Ο εφιάλτης δύο γενεών

Η ανεργία, οι εργασιακές σχέσεις και η κοινωνική ασφάλιση διαπερνούν τις γενιές αυτές με όρους γενικευμένης και συνολικής υποβάθμισης.

 

Οι ηλικιωμένοι εργαζόμενοι βλέπουν το περιεχόμενο της εργασίας τους να επιστρέφει στο καθεστώς των παππούδων τους, να ζουν με τον φόβο της ανεργίας, υπό την απειλή της ύφεσης, αλλά και από τη διευκόλυνση των απολύσεων για όσους έχουν μεγάλη προϋπηρεσία.

 

Να χάνουν τη δουλειά τους και να βγαίνουν σε διαθεσιμότητα χωρίς σοβαρή ελπίδα επανένταξης στην αγορά εργασίας και τέλος να συνταξιοδοτούνται με συντάξεις πείνας, αν καταφέρουν να συμπληρώσουν τους όρους συνταξιοδότησης.

 

Οι νέες γενιές βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας με ποσοστό που φθάνει το 56%, αν βρουν δουλειά κινούνται μεταξύ ανασφάλιστης εργασίας που έχει εκτοξευτεί στο 34% και μισθών που η προ ολίγων ετών γενιά των 700 ευρώ φαντάζει σήμερα πολλαπλά προνομιούχα. Και όσο για το δικαίωμα στη σύνταξη, και αν ποτέ υπάρξει με την προϋπόθεση των 40 χρόνων εργασίας, θα παραπέμπει σε ένα μικρό βοήθημα που θα υπολογίζεται πλέον με βάση τους μισθούς μιας ολόκληρης εργασιακής ζωής.

 

Έχουμε λοιπόν δυο χαμένες γενιές στον βωμό των μνημονιακών πολιτικών, μιας που βιώνει την απαξίωση ύστερα από δεκαετίες εργάσιμης ζωής και μιας άλλης με αυξημένα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα που καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην απαξίωση της ανεργίας, στην απαξίωση των χαμηλών αμοιβών και δικαιωμάτων και στον εκβιασμό της μετανάστευσης.

 

 

 

* Ο Γ. Κουζής είναι καθηγητής εργασιακών σχέσεων