Το φακέλωμα των παιδιών, του Νίκου Κιάου

Γυρίζουμε 60 χρόνια πίσω. Σε μια πόλη της Μακεδονίας, που έζησε όσο λίγες περιοχές τη λαίλαπα και τη φρίκη του εμφυλίου πολέμου, στη Νάουσα, κάλεσαν στο Τμήμα Ασφαλείας έναν 10χρονο μαθητή. Ο μικρός προσήλθε και παρουσιάστηκε συνοδευόμενος από τη μητέρα του. Ο αξιωματικός της Χωροφυλακής (τότε) τον περίμενε στο γραφείο του και το πρώτο που έκανε ήταν να ζητήσει από χωροφύλακα να του φέρει «τον φάκελο του μικρού (επίθετο)»

 

Τι τον ενδιέφερε και ρώτησε ο αξιωματικός της Ασφάλειας «πού βρήκες (όνομα του παιδιού) τα χρήματα και τα στέλνεις στον πατέρα σου;»; Πριν από λίγες μέρες είχε στείλει με επιταγή λίγα, προφανώς, χρήματα, ο μικρός στον πατέρα του, που ήταν εξόριστος στον Αϊ-Στράτη. Πού τα βρήκε; Ποιος του τα έδωσε; Πω, πω λαβράκι, που θα έβγαζε ο ασφαλίτης! Ποιοι κρύβονται πίσω από το παιδί και στέλνουν ένα μικρό ποσόν στον αμετανόητο κομμουνιστή εξόριστο;

 

Ο πατέρας ήταν για όγδοο χρόνο συνεχώς στην εξορία (Φολέγανδρος, Μακρόνησος, Αΐ-Στράτης) και η μητέρα είχε μόλις τον προηγούμενο χρόνο βγει από τις φυλακές, όπου την κράτησαν για επτά χρόνια. Δεν χρειάζεται να σημειωθεί ότι οι γονείς ήταν πολιτικοί κρατούμενοι, διωκόμενοι καθαρά και μόνο για τις ιδέες τους.

 

Τότε ήταν μόλις ο τέταρτος χρόνος από το τέλος του εμφυλίου πολέμου και το κράτος του ζόφου κυβερνούσε με όλο του το μεγαλείο, κι όχι μόνο στη Μακεδονία βέβαια, αλλά σ” όλη την επικράτεια. Πέρα από την κλήση του 10χρονου στο Τμήμα και την ανάκριση, ας σημειωθεί ότι ο μικρός «διέθετε» ήδη «φάκελο», ήταν δηλαδή φακελωμένος στην Ασφάλεια!

 

Σήμερα, δηλαδή 60 χρόνια μετά την ιστορία που αναφέρθηκε, έχουμε πάλι κλήσεις παιδιών, μαθητών, στο Αστυνομικό Τμήμα, έχουμε ανακρίσεις, έχουμε απειλές, έχουμε ξύλο, βία και βασανιστήρια. Κι έχουμε το νέο φακέλωμά τους, με το λεγόμενο DNA, το οποίο υποχρεώνεται να δώσει στους ασφαλίτες ο μαθητής με βία, καταναγκασμό, βασανιστήρια, υπό το κράτος του φόβου. Κι όλα αυτά στην Ιερισσό της Χαλκιδικής. Τώρα ψάχνουν 15χρονους… τρομοκράτες για την υπόθεση με τον χρυσό στις Σκουριές.

 

Τα ρεπορτάζ-ανταποκρίσεις από τη Χαλκιδική και τη Θεσσαλονίκη της Ντίνας Δασκαλοπούλου στην «Εφ.Συν.» την προηγούμενη εβδομάδα είναι συγκλονιστικά. Αξίζει να μείνουν στο αρχείο των πολιτών όχι μόνο της ξεσηκωμένης Χαλκιδικής αλλά όλης της χώρας. Κι ακόμα να γίνουν γνωστά και στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην οικογένεια της οποίας ανήκει η Ελλάδα, για να μαθαίνει ο κόσμος, να μαθαίνουν οι πολίτες, οι λαοί πώς στήνεται το κράτος του φόβου, το κράτος του ζόφου, το κράτος της τρομοκρατίας όχι μόνο των ενήλικων πολιτών, αλλά κυρίως των παιδιών, των ανήλικων, των μαθητών, των νέων.

