Κραυγή απόγνωσης: Ανάφη χωρίς δάσκαλο και νηπιαγωγό-«Παραμεθόριος» ή «περιθώριο» τα νησιά μας

Παράλληλα η εκπαιδευτικός μας προέτρεψε να δημοσιοποιήσουμε το γεγονός που περιγράφεται στην επιστολή συναδέλφισσάς της για την απροθυμία του υπουργείου να μας στείλει νηπιαγωγό και δεύτερο δάσκαλο ώστε να λειτουργήσει το σχολείο της Ανάφης.
 

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΥΠΑΙΘ

Αξιότιμη κυρία/αξιότιμε κύριε,

Θα ήθελα με λύπη μου να σας γνωστοποιήσω τη θλιβερή κατάσταση που βιώνουμε ως εκπαιδευτικοί στο Γυμνάσιο με Λ.Τ. τάξεις Ανάφης, στη Β΄ Κυκλάδων.

Λέγομαι Πετρίδου Μαρία (ΠΕ 02) και ο σύζυγός μου Καλαμπούκας Σταύρος (ΠΕ 03). Είμαστε και οι δύο νεοδιόριστοι στο νησί της Ανάφης. Έχουμε παιδί που από το νόμο υποχρεούμαστε να το γράψουμε στα προνήπια. Πράγματι το παιδί είναι εγγεγραμμένο στο 1^ο νηπιαγωγείο Πανοράματος Θεσσαλονίκης, όπου και είναι ο τόπος μόνιμης διαμονής μας. Αυτή τη στιγμή εκκρεμεί η μεταγραφή του στο νηπιαγωγείο Ανάφης και η προϊσταμένη περιμένει έγγραφη αναφορά από εμένα για την εξέλιξη της διαδικασίας.

Βρισκόμαστε στα τέλη Σεπτέμβρη και είναι άγνωστος ο χρόνος διορισμού νηπιαγωγού στην Ανάφη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το παιδί μας που δικαιούται να φοιτήσει στην προσχολική εκπαίδευση, στερείται μέχρι στιγμής το αυτονόητο δικαίωμα. Εμείς ως εκπαιδευτικοί εργαζόμενοι στο σχολείο της Ανάφης αγωνιζόμαστε μαζί με το διευθυντή και τους συναδέλφους να ανταπεξέλθουμε στην παραπάνω δύσκολη κατάσταση.

Από την αρχή και αμέσως μόλις ενημερώθηκα από την πρωτοβάθμια υπηρεσία για τις κινήσεις που οφείλω ως κηδεμόνας, έπραξα άμεσα τα δέοντα. Σήμερα πληροφορήθηκα ότι ενώ η υπηρεσία έστειλε στο υπουργείο το κενό, ήρθε μόνο ένας νηπιαγωγός στη Β΄ Κυκλάδων ο οποίος θα τοποθετηθεί σε σχολείο της Σαντορίνης με 25 παιδιά. Πρόκειται φυσικά  για μία επιλογή λογική και αυτονόητη εκ μέρους της υπηρεσίας. Όμως, γιατί να σταλεί μόνο ένας νηπιαγωγός;

Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η συνάδελφος, κ. Ευγενία Αργυράκη (ΠΕ 04). Ήρθε να εργαστεί στο Γυμνάσιο με Λ.Τ. Ανάφης με τα δύο της παιδιά που φοιτούν στο δημοτικό. Στο δημοτικό όμως υφίστανται τέσσερις διαφορετικές τάξεις με ένα μόνο δάσκαλο! Στο αίτημα για διορισμό δεύτερου δασκάλου η απάντηση ήταν αρνητική με το επιχείρημα ότι ο νόμος επιτρέπει δεύτερο δάσκαλο από δεκαπέντε παιδιά και πάνω. Πώς μπορεί ένας δάσκαλος μόνος να διδάξει παιδιά τεσσάρων διαφορετικών τάξεων ταυτόχρονα είναι μια απάντηση που ο νόμος δε μας τη δίνει, ούτε και κανείς από τους ιθύνοντες. Επίσης, όλοι οι νόμοι έχουν και εξαιρέσεις. Φτιάχτηκαν για να υπηρετούν τους πολίτες και θα πρέπει να εφαρμόζονται με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και τις ιδιαίτερες συνθήκες που υφίστανται.

