Πώς αντιλαμβάνεται η καθοδήγηση το Κόμμα

Τον Προσυνεδριακό διάλογο τον οργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ. Αυτή όρισε την Επιτροπή Προσυνεδριακού διαλόγου, αυτή έθεσε τους κανόνες που η τελευταία δημοσιοποίησε. Για όσα επομένως άρθρα δημοσιεύτηκαν στις προσυνεδριακές σελίδες του Ριζοσπάστη και της ΚΟΜΕΠ μπορούμε να πούμε, χωρίς το παραμικρό ενδεχόμενο να πέσουμε έξω, ότι τηρούσαν απόλυτα τους καθορισμένους όρους. Πουθενά, στους όρους και τις προϋποθέσεις του προσυνεδριακού διαλόγου δεν υπήρχε αναφορά ότι τα μέλη της ΚΕ έχουν περισσότερα -ή διαφορετικά- δικαιώματα συμμετοχής απ’ ότι τα μέλη.

 

Πουθενά δεν αναφέρεται ότι οι δεσμεύσεις που υπάρχουν για τα μέλη δεν αφορούν την καθοδήγηση. Πουθενά το καταστατικό του κόμματος δεν λέει ότι η κομματική καθοδήγηση απολαμβάνει προνομίων ή ότι μεταξύ κομματικής βάσης και κομματικής ηγεσίας υπάρχει καθεστώς ανισοτιμίας. Κι όμως, στην πράξη αυτό ακριβώς συμβαίνει ενάντια σε κάθε κομματικό κανόνα, σε κάθε κομματική αρχή, σε κάθε κομματική ηθική

 

Τις τελευταίες ημέρες, μέσα από τις σελίδες του Ριζοσπάστη, γινόμαστε μάρτυρες μιας σφοδρότατης επίθεσης της ηγεσίας ενάντια σε κομματικά μέλη και πρώην στελέχη για τις απόψεις που εκείνα εξέφρασαν στον προσυνεδριακό διάλογο τηρώντας απολύτως όλα τα προαπαιτούμε που η ηγεσία είχε θέσει. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσε η Αλέκα Παπαρήγα με την ομιλία της στην Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλίας όπου, εν απουσία οποιασδήποτε διαφορετικής άποψης για τα προσυνεδριακά κείμενα, έβγαλε οπορτουνιστές και αγράμματους όλους τους διαφωνούντες. Στη συνέχεια ακολούθησαν ομιλίες μελών του Πολιτικού Γραφείου, σε διάφορες προσυνεδριακές εκδηλώσεις (Κουτσούμπας- Γόντικας), που κινήθηκαν στο ίδιο πνεύμα: Όσοι διαφωνούν είναι η πέμπτη φάλαγγα του οπορτουνισμού μέσα στο ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, μέσα από την κομματική εφημερίδα, άρχισε να ξεδιπλώνεται -και μάλλον θα συνεχιστεί ως το συνέδριο- αρθρογραφία μελών της ΚΕ (Παναγιώτης Μεντρέκας, Μάκης Μαΐλης, Θεανώ Καπέτη), που ενώ αφορά αποκλειστικά στον προσυνεδριακό διάλογο δεν τηρείται κανένας κανόνας. Τα άρθρα αυτά είναι εκτός σελίδων του διαλόγου (δημοσιεύονται στις πολιτικές σελίδες του Ριζοσπάστη), υπερβαίνουν κατά πολύ το ανώτατο όριο των 1000 λέξεων και έχουν γραφεί σε χρόνο μεταγενέστερο της καταληκτικής, για δημοσίευση, ημερομηνίας, (15 Μαρτίου) που έθεσε η Επιτροπή Προσυνεδριακού διαλόγου, περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς για μέλη και στελέχη του κόμματος. Ένας από τους όρους που είχε θέσει η εν λόγω Επιτροπή έλεγε ότι: «Αποκλείονται από τη δημοσίευση κείμενα που είναι εκτός των θεμάτων διαλόγου, με αναφορές σε πρόσωπα και υβριστικούς χαρακτηρισμούς».

