Νίκος Τσούλιας Πώς το περιμέναμε. Πώς το λατρεύαμε… Και δεν ήταν οι διακοπές η αιτία για την γλυκιά προσδοκία, παρόλο που το σχολείο τότε ήταν αυστηρό. Ήταν το γιορτινό κλίμα, τα καινούργια πάνινα παπούτσια, τα πολλά φώτα και τα βεγγαλικά, τα κουλούρια, τα γλυκά και τα πλούσια φαγητά, η χαλαρότητα στο αυστηρό κλίμα, ο ερχομός των νέων από την Αθήνα με τα ωραία τους ρούχα και όλο και κάποια όμορφα κορίτσια από την πρωτεύουσα, αφού ντρεπόμαστε να ονειρευτούμε τα κορίτσια του χωριού.
Μα ήταν και κάτι πέρα απ’ αυτά, τα φανερά, και σε όλους και σε όλες κοινά και συνηθισμένα. Ήταν μια αίσθηση μυστηρίου, που ένιωθες ότι δεν ήταν μόνο μια αδυναμία κατανόησης του όλου θρησκευτικού φαινομένου από εμάς τα παιδιά. Το είχαμε καταλάβει. Και οι μεγάλοι απλά πίστευαν – και αν ρωτούσες κάτι περισσότερο, έβλεπες το κόμπιασμα, την άγνοια, την απλή αποδοχή των όσων συνέβαιναν στην εκκλησία και κυρίως έναν ανέκφραστο στοχασμό, ένα δέος…
Οι πιο θρήσκες γυναίκες τα είχαν με τους Εβραίους. «Αυτοί έφτιαξαν τα καρφιά για να σταυρώσουν τον Χριστό». Και εμείς είχαμε αρχίσει να τους φοβόμαστε, αφού μπόρεσαν να «κάνουν καλά» το γιο του Θεού. Χανόμαστε στις απορίες και στις φαντασιώσεις. Μα μέχρι εκεί. Ποιος να τολμήσει να ρωτήσει τον δάσκαλο για κάτι περισσότερο;
Η προσμονή για το Πάσχα ήταν η μεγάλη γλύκα. Μετά τη Δευτέρα του Πάσχα, την τελετή της Αγάπης και το τρέξιμο για το ποιος θα πάρει την κουλούρα, άρχισε να πέφτει η σκιά της απογοήτευσης. Οι Χαιρετισμοί ήταν οι αγαπημένοι μας. Ήταν και ένας λόγος να φεύγουμε από τις εσπερινές δουλειές άρον – άρον. Μα μας εξουθένωνε η αυστηρή νηστεία – ούτε το λάδι δεν είχαμε στα φτωχά φαγητά. Φυσικά για πλούσια νηστήσιμα – που εδώ και πολλά χρόνια είναι πιο επιθυμητά από τα κανονικά φαγητά – ούτε λόγος. Δεν τα ξέραμε και έτσι δεν είχαμε πρόβλημα. Μόνο χαλβάς και σουπιά κονσέρβα – και αυτά με μπόλικο ψωμί, για να πιάσουν τόπο.
Κι όμως ήταν τόσο εύκολη η χαρά – αρκούσε ο καινούργιος κόσμος στο χωριό, τα πασχαλιάτικα παπούτσια, τα κουλούρια στην Ανάσταση. Που να ξέραμε τότε ότι θα μας τσάκιζε τη δυνατότητα της χαράς ο καταναλωτισμός, η διαρκής επιθυμία της επιθυμίας – σαν αποκτούσαμε αυτά που ονειρευόμαστε!
Μα ήταν και η Γιορτή της φύσης! Έφευγε ο χειμώνας, που ήταν τόσο βαρύς στις φτωχικές χαμοκέλες και στην αγροτική ζωή. Δεν προλάβαινες να θαυμάζεις τα άνθη. Οι κουτσουπιές έφερναν πρώτες – πρώτες το καλύτερο χρώμα για το Πάσχα, το μωβ. Αλλά ως παιδιά του χωριού είχαμε άποψη για την ομορφιά των λουλουδιών. Άλλα υποστήριζαν τα άνθη της απιδιάς με το ελαφρύ ροδίζον και πάλλευκο χρώμα τους, άλλα εκείνα της μηλιάς, άλλα της ροδιάς, άλλα – πιο πολύ τα κορίτσια – τα αγριολούλουδα. Μα εκείνο που μετρούσε πιο πολύ στον ανταγωνισμό ήταν τα ποια δέντρα είχαμε στην περιουσία των γονιών μας…
Και ήταν μεγάλη επιθυμία για τα κορίτσια ο στολισμός του Επιτάφιου. Καμάρωναν και έλεγαν ξανά και ξανά ποια λουλούδια ήταν δικά τους – και ήταν φυσικά τα πιο όμορφα…
«Το Πάσχα κάποτε…» είναι για όλους και για όλες μια γλυκιά αφήγηση – μια αφήγηση φανερωμένη στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους και πιο πολύ μια αφήγηση μέσα στην ψυχή τους. Για να νοσταλγήσουν. Για να ακυρώσουν έστω προσωρινά με τη φοβερή δύναμη της θύμησης το πέρασμα των χρόνων και των καιρών. Για να νιώσουν το Πάσχα ως παιδιά. Αυτό δεν είναι πάντα το καλύτερο Πάσχα;
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Black Friday σε μοριοδοτούμενα σεμινάρια και Πιστοποιήσεις Ξένων Γλωσσών για έξτρα 20 μόρια
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 24/11
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
