών ΔΕΠ των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων 26/02/2013. 

 

Η επάρατος αυτή παράταξη, της αγοραίας αυταρχικής μετάλλαξης του Πανεπιστημίου, φέρει και θα φέρει στο ακέραιο το στίγμα αυτής της ιστορικής απαράδεκτης μεθόδευσης-δίωξης. Υπογραμμίζω αυτό το στίγμα, διότι η εν λόγω παράταξη, η οποία -υπό νέα πλέον διεύθυνση- ανακατέλαβε “πλειοψηφικά” αμφότερα τα “θεσμικά”-εξωθεσμικά (αντισυνταγματικά) όργανα διοίκησης του Πολυτεχνείου Κρήτης (“Συμβούλιο Ιδρύματος” και Πρυτανεία), καμώνεται πως δήθεν “ουδεμία σχέση έχει με τον κ. Ι. Γρυσπολάκη”... Η υποκρισία δεν έχει όρια... Προκάλεσα δημόσια τους εκπροσώπους αυτής της παράταξης και τη “νέα”  διεύθυνσή της (που διαθέτει περγαμηνές στο επιχειρείν), να μας πει: σε ποιο κρίσιμο ζήτημα διαχώρησε έστω κατά το ελάχιστο, έστω και σε επιμέρους ζητήματα, έστω και γα τα προσχήματα τη θέση της από τα όσα απαράδεκτα αμαύρωσαν το Ίδρυμα υπό τον κ. Ι. Γρυσπολάκη; Τους προκάλεσα να μας πουν: πότε εξέφρασαν έστω την παραμικρή αντίρρηση-επιφύλαξη στην πρωτοφανή αυτή δίωξη εναντίον πανεπιστημιακού; Η ένοχη σιωπή τους είναι δηλωτική του τι πρεσβεύουν. Κάποιοι μάλιστα, καθ' όλο το διάστημα της δίωξης, δεν περιορίστηκαν στην ένοχη σιωπή, αλλά επιδόθηκαν και σε χαιρέκακη χλεύη, με επιθετικά και κακεντρεχή δημόσια σχόλια εναντίον μου, φτάνοντας στο σημείο να προβάλλουν τη δίωξη ως “σωστή” και “δίκαιη” τιμωρία μου, επειδή  έχω δήθεν υπερβεί κάποια όρια... Έσπευσαν μάλιστα να μου προσάψουν και χαμερπή ιδιοτελή κίνητρα, πάντα εξ ιδίων κρίνοντες. Η εμπλοκή των εκπροσώπων αυτής της παράταξης στο μικρόκοσμο της αγοραίας-τεχνοκρατικής ἰδιωτείας, τους οδηγεί σε προφανείς στρεψοδικίες και παραλογισμούς. Εάν είχα ιδιοτελή κίνητρα, γιατί να μην είχα συμπαραταχθεί με αυτούς, με τους οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς, ώστε να έχω απρόσκοπτη ζωή, ανέλιξη και σταδιοδρομία; Γιατί να εκτεθώ σε τέτοια δημόσια διακινδύνευση και να μην επιδιώξω ένα συμβιβασμό με τους αδίστακτους διώκτες μου (με τις γνωστές τοις πάσι εκδουλεύσεις και ανταμοιβές); 

 

Σοβαρότατη ευθύνη βαρύνει και την πλειοψηφία του Συλλόγου Μελών Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού του Ιδρύματος, αλλά και του δευτεροβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου, της ΠΟΣΔΕΠ (που ανήκουν επίσης στην ως άνω παράταξη), για την πρωτοφανή συνενοχή που επέδειξαν στην παράνομη και απαράδεκτη αυτή δίωξη, κατά παράβαση του καταστατικού του συλλόγου.