 

Είναι ηλίου φαεινότερον πως η καθοδήγηση θεωρεί το κόμμα τσιφλίκι της. Και το κάνει αυτό τη στιγμή που υποστηρίζει πως μοναδικό μέλημά της είναι η περιφρούρηση του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ και η διασφάλιση μιας στρατηγικής που οδηγεί στο σοσιαλισμό. Δεν αντιλαμβάνεται, βεβαίως,- αν και είναι περίεργο να μην το αντιλαμβάνεται- πως έτσι δυσφημεί και καθιστά αποκρουστικό και το κόμμα και τον σοσιαλισμό. Διότι ο εργάτης που ζει καθημερινά την κοινωνική καταπίεση από την εργοδοσία και το κοινωνικό της σύστημά δεν έχει κανένα λόγο να προσεγγίσει ένα κόμμα στο οποίο η ηγεσία τσαλαπατά κάθε δικαίωμα και κάθε κανόνα που η ίδια έχει θεσπίσει. Πολύ περισσότερο, δεν έχει κανένα λόγο να καταστήσει εξουσία, στη χώρα που ζει, αυτό το κόμμα και αυτή την ηγεσία, κάνοντας τον εξής απλό συλλογισμό: Αυτοί, ένα μικρό κόμμα έχουν και κυνηγάνε τους δικούς τους συντρόφους. Δεν έχουν αφήσει άνθρωπο, που διαφωνεί μαζί τους, σε χλωρό κλαρί. Αν βρεθούν στην εξουσία κι έχουν στα χέρια τους κρατικούς μηχανισμούς τί θα κάνουν;

 

Ας δούμε όμως την ποιότητα αυτών των άρθρων.

 

Οχετός ύβρεων και ποταπότητες

 

Ο πρώτος που άνοιξε τον χορό των άρθρων κατά των διαφωνούντων -προφανώς για να αποτελέσει το δείγμα και την απόδειξη ενός άλλου επιπέδου- ήταν το μέλος της ΚΕ και… διαπρέψας στο Γραφείο Τύπου Παναγιώτης Μεντρέκας απαντώντας ονομαστικά στα άρθρα του πρώην μέλους της ΚΕ, πρώην προέδρου του ΚΜΕ και πανεπιστημιακού Παναγιώτη Γεωργιάδη και των δημοσιογράφων του Ριζοσπάστη Ελένης Μαυρούλη και Γιώργου Πετρόπουλου (απολυμένος προ διμήνου). Δεν θα παραθέσουμε τι έσουρε στον καθένα ξεχωριστά. Θα δώσουμε τη σούμα.

 

