Σεπτέμβρης του 2023. Τότε σε πρωτογνώρισα. Ήσουν πια Λυκειόπαιδο⸱ διστακτικό, ευγενικό, λίγο φοβισμένο, άλλοτε χαμογελαστό και άλλοτε σκεπτικό, πότε συγκαταβατικό και πότε με βλέμμα επαναστατικό. Με συναντούσες πέντε ώρες την εβδομάδα. Προσπάθησα να σε μυήσω στην αρχαία ελληνική ιστοριογραφία και την επόμενη χρονιά στην αρχαία ελληνική ρητορική και φέτος στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Πολύ «αρχαίο» έπεσε κι ας προσπαθώ να το παίξω(;) νέα-σύγχρονη-μοντέρνα φιλόλογος.
Οκτώβρης του 2025. Το πρώτο διαγώνισμα, στο Διδαγμένο, στο Γνωστό. Είσαι μπροστά μου και πλέον παλεύεις με τις δικές σου δυνάμεις. Δεν προσπαθείς να κλέψεις όπως έκανες άλλοτε. Μεγάλωσες! Ωρίμασες! Ξέρεις⸱ φέτος…για σένα, μόνο για σένα παλεύεις! Σε παρατηρώ. Κάποτε χαμογελάς αυτάρεσκα, άλλοτε κατσουφιάζεις, συνοφρυώνεσαι, κοιτάζεις γύρω σου… «Την άλλη ενότητα την ήξερα καλύτερα» μου λες. «Ό,τι δε διαβάζεις, αυτό πέφτει» απαντώ. Πειράζεις τα μαλλιά σου και διακρίνω ένα μικρό τρέμουλα στα δάχτυλά σου. Πιάνεις το μέτωπό σου, τα μάγουλά σου, αφήνεις το στυλό, το ξαναπιάνεις…Με κοιτάς μες στα μάτια κι εγώ δεν τραβώ το βλέμμα. Μένω εκεί, όσο εσύ χρειάζεσαι. Χαμογελώ κι ανταποδίδεις. Ένας λυγμός ανεβαίνει στον λαιμό μου, τα μάτια μου είναι λίγο υγρά. Πού να το καταλάβεις⸱ αφού είμαι αυστηρή (το προσπαθώ και παραδόξως πετυχαίνει).
Το βλέμμα συχνά στο ρολόι του τοίχου. Τώρα γράφεις γοργότερα. Ξεθάρρεψες και κάτι ρωτάς⸱ ενώ δε θα ΄πρεπε. Κι εγώ σου απαντώ⸱ ενώ δε θα ΄πρεπε. Ξαφνικά σε βλέπω… παιδί μικροκαμωμένο να περνάς την πύλη του Δημοτικού Σχολείου. Η σάκα βαριά αλλά γελάς, συνέχεια γελάς και ψάχνεις τη μαμά σου πίσω απ΄ τα κάγκελα της αυλής⸱ κι εκείνη είναι εκεί. Τώρα γιατί δε γελάς; Σπάνια γελάς! Συγγνώμη, κάνω ό,τι μπορώ. Κάνω ό,τι μπορώ; Εύχομαι τουλάχιστον η μαμά σου ακόμα να σε περιμένει…
Θα ΄θελα να σε πάρω από το χέρι. Να πάμε στη Νέα Παραλία, να ανάψουμε ένα κερί στου Κυρίλλου και Μεθοδίου (Το ΄χουμε κι οι δυο ανάγκη. Ειδικά φέτος. Όχι δεν «είναι υποκριτικό» όπως λες. Τότε προστρέχουμε και στους γονείς μας…στα δύσκολα. Ανθρώπινο είναι.) Θα ΄θελα να κάτσουμε στο γρασίδι, να βγάλουμε και τα παπούτσια μας, γιατί όχι; Σαν τον Σωκράτη…Τι σε νοιάζει κι αν οι άλλοι σχολιάζουν; Εμείς θα ατενίζουμε τη θάλασσα, θα ψηλαφούμε το χώμα, τα δέντρα και θα παρατηρούμε τα «αγελαία ζώα», έτσι… για να νιώσουμε λίγο «Αριστοτέλης», να τον μάθουμε πριν τον «μάθουμε». Μα δεν μπορώ να το κάνω. Ή μήπως μπορώ;
Συνέρχομαι. Το δέρμα του προσώπου σου έχει αρχίσει πια να γυαλίζει. Κάνεις κινήσεις νευρικές. Το πόδι σου…λες και θα τρυπήσει το πάτωμα. Καταλαβαίνω πως σφίγγεις τα δόντια σου. «Τι παράλληλο είναι αυτό;» ρωτάς σηκώνοντας το κεφάλι και παίρνοντας βαθιά ανάσα…Και καταδύεσαι πάλι…
Το κουδούνι χτυπά! Λήξις! Λήγω, έληγον, λήξω, έληξα… «Κυρία, έκανα ό,τι μπορούσα! Εσείς χαλαρώσατε λίγο αυτό το δίωρο;» «Ναι, φυσικά» σου απαντώ, με τη διαβεβαίωση της μητέρας που απαντά στην ερώτηση του παιδιού της «μαμά, είσαι καλά;»
Θεέ μου, να γράψει καλά!
Αφιερωμένο στους μαθητές μου και στους συν-αδελφους μου φιλολόγους.
Αυτοί ξέρουν…
*Μίρκα Καμά
Κλασική Φιλόλογος - Μουσικός
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 29/10
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