 

Το Ανωτάτο Πειθαρχικό Συμβουλίο, στο κείμενο της απόφασης, απέφυγε να υπεισέλθει στην ουσία του κατηγορητηρίου και της δημόσιας αντιπαράθεσης. Κατά πλειοψηφία, το Συμβούλιο κρίνει “ότι μη νομίμως ασκήθηκε η πειθαρχική δίωξη σε βάρος του εγκαλούμενου από τον τότε Πρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης Ιωακείμ Γρυσπολάκη, λόγω παραβιάσεως της αρχής της αμεροληψίας... λόγω δηλαδή του τεκμηρίου εηρεασμού του”. Μικρή μεν, αλλά όχι αμελητέα νίκη του πανεπιστημιακού και πανεκπαιδευτικού κινήματος. Μια νίκη που -ιδιαίτερα στην τρέχουσα συγκυρία κοινωνικού πολέμου- προφανώς και δεν έχει να κάνει με την αδέκαστη ευθυκρισία αυτού του Ειδικού Δικαστηρίου, που συνιστά σύνθεση των κεφαλών των Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας. Η νίκη αυτή, οφείλεται αποκλειστικά στην εντυπωσιακή αγωνιστική-δημοκρατική εγρήγορση και μετωπική συσπείρωση της πανεπιστημιακής κοινότητας, του πανεκπαιδευτικού και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος, πέρα από επιμέρους ιδεολογικές κ.ο.κ. διαφορές. 

 

Οφείλω ευγνωμοσύνη για την συγκινητική μετωπική εκστρατεία διαμαρτυρίας, αλληλεγγύης και συμπαράστασης, προσώπων, φορέων και συλλογικοτήτων, που εκφράστηκε ποικιλοτρόπως δημόσια και με τη συλλογή υπογραφών (1316 από την Ελλάδα και το εξωτερικό), των συναδέλφων εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, των προπτυχιακών φοιτητών και φοιτητριών, των συναδέλφων από το Πολυτεχνείο Κρήτης και από άλλα Ιδρύματα, συναδέλφων που αψήφησαν την τρομοκρατία και έσπευσαν να καταθέσουν στο Δικαστήριο γραπτά και προφορικά και πλειάδας ανθρώπων, που έσπευσαν να συνδράμουν με ποικίλους τρόπους (συνεισφέροντας ακόμα και στα έξοδα του δικαστικού αγώνα, ικανά να εξοντώσουν και οικονομικά τον διωκόμενο και την οικογένειά του), των συνηγόρων μου Δ. Σαραφιανού και Ζ. Κωνσταντοπούλου, των συναδέλφων από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις “Δίκτυο Πανεπιστημιακών”, “Συσπείρωση Πανεπιστημιακών” και “Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση”, των συναδέλφων βουλευτών που έθεσαν το θέμα στη Βουλή με επίκαιρη ερώτηση, όλων εκείνων των ανθρώπων, συντρόφων και συναγωνιστών, που είχα την τύχη και τη χαρά να γνωρίσω στα πλαίσια αυτής της κινητοποίησης, η απαρίθμηση των οποίων δεν χωρά σε κανένα μήνυμα. Ιδιαίτερη σημασία έχει η στήριξη που είδα από ανθρώπους, οι οποίοι, αν και διαφωνούν μαζί μου σε αρκετές απόψεις και προσεγγίσεις, είχαν το ανάστημα να αντιληφθούν ηθικά και θεσμικά το διακύβευμα και στράφηκαν κατά αυτής της δίωξης με παρρησία. 

 

Που οφείλεται όμως αυτή η αντιπαράθεση; Γιατί πυκνώνουν οι πειθαρχικές, ποινικές κ.λπ. διώξεις στα ΑΕΙ;

 

Τα τελευταία χρόνια, ένας αγώνας κλιμακώνεται με αφορμή τις επιχειρούμενες αντιδραστικές αντιμεταρρυθμίσεις στην παιδεία και ιδιαίτερα στα Πανεπιστήμια. Οι εκάστοτε ιθύνοντες και οι κατά τόπους πρόθυμοι επιχειρούν συστηματικά να συσκοτίσουν την ουσία της σύγκρουσης και των διακυβευμάτων, εξαπολύοντας ένα πρωτοφανή προπαγανδιστικό μηχανισμό, ώστε αφ' ενός μεν να παρουσιάσουν τις αντιμεταρρυθμίσεις τους ως δήθεν “αναγκαίες προοδευτικού χαρακτήρα θεσμικές αλλαγές, για το πανεπιστήμιο της αριστείας, για τη σύνδεσή του με την κοινωνία (βλ. αγορά), για λογοδοσία, επιχειρηματικότητα, ανταγωνιστικότητα” κ.ο.κ., αφ' ετέρου δε, να παρουσιάσουν κάθε αντίλογο ως δήθεν ορμώμενο από “ιδιοτελή συντεχνιακά και οπισθοδρομικά συμφέροντα”, ως “απάδουσες φωνές του παρελθόντος” κ.ο.κ. Ωστόσο, η σύγκρουση αυτή, αφορά θεμελιώδη ερωτήματα για τις προοπτικές της ανθρωπότητας, τα οποία συνοψίζονται στο εξής: “ποια επιστήμη, ποιο πανεπιστήμιο σε ποια κοινωνία”.