Τάδε έφη Παναγιώτης Μεντρέκας: «Ορισμένα όμως άρθρα, των λεγόμενων από τον αστικό Τύπο ‘‘επώνυμων’’ πρώην στελεχών και ορισμένων δημοσιογράφων του ‘‘Ριζοσπάστη’’... Πατούν σε άθλια ψέματα και αξιοποιούν συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις που εκτόξευσαν κατά του Κόμματος οι ανώνυμοι φραξιονιστές του διαδικτύου και οι ταξικοί πολιτικοί μας αντίπαλοι… Τα όσα, λοιπόν, υποστηρίζει (σ.σ. ο Παναγιώτης Γεωργιάδης) διαστρεβλώνοντας το 15ο Συνέδριο δεν είναι παρανόηση. Είναι ψέμα… Ας αφήσουν (σ.σ. η Ελένη Μαυρούλη), λοιπόν, τα τεχνάσματα και τα μαγειρέματα λέξεων και εννοιών για να μπερδέψουν καθαρά πράγματα… Για τις αθλιότητες και τις τερατολογίες που αναμασά ο Γ. Πετρόπουλος τι να πρωτοπείς; Πέρα από το χολερικό λόγο των ύποπτων ιστοσελίδων, δυστυχώς γι' αυτόν υπάρχει το άρθρο του στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο, στο οποίο, ο ίδιος που κόπτεται (!) σήμερα για το 15ο Συνέδριο.. Και όμως, αυτός ο κύριος έχει το θράσος να πετάει βρωμιές στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και να εμφανίζεται ως τιμητής του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Πρόκειται περί κατάντιας, ορισμένοι να επιχειρούν, αξιοποιώντας το εκλογικό αποτέλεσμα, να πουν ότι το ΚΚΕ με τις Θέσεις του έρχεται σε αντίθεση με την ιστορία του και τη λενινιστική κληρονομιά. Δεν είναι γελοίο να καταφεύγουν σε διάφορα τσιτάτα του Λένιν για να απορρίψουν αυτό που ο Λένιν απέδειξε και με το έργο του και με την πράξη, την μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917; Όταν πάνε ορισμένοι να τοποθετηθούν στα συγκεκριμένα, τότε αποκαλύπτονται. Π.χ., ο Π. Γεωργιάδης… Τέλος, πάει πολύ να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι αντιγράφει θέσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που υιοθετούν όλο τον πυρήνα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και αξιοποιούν την πολεμική του κατά του ΚΚΕ, αλλά και αστικών κομμάτων, ακόμη και εθνικιστικών… Πυροβολούν το ΚΚΕ με τα βόλια του αντίπαλου… Είναι φανερό ότι αυτοί οι αρθρογράφοι δεν ενδιαφέρονται για να πείσουν τα μέλη του Κόμματος, αλλά να προσφέρουν με τα γραφόμενά τους ως όπλα στον ταξικό αντίπαλο για να τα ξαναστρέψει κατά του Κόμματος». Όλα αυτά γράφονται για ανθρώπους που είναι μέλη του κόμματος. Φανταστείτε και να μην ήταν τι είχαν να ακούσουν.

 

Μπράβο Παναγιώτη για το υψηλό επίπεδο της αντιπαράθεσης, την κομμουνιστική ηθική και την κοσμιότητα. Μπράβο και σ’ αυτούς που σου ανέθεσαν να γράψεις. Όταν η Αλέκα κατακεραύνωνε στη Θεσσαλία τους διαφωνούντες για αγραμματοσύνη ως το άκρο αντίθετο, σ’ αυτούς τους αγράμματους, εσένα είχε στο μυαλό της.

 

Δεύτερος, μετά τον Μεντρέκα στην σχετική αρθρογραφία, ήταν ο προϊστάμενός του στο Γραφείο Τύπου, ο Μάκης Μαΐλης. Αυτός τα έβαλε με τον Βασίλη Καλαματιανό πρώην μέλος του Π.Γ. και τον Αντώνη Σκυλλάκο πρώην μέλος της ΚΕ και πρώην βουλευτή. Με δύο πρωταγωνιστές δηλαδή της σωτηρίας του κόμματος στην κρίση του 1991, τότε που η σημερινή Γ.Γ. είχε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια (μετά ανακάλυψε την επανάσταση).

 

Ο Μαΐλης δεν είναι του επιπέδου Μεντρέκα. Αυτός είναι άλλης διάστασης. Ακολουθεί την μέθοδο της απαξίωσης εκείνου που θέλει να χτυπήσει. Καταρχήν θεωρεί τα άρθρα Καλαματιανού- Σκυλλάκου (και άλλων) στον Προσυνεδριακό διάλογο «Άρθρα- καρμπόν με ομολογημένα και ανομολόγητα, πλην φανερά…». Έτσι, εμμέσως πλην σαφώς χαρακτηρίζει τους δύο (και άλλους που δεν ονοματίζει) φράξια, χωρίς βεβαίως να το ομολογεί ευθέως γιατί θα έπρεπε και να το αποδείξει. Αυτό είναι το πρώτο δείγμα… εντιμότητας του ιδίου μέσω του άρθρου του. Προσάπτει στους άλλους ανομολόγητα που εκείνος δεν έχει τη στοιχειώδη παλικαριά να ομολογήσει. Όσοι βέβαια γνωρίζουν τον Μαΐλη προσωπικά δεν εκπλήσσονται καθόλου απ’ αυτή του τη στάση.