 

 

- «Να πηγαίνεις στο σχολείο και να λείπει ο συμμαθητής σου από το διπλανό θρανίο [...] Δηλαδή την επόμενη φορά, θα πάρουν και παιδιά από τα νήπια;». Από μαθήτρια 15 ετών για συμμαθητή της που τον είδε να προσάγεται στον Πολύγυρο.

 

- Ο 18χρονος μαθητής Χ.Λ. (προσαχθείς στο Τμήμα): «»Αν δεν δώσεις [DNA] μπορούμε να ασκήσουμε βία [...]«. «Κράταγα το στόμα μου κλειστό, είχα σφίξει τα χείλη και με πίεζαν με την μπατονέτα επί 10 λεπτά. Τι να έκανα; Στο τέλος το άνοιξα. Μετά μου έδωσαν να υπογράψω ότι το πήραν με τη θέλησή μου. Ποιος είμαι, ρε παιδιά, και φέρθηκαν έτσι; Ο Ράμπο;».

 

- «Η Αστυνομία δέρνει τη μάνα σου και πάει στο Τμήμα τον πατέρα σου. Σε σταματάνε ασφαλίτες στον δρόμο και σε ρωτάνε πού το βρήκες το μπλουζάκι [ σ.σ. γράφει ''όχι στον χρυσό'']» λέει η Κ.Μ., 15χρονη μαθήτρια.

 

- Η κόρη μου μού είπε πως της έκαναν ψυχολογικό πόλεμο. Την πίεζαν να δώσει ονόματα συμμαθητών της. Πού θα πάει αυτό; Αύριο θα φέρουν κι άλλα ανήλικα».

 

- Μετά την προσαγωγή στο Τμήμα της νηπιαγωγού Γ.Σ. τα νηπιάκια τη ρωτούσαν: «Κυρία, θα σε βάλουν φυλακή; Και ποια θα είναι η κυρία μας μετά;».

 

- Ο 19χρονος Λ.Μ. προσήχθη στην Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης. Στο τέλος, φοβήθηκε ότι θα φάει κι άλλο ξύλο από 10 (!) αστυνομικούς, υπέγραψε χαρτί ότι έδωσε DNA χωρίς βία…

 

Τα μεγάλα κανάλια, τα ραδιόφωνα, οι «μεγάλες» εφημερίδες δεν έδωσαν τίποτα…

 

Μετά απ” όλα αυτά ήρθαν τα χημικά και τα δακρυγόνα στην αυλή του σχολείου, τη γεμάτη από μαθητές.

 

Το θέμα δεν είναι τι αισθανόμαστε εμείς, αλλά τι υπέστησαν και τι υφίστανται τα παιδιά στην περιοχή αυτή, για να καμφθούν οι αντιδράσεις των κατοίκων, πώς αντεπεξέρχονται τα παιδιά, πόσο θα τραυματιστούν, πόσο θα τους σημαδέψουν, πώς τα παραπάνω θα επηρεάσουν την πορεία της ζωής τους. Και θα “ναι σημαδεμένα με το νέο φακέλωμα, το τεχνολογικά προχωρημένο, τη νέα μορφή του, το DNA. Στόχος, η τρομοκράτηση, ο φόβος στους νέους, πρωτίστως στα παιδιά, η κατασκευή υπόπτων. Με την εξελιγμένη μορφή του «κλήσις στο Τμήμα δι” υπόθεσίν σας». Τελικός στόχος, ο εξευτελισμός της προσωπικότητας των νέων. Διότι τα βασανιστήρια έχουν αρχίσει προ καιρού στα Τμήματα. Τα ΜΑΤ κι η βίαιη καταστολή με χημικά στις καθαρά ειρηνικές, ήρεμες, διαδηλώσεις, πρωταγωνιστούν. Την ίδια ώρα, η επίσημη πολιτεία αδυνατεί (ή δεν θέλει) να αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή, απαλλάσσονται στελέχη της, γίνονται ανεκτοί προπηλακισμοί και κλίμα τρομοκράτησης σε δικαστικές αίθουσες.

 

Αν ο πρωθυπουργός εμφανίζεται εγκλωβισμένος από τα δεξιά του, πώς ανέχονται την τρομοκράτηση παιδιών και δεν αντιδρούν τα δύο άλλα κόμματα της τρικομματικής συγκυβέρνησης και κυρίως το αριστερό;

 

Άρθρο στην Εφημερίδα των συντακτών