Το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος που επιτελεί την κοινωνική του αποστολή, ως πεδίο δημιουργικής σύζευξης της ελεύθερης επιστημονικής έρευνας με τη διαπαιδαγώγηση ολόπλευρα αναπτυσσόμενων νέων επιστημόνων. Είναι ένας χώρος, όπου με μακραίωνους αγώνες και θυσίες έχει κατακτηθεί το προνόμιο και καθήκον της πανεπιστημιακής κοινότητας να στοχάζεται κριτικά και ορθολογικά πάνω στα θεμελιωδέστερα προβλήματα της κοινωνίας. Και όπως έλεγε ο Ρήγας Φεραίος: «Ὅποιος ἐλεύθερα συλλογᾶται, συλλογᾶται καλά». 

 

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, μέσα στη σύγκρουση για τους θεσμούς, τις λειτουργίες, το χαρακτήρα και τις προοπτικές του πανεπιστημίου, έχουν διαμορφωθεί με αρκετή σαφήνεια δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα: 

 

1. το στρατόπεδο της πιο άμεσης και απροκάλυπτης υπαγωγής επιστήμης και πανεπιστημίου στις “δυνάμεις της αγοράς”, στο κεφάλαιο, της μετατροπής του πανεπιστημίου σε “επιχειρηματικό πανεπιστήμιο” μαζί με τη μετατροπή του σε αυταρχικό εκπαιδευτήριο-επιχείρηση, με δομή διοίκησης που θα προσιδιάζει σε αυτήν μιας Α.Ε., με Διοικητικά Συμβούλια και μονοπρόσωπα όργανα εκτός λογοδοσίας και ελέγχου, που θα συμπεριλαμβάνουν φορείς του κεφαλαίου και των πολιτικών του υπαλλήλων, με υποβάθμιση ή/και απάλειψη της βασικής έρευνας, των κοινωνικών – ανθρωπιστικών επιστημών και της φιλοσοφίας, με αναγωγή της διδασκαλίας σε μετάδοση χρηστικών πακέτων “συνταγών”, πληροφορίας και δεξιοτήτων με ημερομηνία λήξης, με αγοραία-αυταρχική αξιολόγηση και λογοκρισία, με εξέταστρα, δίδακτρα, πιστωτικές μονάδες κ.ο.κ. Σύνθημα αυτού του στρατοπέδου: “επιστήμη και πανεπιστήμιο στην υπηρεσία της αγοράς και του κεφαλαίου”.

 