 

Το δεύτερο δείγμα… εντιμότητας είναι ότι ψάχνει πολύ μακριά για άρθρα- καρμπόν. Αν κοίταζε (λέμε τώρα) λίγο δίπλα του, αν συνέκρινε μια σειρά άρθρα στον προσυνεδριακό διάλογο, που υπερασπίζουν τις θέσεις της ΚΕ, δεν θα δυσκολευόταν να καταλάβει πως έχουν βγει από την ίδια κατασκευαστική μηχανή- generator. Έχουν φτιαχτεί από την ίδια ομάδα ανθρώπων (φαίνονται μέχρι και τα όρια της σκέψης τους) κι έχουν διαμοιραστεί για να υπογραφούν από άλλους έτσι ώστε να πάρει ένα εύρος η στήριξη της καθοδηγητικής ομάδας. Αν επίσης ήθελε να δει μια ακόμη πλευρά αυτού του θέματος (την οποία ξέρει καλύτερα απ’ όλους καθότι αρχιμάγειρας)  θα παραδεχόταν το γεγονός -ή θα σιωπούσε εντελώς αντί να εμφανίζεται τιμητής- ότι πλήθος άρθρων που υποστηρίζουν την προτεινόμενη γραμμή (η οποία δεν έχει γίνει ακόμη απόφαση του κόμματος) υπογράφονται από επαγγελματικά στελέχη τα οποία κρύβουν την κομματική- στελεχική ιδιότητά τους. Η ανιδιοτέλεια Μάκη είναι εμφανής και σε σένα και σ’ αυτούς. Ξέρεις εσύ.

 

Ο Μάκης Μαΐλης κατηγορεί τον Αντ. Σκυλλάκο ότι αναζητεί για την Ελλάδα έναν καλύτερο Αλιέντε κι ότι στον προσυνεδριακό διάλογο  του 15ου Συνεδρίου έλεγε «Άλλα αντ' άλλων». Ότι υποστήριζε το ενιαίο επαναστατικό προτσές του προγράμματος του 9ου και 10ου Συνεδρίου και άρα δεν δικαιούται δια να ομιλεί που εγκαταλείφθηκε το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου πριν ακόμη αλλάξει. Πως ομιλεί αφού ήταν αντίθετος; Έλα ντε! Έτσι σύμφωνα με την λογική Μαΐλη για την εφαρμογή των κομματικών αποφάσεων- πολύ περισσότερο των αποφάσεων των συνεδρίων- δικαιούνται να ομιλούν μόνο όσοι συμφωνούσαν μαζί τους. Αν και περίεργη αυτή λογική οφείλουμε να ρωτήσουμε: Κι εσείς σ. Μαΐλη που συμφωνούσατε- όσοι τέλος πάντων συμφωνούσατε- με τις αποφάσεις του 15ου γιατί τις εγκαταλείψατε δια της διολισθήσεως; Γιατί τις εξαφανίσατε στην πράξη; Τι διδάσκει η στάση σας σ’ αυτό το ζήτημα αν όχι το πως θα κάνει κάποιος επαγγελματικό φραξιονισμό συμφωνώντας στα λόγια και διαφωνώντας στην πράξη; Στον επαγγελματικό φραξιονισμό οφείλουμε να σας αναγνωρίσουμε πως είστε μαιτρ.

 

Για τον Β. Καλαματιανό ο Μαΐλης γράφει: «Κατά το δοκούν εκτίμηση των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου κάνει με το άρθρο του και ο Β. Καλαματιανός, διαστρεβλώνοντας τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου. Έγραψε: ‘‘Σε αντίθεση με την πείρα του διεθνούς κινήματος και του ΚΚΕ που πάντα έβαζε τακτικούς στόχους (...) η ΚΕ προβάλλει σαν άμεση μοναδική λύση την εξουσία της εργατικής τάξης, όπως γίνεται και με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο’’ (‘‘Ριζοσπάστης’’ 23/2/2013). Από ποιο σημείο των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου προκύπτει ότι το ΚΚΕ έβαζε άλλον στόχο, πέρα από αυτόν της εργατικής εξουσίας; Θα είχε ενδιαφέρον, όσοι επικαλούνται κάτι τέτοιο, να το αποδείξουν με βάση τα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου. Αλλά τέτοια ντοκουμέντα δεν υπάρχουν».

