Η ανάγκη μας για σταθερότητα και κανονικότητα - στην εργασία μας, στα οικονομικά μας, στη ζωή μας γενικότερα - μας έχει κάνει να θεωρούμε κανονικότητα τη σημερινή κατάσταση και μάλιστα να πιστεύουμε ότι αυτή μας εξασφαλίζει ένα είδους σταθερότητας που δεν πρέπει να διαταραχθεί.
Και αυτό ακριβώς, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, είναι ένα παράδοξο της ανθρώπινης προσαρμογής: όταν κάτι δυσλειτουργικό διαρκεί αρκετά το μυαλό μας το εσωτερικεύει ως φυσιολογικό μόνο και μόνο για να επιβιώσει ψυχικά.
Ωστόσο, αν αυτή η αίσθηση είναι δικαιολογημένη, σε καμία περίπτωση δεν είναι αιτιολογημένη, καθώς:
Είναι κανονικότητα να μην καλύπτονται τα κενά στη δημόσια εκπαίδευση;
Είναι κανονικότητα να μην υπάρχουν πιστώσεις;
Είναι κανονικότητα ο θεσμός του αναπληρωτή σε πάγιες και διαρκείς ανάγκες;
Είναι κανονικότητα η έλλειψη στέγασης;
Είναι κανονικότητα η βία στα σχολεία;
Είναι κανονικότητα η εργασιακή εξουθένωση;
Είναι κανονικότητα οι χαμηλοί μισθοί;
Είναι κανονικότητα οι συνεχείς μετακινήσεις και μετακομίσεις;
Είναι κανονικότητα οι καθυστερημένες υπηρεσιακές μεταβολές;
Είναι κανονικότητα η στοχοποίηση των αδειών μητρότητας;
Αν όλα αυτά είναι κανονικότητα, σταθερότητα σημαίνει η διαιώνισή τους; Το 2025 σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δηλαδή αυτά συμβαίνουν στις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τις οποίες από το 1830 προσπαθούμε να συγκλίνουμε;
Προφανώς όλα αυτά δεν είναι κανονικότητα για ένα ευρωπαϊκό κράτος του 21ου αιώνα. Και αλίμονο αν ταυτιστούν με τη σταθερότητα. Όλοι μας το γνωρίζουμε αυτό. Όλοι μας το βιώνουμε. Και όλοι μας, ορισμένες φορές, εξαναγκαζόμαστε να το ανεχτούμε.
Και όλοι μας, όμως, χρειάζεται να το αλλάξουμε. Με τρόπο θεσμικό, όπως ταιριάζει σε ένα ευρωπαϊκό σύγχρονο κράτος. Με διάλογο με τους φορείς εκπαίδευσης, με συνεργασία, με ρεαλιστικές προτάσεις. Άλλωστε όλα αυτά ήδη υπάρχουν. Και οι προτάσεις και οι θεσμικοί τρόποι διεκδίκησης και οι εκπρόσωποι.
Και φυσικά υπάρχει η εκπαιδευτική κοινότητα, που μας περιλαμβάνει όλους, που αγωνιά, προβληματίζεται και συμμετέχει καθημερινά στο τιτάνιο έργο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μια κοινότητα που μπορεί να μη γράφει καθημερινά στα μέσα δικτύωσης, να μην έχει πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων, αλλά συνιστά τη μεγάλη σιωπηλή πλειονότητα των εκπαιδευτικών.
Αυτός, ο "άγνωστος" και "σιωπηλός" εκπαιδευτικός έχει, ωστόσο κατοχυρωμένο συνταγματικά τον τρόπο, την κατάλληλη στιγμή, να ακουστεί εκεί που πρέπει. Και θα ακουστεί. Γιατί πραγματική κανονικότητα και σταθερότητα αποτελούν συγκεκριμένες αξίες: Η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια. Αξίες αδιαπραγμάτευτες για τον κάθε χώρο εκπαίδευσης και παιδείας, για τον κάθε μαθητή, για τον κάθε εκπαιδευτικό. Για τώρα και για το μέλλον. Για πάντα.
*Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, Φιλόλογος.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 19/10
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