2. το στρατόπεδο που αντιπαλεύει τα δεινά και τα εκφυλιστικά φαινόμενα στα ΑΕΙ, που εμμένει στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Ενός πανεπιστημίου, όπου η ίδια η κοινότητα και κατ' επέκταση – η κοινωνία, με όρους αντικειμενικής-ορθολογικής τεκμηρίωσης, ελευθερίας, ελέγχου, λογοδοσίας και αυτοδιοίκησης-αυτοδιαχείρισης, θα προτάσσει ερευνητικές και εκπαιδευτικές κατευθύνσεις, όχι στη βάση ιδιοτελών κερδώων συμφερόντων και σκοπιμοτήτων, ούτε στη βάση αυταρχικών θεσμικών και εξωθεσμικών επιβολών, αλλά με γνώμονα την ίδια τη λογική της επιστημονικής έρευνας και των βαθύτερων αναγκών της κοινωνίας, όπως αυτές διαθλώνται υπό το πρίσμα της επιστήμης, της λογικής του ίδιου του γνωστικού αντικειμένου. Ως προς τον χαρακτήρα, και το περιεχόμενό της, η επιστημονική και παιδαγωγική δημιουργική δραστηριότητα, απαιτεί έμφαση στα εσωτερικά κίνητρα (ανιδιοτελή αφοσίωση, προσήλωση στη λογική της έρευνας, ανθρωπισμό, αφοσίωση στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, αγώνα με αυταπάρνηση για την αλήθεια κ.ο.κ.). Κάθε προσπάθεια αναγωγής αυτής της δραστηριότητας σε επιχειρηματική (με αντίστοιχες εμφάσεις στην ανταγωνιστικότητα, στις αγοραίες αξιολογήσεις κ.ο.κ.), υπονομεύει και τελικά καταστρέφει τόσο την επιστήμη, όσο και το υποκείμενό της (συλλογικό και ατομικό). Η επιχειρηματική δραστηριότητα είναι εξ υπαρχής ιδιοτελής, μονομερής και κοντόφθαλμη: δεν αποσκοπεί στην ανάπτυξη της επιστήμης και στις ανάγκες της ανθρωπότητας, αλλά αποκλειστικά στη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας. Είναι απαραίτητος λοιπόν ο αγώνας για επιστήμη και παιδεία ανοικτή στην κοινωνία, προσπελάσιμη από όλα τα παιδιά του λαού και όχι μόνο απ' την ελίτ του πλούτου. Σύνθημα αυτού του στρατοπέδου: “επιστήμη και πανεπιστήμιο στην υπηρεσία του ανθρώπου και της ανθρωπότητας”.

Από τους φορείς του δεύτερου στρατοπέδου, έχει αναπτυχθεί εξαιρετικά γόνιμη επιστημονική έρευνα και εκλαΐκευση των αποτελεσμάτων της. Έρευνα διεπιστημονική (ιστορία, φιλοσοφία, κοινωνιολογία και ψυχολογία της επιστήμης και της τεχνολογίας, λογική και μεθοδολογία της επιστημονικής έρευνας, αναπτυξιακή ψυχολογία, ψυχοπαιδαγωγική, γνωσιακές επιστήμες κ.ά.), που θεμελιώνει την ανάγκη επιστημονικής οργάνωσης της θεσμικής δομής, του χαρακτήρα, του περιεχομένου και των προσανατολισμών του πανεπιστημίου. Έρευνα που καταδεικνύει τις καταστροφικές επιπτώσεις από τις μεθοδεύσεις των αγοραίων αντιμεταρρυθμίσεων. 

Οι φορείς του πρώτου στρατοπέδου, δεν αγνοούν μόνο συστηματικά και επιδεικτικά τις διαθέσιμες έρευνες και τα πρακτικά-θεσμικά πορίσματά τους, αλλά και χλευάζουν την ίδια την αξίωση επιστημονικής αντιμετώπισης των διακυβευμάτων. Υιοθετούν άκριτα τα αγοραία νεοφιλελεύθερα δόγματα-ιδεολογήματα και τις αντίστοιχες χειραγωγικές-δημαγωγικές ρητορικές των πολιτικών υπαλλήλων του κεφαλαίου. Γι' αυτό και κάνουν συστηματική χρήση των ελεγχόμενων Μ.Μ.Ε. (τα οποία τους προβάλλουν κατά κόρον, αποσιωπώντας, διαστρεβλώνοντας και λοιδορώντας τους εκπροσώπους του δεύτερου) και αποφεύγουν συστηματικά την ανοικτή, δημόσια επιστημονική αντιπαράθεση με το άλλο στρατόπεδο στο πεδίο των ορθολογικών επιχειρημάτων. Όπου και όποτε εκτέθηκαν σε παρόμοια αντιπαράθεση, ηττήθηκαν κατά κράτος και γελοιοποιήθηκαν. Τα ρηχά και αγοραία ιδεολογήματά τους δεν αντέχουν τη βάσανο της δημόσιας δημοκρατικής επιστημονικής κριτικής. Άλλωστε, οι φορείς αυτών των ιδεολογημάτων, κατά κανόνα, δεν έχουν σχέση με την πραγματική έρευνα και με το πνεύμα της επιστημονικής τεκμηρίωσης και αντιπαράθεσης (ή έχουν απολέσει προ πολλού κάθε παρόμοια σχέση), μιας και προσφιλές τους πεδίο είναι αυτό της αγοραίας διαχείρισης-διοίκησης των πανεπιστημιακών υποθέσεων και της πρόθυμης εξυπηρέτησης των προτεραιοτήτων των εκάστοτε κυβερνώντων. 