 

Πολύ ωραία. Άρα το πρόγραμμα του 15ου και αυτό που πάει στο 19ο δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές κι ο Καλαματιανός είναι λάθος. Τότε ο σ. Μάκης θα πρέπει να μας εξηγήσει γιατί αλλάζει το πρόγραμμα του 15ου; Γιατί φεύγει από τη μέση το Αντιιμπεριαλιστικό- Αντιμονοπωλιακό- Δημοκρατικό Μέτωπο; Γιατί εγκαταλείφθηκε η διεκδίκηση της κυβέρνησης του Μετώπου; Γιατί  πετάχθηκε στον κάλαθο των αχρήστων η αντιιμπεριαλιστική πάλη και η πάλη για τις δημοκρατικές ελευθερίες; Γιατί η συμμαχία που επιδιώκεται τώρα είναι μόνο κοινωνική και όχι κοινωνικοπολιτική όπως αυτή του μετώπου;

 

Ο Μάκης Μαΐλης κατηγορεί τους διαφωνούντες ότι δεν έχουν βγάλει κανένα συμπέρασμα από την ιστορία κι από την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων, «κανένα συμπέρασμα για τον εκφυλισμό που οδήγησε δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα η στρατηγική των σταδίων ή των ‘‘μεταβατικών κυβερνήσεων’’ ή όπως αλλιώς θέλει να τις ονομάσει καθένας».

 

Εξαιρετικά. Και πως εξηγεί ο συγγραφέας τη σημερινή εκφυλιστική κατάσταση στο ΚΚΕ παρά το γεγονός ότι έστειλε στον αγύριστο τα στάδια και τις μεταβατικές κυβερνήσεις; Έχει απάντηση σ’ αυτό ο Μάκης Μαΐλης; Ποιος ξέρει. Κατηγορεί όμως τους διαφωνούντες ότι «ο στόχος τους είναι να υπάρχει ένα ΚΚΕ που η εμβέλειά του δεν θα βγαίνει από το πλαίσιο της αστικής διαχείρισης», ότι «το πρόβλημα που έχουν οι αρθρογράφοι είναι η επιδίωξη για συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης, ιδιαίτερα με τη σοσιαλδημοκρατία… Είναι προσηλωμένοι σε ένα κίνημα που θα στηρίζει συμμαχίες με αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ένα κίνημα που θα αγωνίζεται για να αναδειχθεί η ‘‘μεταβατική κυβέρνηση’’ και θα την στηρίζει». Έτσι είναι; Η ηγεσία του ΚΚΕ θέλει ένα ΚΚΕ που να βγαίνει έξω από την αστική διαχείριση; Τότε γιατί με την πολιτική της αντικειμενικά βάζει πλάτη στην πολιτική των μνημονίων και της παραμονής στο ευρώ παραπέμποντας τα πάντα και κυρίως τα φλέγοντα λαϊκά ζητήματα στην στιγμή που θα προκύψουν ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία;

 

Ποιος κατάντησε το ΚΚΕ ουρά της αστικής τάξης

 

