Νίκος Τσούλιας Πρωινό Κυριακής Πάσχα του 198- . Γύριζα με το αυτοκίνητο από μακρινή βόλτα στα χωράφια. Στο έμπα του χωριού μια μικρή παρέα: ο Ανδρέας, ο Μπάμπης και ο κυρ- Γιώργης (οι δύο τελευταίοι δεν ζουν…) είχαν αρχίσει το κρασί πολύ νωρίς στα όρθια. Αργότερα προστέθηκαν κι άλλοι. Δίπλα η αποθήκη του κυρ- Γιώργη με τα βαρέλια, κομμένες αγκινάρες από τον κήπο του και κρασί με κύπελα!
Είχαν ρίξει και αλάτι σε μια μεγαλούτσικη πέτρα και βουτούσαν κάθε τόσο την καθαρισμένη αγκινάρα στο αλάτι – για να πηγαίνει κάτω πιο πρόθυμα το κρασάκι, αν και κανένας τους δεν είχε ανάγκη από κάτι τέτοια. Άνθρωποι της παρέας, της κουβέντας, των πειραγμάτων, του γλεντιού.
- Αφήνω το αυτοκίνητο και έρχομαι…
Χρυσή ευκαιρία, παρέα όμορφη, παλιές ιστορίες θα γεννηθούν μόνες τους, χαρούμενα περιστατικά…
- Για να καθίσεις μαζί μας θα πιεις όσο έχουμε πιει και εμείς μέχρι τώρα.
Ήταν ο Αντρέας, παιδικός φίλος από την παλιά γειτονιά των σπιτιών μας που ήταν κάμποσα χρόνια μέσα στο νερό της λίμνης. Ήταν ένα έθιμο στις παρέες, που ήταν φυγομαχία να μην το τηρήσεις.
- Αν δεν μπορείς να τα πιεις, θα τα πιω εγώ για σένα.
Ήταν ο Μπάμπης, ο πιο καλός, ο πιο αγαπητός άνθρωπος του χωριού. Το συνήθιζε να το λέει, όταν σε έβλεπε να διστάζεις στο άδειασμα του ποτηριού.
Αυτό ήταν. Με έπιασαν στο φιλότιμο.
- Και πόσο έχετε πιει;
- Τέσσερα κύπελα, άντε να σου μειώσουμε και κάτι.
Δεν με ένοιαζε. Ήθελα άλλωστε να μεθύσω, να έχω και εγώ ένα μεθύσι γερό, να δω πως είναι και που ξέρεις μπορεί κάποτε και να το νοσταλγώ.
Ήπια τα κύπελα το ένα πίσω από το άλλο. Ένιωθα ότι μάλλον με έπιναν αυτά. Με έκοψαν.
- Φάε και καμιά αγκινάρα, βάλε και αλατάκι – μη φοβάσαι αν φας και κανένα χαλίκι…
Και δόστου το κρασί να έρχεται φρέσκο – φρέσκο από το βαρέλι εκεί δίπλα. Που να με βαστήξουν οι αγκινάρες. Οι άλλοι μαθημένοι στο κρασοπότι. “Δεν πειράζει, θα τα καταφέρω”.
Στο διπλανό σπιτικό είχε αρχίσει το γλέντι, είχαν βγει και τα κοκορέτσια. Είχαν μαζευτεί όλα τα αδέλφια που είχαν και αυτοί φύγει από το χωριό. Είχαν ανοίξει το πατρικό τους και ήταν μες στην τρελή χαρά. Φώναζαν ξανά και ξανά να πάμε. Ο Μπάμπης και ο Αντρέας για να κόψουν δρόμο – καμιά δεκαριά μέτρα δηλαδή – σήκωσαν το σύρμα της περίφραξης και σούρθηκαν από κάτω. Ο κυρ – Γιώργης πήγε από την πόρτα. Σαν έφτασε στην εξώπορτα, έκατσε κάτω.
- Που πας ...παιδάκι; (ήμουν ο μικρότερος της παρέας).
- Κυρ Γιώργη, δεν με παίρνουν τα πόδια μου, θα πάω σπίτι να ξαπλώσω.
- Έλα σήκωσε εμένα να με πας μέχρι τους άλλους και φύγε…
Που να φύγεις. Μου έβαζαν και το κρέας στο στόμα και κάπως συνερχόμουνα. Αμ δε, ένιωθα παράξενα, δεν έλεγχα το σώμα μου. Μπήκα και στο χορό. Ε αυτό ήταν, κρασί, κρέας, γλέντι, σφυρίγματα, τραγούδι, χαμός, τα ποτήρια μια και έξω. Κατάσταση έκστασης, αισθήσεις απονευρωμένες, συνείδηση χαλαρή, πνεύμα ταξιδεμένο, χαμένο…
Τόσο κρασί, που να πάει; Και που να ζητήσεις να πας τουαλέτα στο χωριό, θα γελούσαν. Έσιαξα στο πλάι της αυλής που ήταν πολύ κατηφορικό, γεμάτο αγκινάρες με τα αγκάθια να απειλούν. Το ένιωθα ότι θα πέσω. “Ε καλά, δεν θα με αναζητήσουν;”
Γλίστρησα – όπως το περίμενα -, τα αγκάθια με κατατρύπησαν και ένιωθα έναν γλυκό πόνο στο τσιμπημένο σώμα μου. Κάποια στιγμή, άκουσα τον Πάνο να με φωνάζει. “Θα με βρει”. Με βρήκε.
- Πάνο, δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Πήγαινέ με σπίτι.
Οι άλλοι με καλούσαν… Σαν με άφησε στην εξώπορτα του σπιτιού μου, δεν μπορούσα να βαδίσω ίσια στο διάδρομο και χτυπούσα μια απ’ εδώ και μια απ’ εκεί. Το κρεβάτι πήγαινε σα βάρκα σε τρικυμία. Κατάφερα να κοιμηθώ. Το απόγευμα σαν ξύπνησα, η παρέα μου είχε μεγαλώσει, είχε απλωθεί στην πλατεία του χωριού και έπιναν και γλεντούσαν του καλού καιρού.
Μα πόσο μου αρέσει να αφηγούμαι αυτό το όμορφο μεθύσι. Ακόμα και στα παιδιά του λυκείου το έλεγα σε στιγμές διαλείμματος και χαράς. Μα η μεγάλη ομορφιά της ομορφιάς είναι όταν η αφήγησή μου συναντιέται με τις αφηγήσεις των άλλων και πλέκεται ένα διαρκές νήμα αφήγησης των αφηγήσεων με κάθε ευκαιρία σαν ανταμώνουμε και κρατάμε το παρελθόν μας ζωντανό…
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Kαμπανάκι από την EFSA για τα δύο πιο τοξικά τρόφιμα της αγοράς στην Ευρώπη
Βαθμολογίες κάτω από τη βάση... να φάνε και οι κότες! Μα τι συμβαίνει επιτέλους;
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 9/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