 

Το φαινόμενο αποκτά τραγελαφικές διαστάσεις με μιαν ειδική και διακριτή πλέον κατηγορία προθύμων: αυτή των κομματόσκυλων με σημαία ευκαιρίας, των αδίστακτων αρχομανών δικτατορίσκων, των βασιλικότερων του εκάστοτε βασιλέως, με όλα τα συμπλέγματα που τους χαρακτηρίζουν. Εκείνων που επί δεκαετίες είναι αγκιστρωμένοι στη διοίκηση των ΑΕΙ, και ενώ φέρουν βαρύτατες ευθύνες για τα εκφυλιστικά φαινόμενα, παρουσιάζονται σήμερα ως αυτόκλητοι “φορείς της κάθαρσης και της μεταρρύθμισης”, ως ηγέτες του “πανεπιστημίου της αγοράς-αριστείας”. Οι τραγελαφικές διαστάσεις εκδηλώνονται και σε εκείνη την -καινοφανή μεν, αλλά όλο και πιο αισθητή στα πανεπιστημιακά πράγματα- μορφή κοινωνικού, πολιτισμικού και λειτουργικού αναλφαβητισμού, που χαρακτηρίζει τα λόγια και τα έργα των φορέων της αγοραίας αυταρχικής μετάλλαξης και της τεχνοκρατικής-χρησιμοθηρικής ιδεολογίας της. 

 

Τι απομένει λοιπόν σε όποιον δεν είναι ικανός, δεν μπορεί και δεν επιθυμεί την επί ίσοις όροις επιστημονική αντιπαράθεση για την επιστήμη, το πανεπιστήμιο και την κοινωνία; Η απάντηση κατά τα φαινόμενα είναι μία: η αυταρχική πειθαρχική δίωξη εναντίον των αντιπάλων, μέσω της εξουσιαστικής-διοικητικής ισχύος και των άνωθεν ερεισμάτων τους... (αναλυτικότερα βλ. Απολογητικό υπόμνημα του Δ. Πατέλη ενώπιον του Πειθαρχικού Συμβουλίου των μελών ΔΕΠ των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, 31/10/2012.

 

http://www.ilhs.tuc.gr/gr/%CE%A0%CE%B1%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B7%20%CE%94.%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3.%20%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%BC%CE%BD.%20%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CF%8C.%2031%2010%2012.pdf )

 

Η πρωτοφανής κρίση των τελευταίων χρόνων, που παίρνει τα χαρακτηριστικά αποικιοποίησης της χώρας και κοινωνικού πολέμου εναντίον του λαού, εκ μέρους του χρηματοπιστωτικού άξονα Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. και των ντόπιων ερεισμάτων του, εκ μέρους των διακρατικών και κρατικών μηχανισμών αυτού του άξονα, οξύνει στο έπακρο την παραπάνω σύγκρουση, φανερώνει πιο απροκάλυπτα τον αδυσώπητα ταξικό χαρακτήρα των κλιμακούμενων από το καθεστώς επιχειρήσεων ληστρικής προκαταβολικής άντλησης υπεραξίας με τη μορφή κατακτητικών δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, με την ταχύρρυθμη ιδιωτικοποίηση-καταστροφή θεμελιωδών κοινωνικών-δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών που κατακτήθηκαν με αιώνες αγώνων των εργαζομένων (παιδείας, υγείας, περίθαλψης, ασφάλισης κ.ο.κ.). 