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ (ξέρεις τίποτα γι’ αυτό Μάκη;) έδωσε στις 28 Μαρτίου στη δημοσιότητα το εξής σχόλιο το οποίο λέει επί λέξει: «Το δίλημμα εντός ή εκτός Ευρωζώνης, εκτός από εκβιαστικό, είναι και παγίδα για το λαό. Αυτό το δίλημμα αφορά τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της ελληνικής πλουτοκρατίας, και όχι το λαό που πλήττεται από την ενιαία βάρβαρη πολιτική εξαθλίωσης και χρεοκοπίας. Είναι ολοφάνερο ότι η καπιταλιστική κρίση οξύνει τις εγγενείς αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, η οποία δεν μπορεί να συνεχίσει όπως είναι, μπορεί χώρες να αποχωρήσουν ή ακόμη και να διασπαστεί. Η λύση για το λαό βρίσκεται στην αποδέσμευση από την ΕΕ, συνοδευόμενη απαραίτητα με ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία και το λαό πρωταγωνιστή. Διαφορετικά, εντός ή εκτός ευρώ, θα είναι έρμαιο των επιλογών του κεφαλαίου και των πολιτικών δυνάμεων που το υπηρετούν». Άρα όσο δεν γίνεται επανάσταση ώστε να υπάρξουν ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία η κατάσταση να μείνει ως έχει γιατί το δίλλημα μέσα ή έξω από το ευρώ είναι εκβιαστικό και παγίδα για το λαό. Δηλαδή να μείνουμε μέσα στο ευρώ ή να αδιαφορήσουμε εντελώς για το μέσα ή το έξω και να μην συνδέσουμε αυτό το ζήτημα με την προοπτική συγκέντρωσης δυνάμεων για την εξουσία. Είναι αυτό επαναστατική πολιτική η αποτελεί στο άμεσο και στο καθημερινό πρόβλημα του λαού πλάτη στην καθεστηκυία τάξη πράγματων;

 

Ας ρωτήσουμε τον Γιάννη Πρετεντέρη να μας πει τι είναι αφού ως γνήσιος κονδυλοφόρος της αστικής τάξης ξέρει τι την συμφέρει, πολύ καλύτερα από τον Μαΐλη και κάθε πούρο επαναστάτη των γραφείων και της εσωκομματικής ίντριγκας. Γράφει ο Πρετεντέρης (ΝΕΑ 29/3/2013): «Από τότε που η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο (και δεν αξιολογώ το γεγονός…) υπήρχαν μπροστά της δύο σαφείς και καθαρές στρατηγικές. Η πρώτη ήταν μια στρατηγική παραμονής στο ευρώ- με όποιο κόστος[…] Η δεύτερη ήταν μια στρατηγική που οδηγούσε έξω από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση- πάλι ανεξαρτήτως κόστους[…] Η στρατηγική εξόδου από το ευρώ αποτελεί στην ουσία μια βίαιη απόπειρα ανατροπής του κοινωνικού και του πολιτικού συστήματος της χώρας μας». Ο Πρετεντέρης τιτλοφορεί το άρθρο του «Καλαμπούρια». Προφανώς δεν είχε υπόψη του τα τόσο επικίνδυνα και τόσο καταστροφικά καλαμπούρια του Μάκη Μαΐλη σε βάρος του ΚΚΕ.

 

Υ.Γ. 1. Με το άρθρο της Θεανώς Καπέτη δεν θα ασχοληθούμε επί του παρόντος. Απλώς θα σχολιάσουμε ότι είναι κρίμα που νέοι άνθρωποι, εντελώς αδιάβαστοι στον Μαρξισμό-Λενινισμό αναλαμβάνουν οικειοθελώς ή υποχρεώνονται να αναλάβουν αρθρογραφία για την οποία, τουλάχιστον μια άλφα-βήτα είναι απαραίτητη.

 

Υ.Γ. 2. Την ώρα που ήταν να αναρτηθεί αυτό το άρθρο, ήρθε στα χέρια μας ο σημερινός (Σάββατο 30/3/2013) Ριζοσπάστης στον οποίο -και σε συνέχεια των προηγούμενων- δημοσιεύεται ένα… μεθυσμένο (με πολύ φλυαρία και παραμιλητό) κείμενο του μέλους του ΠΓ και διευθυντή της εφημερίδας Στέφανου Λουκά. Κάναμε μεγάλη προσπάθεια για να το διαβάσουμε ως το τέλος, οπότε και διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια εκλαΐκευση των επιχειρημάτων και των κατηγοριών σε βάρος των διαφωνούντων που περιέχονται στο άρθρο του Μαΐλη. Έτσι για να ξέρουμε ποιος είναι ποιος και να αποκαθίσταται η πραγματική ιεραρχία… Κρίμα το μελάνι Στέφανε. Αν δεν είχε ξοδευτεί θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να το πουλήσουμε.

 

Αλέξης Θεοδώρου

 

Πηγή: http://ergatikosagwnas.gr