Δε θα μπορούσε στο σημείο αυτό παρά να γεννηθεί το εξής ερώτημα. Πώς γίνεται ο νόμος να τηρείται απαρέγκλιτα για τα παιδιά του δημοτικού, αλλά να αγνοείται επιδεικτικά από το ίδιο το κράτος για το παιδί μου που δικαιούται φοίτηση στο νηπιαγωγείο. Το ελληνικό κράτος δεν έχει δηλαδή τη δυνατότητα να παρέχει ούτε ένα δάσκαλο, ούτε έναν νηπιαγωγό για την Ανάφη!

 Ομολογώ ότι όταν πληροφορήθηκα το διορισμό μου στην Ανάφη θεώρησα ότι είναι τιμή μου να υπηρετήσω στην ελληνική παραμεθόριο παρά τις πιθανές αντιξοότητες. Δε μου πέρασε καθόλου όμως από το μυαλό  ότι το ελληνικό κράτος θα  θεωρήσει αυτόματα την εκπαίδευση του παιδιού μου ήσσονος σημασίας.  Έκανα το λάθος να θεωρήσω αυτονόητη τη φοίτηση του γιού μου στο ελληνικό δημόσιο σχολείο!

 Ήξερα ότι η λέξη «παραμεθόριος» δεν είναι συγγενής ετυμολογικά  ή νοηματικά με τη λέξη και την έννοια του «περιθωρίου». Στην πράξη όμως δυστυχώς η ξεκάθαρη αυτή διαφοροποίηση δεν τηρείται. Μου είναι πλέον πλήρως κατανοητοί οι λόγοι υποβάθμισης της ελληνικής παραμεθορίου, καθώς και οι λόγοι που τα σχολεία αυτά αδειάζουν από παιδιά. Έχει πληγεί πρώτα η Παιδεία, η βάση της κοινωνίας. Το ιερό αυτό αγαθό, που εμείς οι εκπαιδευτικοί καλούμαστε να υπηρετήσουμε με ένα σωρό πρακτικές δυσκολίες και χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από το κράτος. Σας βεβαιώνω ότι κανείς εκπαιδευτικός που πηγαίνει να εργαστεί σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου δεν το κάνει μόνο για τα μόρια ή επειδή τον αναγκάζουν οι συνθήκες, αλλά επειδή έχει το κίνητρο ότι μπορεί, ο καθένας από τη θέση του, να προσφέρει. Αξίζει, κατά τη γνώμη σας, την παραπάνω αντιμετώπιση;

Είναι λογικό οι Έλληνες πολίτες εδώ να νιώθουν πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας και οι εκπαιδευτικοί έμψυχο αναλώσιμο προσωπικό. Όπως έχω καταλάβει στα μικρά σχολεία της παραμεθορίου στέλνει το κράτος εκπαιδευτικούς μόνο βασικών ειδικοτήτων και ίσα - ίσα το απαραίτητο προσωπικό για να φαίνεται ότι λειτουργούν τα σχολεία. Αναρωτιέμαι όμως αν υπηρετείται η ουσία της εκπαίδευσης με τον παραπάνω τρόπο, αλλά και η ενίσχυση της παραμεθορίου που υποτίθεται ότι το κράτος έχει προτεραιότητα.

Κατά τη γνώμη μου η αξία των ανθρώπων και των παιδιών της παραμεθορίου δε θα έπρεπε να υπολογίζεται αριθμητικά. Ένα παιδί, πέντε παιδιά, δεν είναι λιγότερο σημαντικά από τα τριάντα. Τα παιδιά αυτά έχουν ίσα δικαιώματα καθώς οι γονείς τους είναι ισότιμοι  Έλληνες πολίτες. Αν στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας, στα μικρά αυτά νησιά εδράζει η ψυχή της. Αν αφήσουμε αυτή την ψυχή να χαθεί, κανένας από εμάς δε θα έχει επιτελέσει το χρέος του.

Εύχομαι να μη σας κούρασα με τα λεγόμενά μου, αλλά αν διαφωνείτε με κάτι από τα παραπάνω, εγώ με προσοχή και σεβασμό θα ακούσω τα επιχειρήματά σας.

Εξάλλου, όπου υπάρχει η αληθινή πρόθεση, υπάρχει και ο τρόπος.

Αναμένουμε την άμεση ανταπόκρισή σας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Με εκτίμηση,

Μαρία Πετρίδου