Alfavita Newsroom Από giannis maniadis
Αν δεν τα γράψω θα σκάσω οπότε όσοι/ες τα διαβάσετε, αν τα διαβάσετε, συγχωρέστε το εκτενές και ίσως το γραφικό. Πριν λίγο γυρίσαμε από την Ειδομένη. Δεν είναι πρώτη φορά. Αλλά πρώτη φορά έτσι. Εγώ τουλάχιστον φεύγοντας ένιωθα σαν πατημένη μαστίχα. Όχι, οι άνθρωποι δεν ήταν εξαθλιωμένοι, άγριοι, απελπισμένοι. Ήταν αξιοπρεπείς. Ήταν ήρεμοι. Αν τους έπαιρνες και τους έβαζες στο αστικό δίπλα σου θα κολλούσαν μια χαρά στην όλη εικόνα. Και παιδιά. Πάρα πολλά παιδιά. Τα σύνορα είναι κλειστά οπότε δεν κινείται ο κόσμος. Δεν είναι πια ένας αγώνας δρόμου να ντυθούν και να φάνε μέχρι να περάσουν τα σύνορα. Τώρα είναι απλά εκεί. Σαν αυτοσχέδιο χωριό. 4 χιλλιάδες άνθρωποι, που ο καθένας έχει περάσει απίστευτα πράγματα για να φτάσει εδώ. Αλήθεια, όταν μας τα λέγανε νόμιζα ότι καταλαβαίνω λάθος.
Εχουν στήσει μια νέα καθημερινότητα σε έναν καταυλισμό. Περιμένουν φαγητό με τάξη σε μια ουρά που φτάνει 200 μέτρα πίσω. Τα παιδιά παίζουν μπάλα και κάνουν τσουλήθρα σε μια λασπουριά, ελλείψει παιδικής χαράς. Οι μεγάλοι τριγυρνάνε, κάνουν καλαμπούρι, ξαπλώνουν στο λιβάδι δίπλα στον καταυλισμό, παίζουν χαρτιά, κάνουν μπουγάδα, φροντίζουν τα παιδιά.
Η αξιοπρέπειά τους σχεδόν σε κάνει να ξεχάσεις τί πέρασαν. Τί μπορεί να περάσουν ακόμα. Ότι κάποιοι μπορεί αύριο να μην φάνε αν γίνει μια στραβή. Ότι πολλά παιδιά τρέχουν στα χαλίκια ξυπόλητα, όπως τα μαζέψανε από τη θάλασσα. Ότι έχουν αφήσει οικογένειες πίσω. Ότι δεν φτάσανε όλοι εδώ. Ότι από την Αθήνα μέχρι την Ειδομένη υπάρχει ένα καραβάνι ανθρώπων που το πάνε ποδαράτο μέχρι να φτάσουν τα σύνορα, ελπίζοντας ότι αν ανοίξουν έστω για λίγο θα χωθούν κι αυτοί. Τους βλέπαμε στον δρόμο να περπατάνε σε ομάδες. Ξεχνάς ότι οι περισσότεροι έχουν κάποια πληγή από το ταξίδι. Βλέπεις τα πρόσωπά τους και είναι σαν να μην τρέχει τίποτα. Και αλήθεια ας μου εξηγήσει κάποιος πώς σκατά γελάνε τόσο πολύ τα παιδιά.
Αλλά τελικά το βλέπεις. Όταν δίνεις κάλτσες και παππούτσια σε παιδάκια και σου σκάνε χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, επειδή τώρα μπορούν να τρέξουν χωρίς να γδαρθούν. Όταν παίζει μουσική δική τους από τα μεγάφωνα και δακρύζουν γιατί θυμούνται το σπίτι τους. Όταν βλέπεις πόσο προσέχουν το φαγητό που τους δίνεις, γιατί υπήρχαν μέρες που δεν φάγανε. Όταν σου ζητάνε για λίγο το κινητό γιατί έχουν γονείς στη Συρία και δεν τους έχουν δώσει το οκ ότι ζούνε εδώ και 10 μέρες. Όταν πηγαίνουν στα σύνορα και προσπαθούν να τους πείσουν να περάσουν, και εκεί βλέπεις την απελπισία στο πρόσωπό τους, μπροστά στο συρματόπλεγμα.
Και νιώθεις χρήσιμος όταν τρώνε μισή ώρα νωρίτερα επειδή βοήθησες. Όταν τους φέρνεις ρούχα. Όταν κάνεις παιδάκια να γελάνε. Όταν ακούς τις ιστορίες που θέλουν να πουν. Όταν γίνεσαι ένα μικρό κομμάτι αυτού του μηχανισμού που κρατάει αυτούς τους ανθρώπους όρθιους.
Αυτά. Χρειάζεται κόσμος στην Ειδομένη και στα Διαβατά. Κάθε μέρα. Κουβαληθείτε.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Πανελλήνιος γραπτός διαγωνισμός: Βγήκε η προκήρυξη - Αιτήσεις από 29/4 έως 14/5
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 5/05
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