Για αυτούς τους λόγους, ο χρηματοπιστωτικός άξονας και το καθεστώς του, εξαπολύουν αυταρχική καταστροφική επίθεση στην παιδεία και ειδικότερα στο πανεπιστήμιο, αντιλαμβανόμενοι τη στρατηγική σημασία τους. Εκείνο που τρέμουν σε αυτή τη συγκυρία, είναι ένα ρωμαλέο μέτωπο παιδείας-εργασίας, είναι ο ξεσηκωμός της πανεπιστημιακής κοινότητας, ιδιαίτερα της φοιτητικής νεολαίας, που θα δώσει παλμό και προοπτική σε ένα παλλαϊκό κίνημα ανατροπής του καθεστώτος του άξονα. Γι' αυτό ακριβώς προβαίνουν σε προληπτικά πλήγματα, στοχοποιώντας επιλεκτικά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ευελπιστούν να κάμψουν το ηθικό μας, να μας τρομοκρατήσουν, να μας ποδηγετήσουν.

 

Ο συνάδελφος Στέλιος Αλεξανδρόπουλος, που οδηγήθηκε στο θάνατο από τις γνωστές στην πανεπιστημιακή κοινότητα θεσμικές-εξωθεσμικές μεθοδεύσεις, μας άφησε μια σημαντική παρακαταθήκη: «... Κάποια στιγμή τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας – διδάσκοντες, φοιτητές, παρατάξεις – θα πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους προστασίας του δημοκρατικού Πανεπιστημίου από τις ιδιότυπες πελατείες που διάφοροι «ισχυροί» και ταλαντούχοι πονηροί οικοδομούν στα Πανεπιστήμια και χάριν των οποίων γίνονται ανθρωποθυσίες των «μη ημετέρων»...

Η μόνη απάντηση σε αυτές τις μεθοδεύσεις είναι μία: η βέλτιστη συσπείρωση των δυνάμεων που στρέφονται κατά αυτού του καθεστώτος, εντός και εκτός πανεπιστημίου, η συγκρότηση ενός μαχητικού, νικηφόρου μετώπου παιδείας-εργασίας, για τη σωτηρία της επιστήμης, της παιδείας και της ίδιας της κοινωνίας σε αυτό τον κοινωνικό πόλεμο. Πέρα κι έξω από μικροκομματικές, μικροπαραταξιακές και τελικά μικρόψυχες αγκυλώσεις, αντιπαραθέσεις και αλληλοκανιβαλλισμούς, πέρα από περιχαρακώσεις σε κατακερματισμένα αγροτεμάχια ποικιλώνυμων εκδοχών “αλήθειας” και “ορθοδοξίας”. Ο άξονας και οι περί αυτόν πρόθυμοι έχουν συγκροτήσει το μέτωπό τους, ετοιμάζοντας προληπτικά εναλλακτικά σενάρια που τρέφονται με το “διαίρει και βασίλευε” των από κάτω... Εμείς;

Δεν μας πτοούν οι μεθοδευμένες στοχοποιήσεις, οι πειθαρχικές και λοιπές διώξεις. Μας ατσαλώνουν. Η αλήθεια και το δίκιο είναι με το μέρος μας. Η νίκη θα είναι δική μας. Η προσφυγή σε τρομοκρατικές διώξεις και καταστολή, είναι ενδείξεις αδυναμίας και φόβου των από πάνω. Και έχουν λόγους να αισθάνονται ανασφαλείς. Είναι επίσης τίτλοι τιμής για τους αγωνιστές. Η αλληλεγγύη, η αντίσταση και η συνειδητή-συλλογική μαχητική αντεπίθεση με προοπτική, είναι όρος για τη νίκη του λαϊκού κινήματος. 

Να είστε όλοι/-όλες καλά για τους αδυσώπητους αγώνες που έρχονται. Ούτε ένα βήμα πίσω στη μάχη για ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό Πανεπιστήμιο στην υπηρεσία του λαού και όχι του κεφαλαίου, αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για τη νίκη του λαού, των δυνάμεων της εργασίας, σε αυτή την αναμέτρηση ζωής ή θανάτου με το καθεστώς του χρηματοπιστωτικού άξονα του κεφαλαίου. 

 

Αν. καθ. Πολυτεχνείου Κρήτης Δημήτρης Πατέλης,

Μέλος της Διεθνούς Ερευνητικής Ομάδας “Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ” 

& του ΟΜΙΛΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