Δύο αγόρια ανακαλύπτουν το σώμα τους

Αυτό που κάνει ένα διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου ξεχωριστό είναι ότι ταυτόχρονα έρχεσαι σ’ επαφή με ταινίες που έχουν γραφτεί και γυριστεί στις δυο άκρες του πλανήτη. Κι ανακαλύπτεις κοινά στοιχεία. Κι αισθάνεσαι, βγαίνοντας από τον μικρόκοσμό σου, ότι τελικά περισσότερα πράγματα μας ενώνουν με τους πολίτες της Γης παρά μας χωρίζουν. Μια τέτοια περίπτωση είναι δύο από τις πιο αιχμηρές ταινίες νέων σκηνοθετών, που παρουσιάζονται φέτος στο πρόγραμμα, η μια από τη Βενεζουέλα κι η άλλη από το Μεξικό, με κοινή καρδιά κι αντικείμενο το πώς ένα παιδί έρχεται για πρώτη φορά σ’ επαφή με τη σεξουαλικότητα και πώς η αντίδραση του περίγυρού του θα καθορίσει την υπόλοιπη ζωή του.

 

Το «Χάλια Μαλλί» («Pelo Malo») της Μαριάνα Ρονδόν από τη Βενεζουέλα στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα, που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο φετινό Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, είναι ένα φιλμ ταυτόχρονα τόσο τρυφερό και με τόσο δυνατή την ανθρώπινη απόγνωση, που σε βρίσκει να κλαις και να γελάς για τον ίδιο λόγο. Ο 9χρονος Τζούνιορ μεγαλώνει στο Καράκας. Είναι ο μεγαλύτερος γιος μιας γυναίκας γεμάτης οργή, για την ανεργία της, για τον άντρα της που πέθανε νωρίς, για την αδυναμία της απέναντι στο μέλλον. Τον Τζούνιορ δεν τον νοιάζει που η μητέρα του δεν έχει ίχνος τρυφερότητας απέναντί του. Τον νοιάζει που το κεφάλι του είναι γεμάτο άφθονα, ολόσγουρα, πυκνά μαλλιά. Σε λίγες μέρες που θα τραβήξουν την ομαδική φωτογραφία του σχολείου, θέλει τα μαλλιά του να είναι ίσια και γυαλιστερά, σαν τους λατίνο ποπ σταρ που λατρεύει και που συνοψίζουν όλη τη χαρά του κόσμου. Η μητέρα του θα του το απαγορεύσει: αισθάνεται ότι ο Τζούνιορ είναι γκέι και οι «διαφορετικοί» δεν επιβιώνουν στον άγριο σημερινό κόσμο. Τ’ αγόρια πρέπει να είναι σκληρά και σοβαρά, ακόμα και με χάλια μαλλί! Ενα μικρό αγόρι γεμάτο αθωότητα, με την απόλυτη άγνοια του φόβου, μεγαλώνει σ’ ένα σύμπαν ανέχειας αλλά και σε ένα σώμα που του στέλνει δυσνόητα μηνύματα. Και, πάνω απ’ όλα, σ’ έναν κόσμο τόσο αφιλόξενο που η παραμικρή νότα διαφορετικότητας πρέπει να πνιγεί, για λόγους επιβίωσης.

 

Στο «Κλαμπ Σάντουιτς» του Μεξικανού Φερνάντο Εϊμπκε, σκηνοθέτη του πολυβραβευμένου «Temporado dos Patos» και του «Lake Tahoe», ο παιδικός πειραματισμός αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερο χιούμορ, πιο ανάλαφρα αλλά και με τη μελαγχολία που φέρνει μαζί της πάντα η αλλαγή. Ο 15χρονος Εκτορ κάνει διακοπές μαζί με τη μαμά του, την Παλόμα, σ’ ένα παραλιακό ξενοδοχείο, χωρίς πολύ κόσμο, μέσα στην καυτή αυγουστιάτικη ζέστη. Η Παλόμα κι ο Εκτορ έχουν μια σχέση, που θυμίζει περισσότερο αδέλφια ή πλατωνικούς εραστές. Κρατούν τη σχέση τους σφιχτά σφραγισμένη απ’ οτιδήποτε συμβαίνει έξω από εκείνους. Μέχρι τη στιγμή που ο Εκτορ θα γνωρίσει την Τζασμίν, ένα συνομήλικό του κορίτσι, που μπορεί να κάνει κάτι μαγικό: να βάλει το χέρι της μέσα από το μαγιό του και να τον εκσφενδονίσει σε σύμπαντα νέα, που τον αναστατώνουν! Οταν η Παλόμα θα αντιληφθεί ότι ο γιος της ζει τον πρώτο του έρωτα, θα νιώσει μια παράξενη ζήλια απέναντι σ’ ένα νέο ξεκίνημα, ενώ η δική της ζωή οδεύει στον κατήφορο. Με ένα απλό, αλλά εξαιρετικά εύστοχο σενάριο, με λίγα πλάνα που αυτόματα μεταφέρουν την ελαφρότητα του καλοκαιριού, το μπέρδεμα της εφηβείας, το σεξουαλικό αδιέξοδο της απορίας και της εξερεύνησης, ο Εϊμπκε σερβίρει μία ταινία τρυφερή, αφοπλιστικά ειλικρινή, εκστατική όσο τα πυροτεχνήματα που ακούει ο Εκτορ να σκάνε μέσα στο κεφάλι του.