Ο Αμπντούλ, στα ίδια πάνω-κάτω χρόνια μ' εμένα, πώς τα κατάφερε όταν κάτσαμε κατάχαμα στο τσιμέντο, έξω απ' το νεκροτομείο και μέσα κείτονταν η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά, ο ναυαγισμένος γίγαντας έγινε στην αγκαλιά μου μια σταλιά και σε μια άγρια θολούρα του μυαλού του, με φώναζε, «μαμά».
Η μαμά μου, λίγο πριν φύγει για πάντα, ξανάγινε μωρό, που δεν έχει μάθει ακόμα να περπατά. Άκουγε τις νύχτες λίγο απ' τα αυτοσχέδιά παραμύθια κι όταν η χαμηλή φωνή και τα χάπια βάραιναν τα βλέφαρα για τα καλά, μου έλεγε, «καληνύχτα, θα κοιμηθώ τώρα, μαμά».
Κι όταν, στα δύσκολα, συρρικνώνομαι κι αναζητώ την αγκαλιά, τις δίχως προϋποθέσεις, πιο αφειδώλευτης αγάπης κι όταν τις νύχτες του χειμώνα, βρέχει και βροντά κι έρχονται εφιάλτες ανήλικων φόβων κι ενήλικων απουσιών, καθώς η ορφάνια δεν έχει ηλικία, κι εγώ φωνάζω, «μαμά».
Τίποτα όμως πιο αβάσταχτο, απ' αυτή τη μακρόστενη γάζα, αυτή τη Γάζα που κείτεται παγωμένη στην πιο απαρηγόρητη αγκαλιά, , εκεί που βύζαινε τη ζωή, μύριζε τον κόρφο του πιο απάνεμου λιμανιού και νανουριζόταν τις νύχτες.
Αυτή η αβάσταχτη Γάζα, με την τελευταία της ανάσα, σίγουρα ψέλλισε «μαμά».
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
48 νέες θέσεις Πιστοποιημένων Εκπαιδευτών ενηλίκων
Ρεβεγιόν με χιόνια στην Αττική - Προβλέψεις από Καλλιάνο και Κολυδά
Παν.Αιγαίου: Νέα Μοριοδοτούμενα σεμινάρια για Εκπαιδευτικούς με Υποτροφίες έως 31/12
