Το κάλλος και ο κάλος

Το κάλλος και ο κάλος

 

Είδα την εικόνα και σφίχτηκε η καρδιά της σκέψης μου. Στη χώρα που πέρασε δεκαετίες μπερλουσκονισμού και ξεβρακωνόταν με τα πολιτικά και πραγματικά λίφτινγκ του πρωθυπουργού της, χιλιάδες λαού στάθηκαν στο κρύο να πενθήσουν το θάνατο του αρχιμουσικού. Ιταλία. Αρχή του εικοστού πρώτου μ.Χ. Κλαούντιο Αμπάντο η απώλεια. Καθώς ένα μέρος της συλλογικής οργής εδώ και τώρα και παντού βρυχάται σαν εγκέλαδος για τη φτώχεια και την πείνα, την ανεργία και την ανασφάλεια, αυτή η εικόνα - είδηση έγδαρε μνήμες. Ποια ούνα φάτσα και ποια ράτσα...

Ταξικό το ζήτημα της τέχνης. Ποιοι άραγε να πήγαν σ' αυτήν την εξόδιο συναυλία και δεν χωρούσαν στη Σκάλα του Μιλάνου; Αστοί, μικροαστοί, λαός κ.λπ. Πρόχειρες απαντήσεις βασισμένες στην άγνοια της λαϊκότητας της όπερας στη γείτονα. Μηδενική προβολή του γεγονότος στα ελληνικά μέσα. Ούτε το ένα εκατοστό της ανάλυσης που χαλαλίστηκε για το φαινόμενο του Κορεάτη που συσπάται χοροπηδώντας διαδικτυακά και η ...χάρη του έφτασε απ' τις φαβέλες του Ρίο στα φοιτητικά διαμερίσματα του Χάρβαρντ.

Η χώρα που κήδεψε με δέος και γιγάντια πλήθη και τον Ρίτσο και τον Ελύτη, δεν έχει ίσως πια την κοινωνική ικανότητα να κατατάσσει στα είδη πρώτης ανάγκης την τέχνη. Πόσο μάλλον να ανεβάζει την υψηλή τέχνη στην κορυφή της. Να την μετατρέπει δηλαδή σε λαϊκή, κτήμα όλων, προσφορά όλων, ύψιστο πολιτικό καθήκον θαρρώ κάθε συνειδητού κομμουνιστή, που δεν συνθλίβεται στα κλισέ βιολί κόντρα στο μπαγλαμαδάκι. Κάποιος μου σφύριξε πως, ωστόσο, έκλεισε το μαγαζί του της αρρενωπής μούσας της χρυσαυγής ελλείψει πελατείας. Δεν παρηγορήθηκα καν. Πεισματικά αρνιέμαι να κατανοήσω πώς στη γλώσσα μου την ελληνική, μπορεί κάποιος να αναπαράγει, ξοδεύοντας έστω κι ένα κλικ στον υπολογιστή και πέντε δεύτερα από το χρόνο της πραγματικής αναγνωστικής ζωής του, την άποψη του γίγαντα Τζήμερου για τον νάνο Μαρξ, που τον είπε και μέθυσο τεμπέλη αναλύοντας την υπεραξία του μπαλαδόρου Μήτρογλου!!! Τουίτ.

Καταδέχομαι να δώσω τρεις αράδες εδώ γι' αυτό το φαινομενικά άσχετο σάπιο μήλο του επικοινωνιακού πειρασμού, μόνο για να προειδοποιήσω. Πως με κάτι τέτοια νοητικά και φραστικά περιττώματα θα ροκανιστεί ο χρόνος ως τας εκλογάς... Την ώρα που οι ΚΝίτες θα επιμένουν να διαμαρτύρονται για την επιστημονική έρευνα και τα «προγράμματα» - φόνο του ΚΕΠΕ, που σχεδιάζουν τζάμπα δουλειά για νέους κάτω των εικοσιεννιά ετών στα κάτεργα των επιχειρήσεων.

Η μουσική από μόνη της δεν εξημέρωσε ποτέ τα ήθη. Την έπαιζαν υπέροχα στους προθαλάμους των κρεματορίων τα ίδια τα θύματα με το φιλόμουσο πιστόλι του ναζί στην πλάτη. Γι' αυτό και σήμερα που το παγκόσμιο ληστρικό κεφάλαιο κατέχει τα τεχνολογικά μέσα παραγωγής και διάδοσης της κάθε μορφής τέχνης, μπορεί να πολεμηθεί μόνον από την έλλειψη προσφοράς πρώτης ανθρώπινης ύλης.

Περίπλοκη και δύσκολη μάχη. Ανελέητος και συνεχής ο πόλεμος. Πολιτικός κι επομένως πνευματικός και υλικός μέχρις εσχάτων. Εύκολη η κήρυξή του, αιματηρή η διεκπεραίωσή του. Ολο το προλεταριάτο της Γης, στη γλώσσα του ο καθείς, στις ρίζες και τα χρώματά του, στα θαύματα και τα δράματά του, πρέπει να διεκδικήσει το κάλλος της ψυχής και των ταλέντων του κόντρα στον κάλο των εμπόρων της. Κι είναι η δουλειά Παιδείας πολλή. Ωσπου να θέλει, να μπορεί, να ξέρει και να διαλέγει ελεύθερα μετά λόγου γνώσεως το παιδί, το τραγούδι που θα πει...

 

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

    

ΠΗΓΗ: rizospastis.gr