Παντελής Μπουκάλας Μία εβδομάδα από την εισβολή των τεθωρακισμένων του «ειρηνοποιού» Ερντογάν, η Ε.Ε. δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει φωνή ενιαία και καθαρή. Μια φωνή αυστηρή, ικανή να πείσει τους εισβολείς, συστηματικούς καταπατητές του δικαίου σε στεριά, θάλασσα και αέρα, ότι αυτή τη φορά αντιμετωπίζουν κάτι σοβαρότερο από τις συνηθισμένες ασήμαντες ρητορικές επικρίσεις.
Ούτε η κ. Φεντερίκα Μογκερίνι δεν θα διακινδύνευε τον ισχυρισμό ότι η στάση των μελών της Ενωσης απορρέει από σεβασμό σε απαραγνώριστες αρχές. Τα συμφέροντα (οι επενδύσεις στην Τουρκία και οι πωλήσεις ποικίλων «αγαθών», και όπλων βεβαίως) έχουν τον δικό τους ισχυρότατο λόγο. Και μαζί ο φόβος για τους σχεδιασμούς τού μονίμως εν μέθη ισχύος Ερντογάν, που έχει δείξει ότι δεν διστάζει να εκβιάσει τους εταίρους του και να παίξει με τη μοίρα του λαού του για να περισώσει το γόητρό του.
Θα αρκούσε η στάση της ΟΥΕΦΑ για να πιστοποιηθεί πόσο διστακτική είναι η διεθνής κοινότητα απέναντι στους επιδρομείς Τούρκους, στα κλέη των οποίων συναριθμείται ήδη η βάρβαρη εκτέλεση αμάχων από τους μισθοφόρους τζιχαντιστές συμμάχους τους. Η ΟΥΕΦΑ, που ανατριχιάζει όποτε υψωθεί σε γήπεδο πανό με οικολογικό ή ειρηνιστικό περιεχόμενο και διακηρύσσει ότι το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να πολιτικοποιείται, συνελήφθη με νυσταλέα αντανακλαστικά στην περίπτωση του στρατιωτικού χαιρετισμού των ποδοσφαιριστών της Εθνικής Τουρκίας, στο τέλος του παιχνιδιού με την Εθνική Αλβανίας. Αντί να δράσει με ακαριαία αυστηρότητα, υιοθέτησε το λεκτικό του πολιτικαντισμού – «θα δούμε», «σκεφτόμαστε», «αυτοσυγκράτηση» κτλ. Μάλιστα, ο εκπρόσωπός της Φίλιπ Τάουνσεντ ρισκάρισε να γίνει αντικείμενο χλεύης, δηλώνοντας υποκριτικά ότι δεν γνώριζε το συμβάν, παρότι το είχε ήδη πληροφορηθεί το παγκόσμιο κοινό. Δεν έχουν τηλεοράσεις στα γραφεία της ΟΥΕΦΑ; Ή χρειάζονται ΒΑΡ;
Στο κενό που αφήνουν το μείγμα δισταγμού και φαρισαϊσμού των Δυτικοευρωπαίων (με την Ελλάδα ξανά ουραγό) και ο τραγελαφικός αλλοπροσαλλισμός του Τραμπ, που ακόμη ψάχνει τη Νορμανδία στην υδρόγειο, η Ρωσία εμφανίζεται ως η μόνη δύναμη με σχέδιο. Κατάφερε έτσι να ρυμουλκήσει στο μέρος της τους Κούρδους: προδομένοι από τον έναν κυνικό «προστάτη», αναγκάζονται να επιλέξουν άλλον, επίσης κυνικό. Ανάγκα και λαοί πείθονται. Ο κουρδικός λαός μάτωσε για να προστατέψει την ανθρωπότητα από το χαλιφάτο, αλλά τα όνειρά του ακυρώνονται για πολλοστή φορά. Αν όμως είχε πολεμήσει τους ναζί στη Νορμανδία, όπως οι Τούρκοι, θα ’χε να ελπίζει.
Πηγή: Εφημερίδα «Καθημερινή», 15/10/2019
