Παντελής Μπουκάλας Ωστε λοιπόν, αντί των ισοβίων, δεκατρία χρόνια κάθειρξη στον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ούτε καν δεκαπέντε, όσα τα χρόνια που πρόλαβε να ζήσει ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Για να αντιστοιχεί, συμβολικά έστω, ένας χρόνος στη φυλακή σε κάθε χρόνο μιας ζωής που κόπηκε βίαια, την 6η Δεκεμβρίου 2008, στην οδό Τζαβέλλα των Εξαρχείων. «Ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο» μεν, πλην ελεύθερος ο κατηγορούμενος, αφού είναι ήδη μια ενδεκαετία έγκλειστος και θα προσμετρηθούν τα μεροκάματά του.
Για τις νύχτες του πάντως δεν ακούσαμε πολλά, αν τις ταράζουν εφιάλτες, αν τις διαλύουν οι τύψεις. Ή μάλλον ακούσαμε κάτι φρικαλέο στην πρώτη συνεδρίαση του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου της Λαμίας, τον Δεκέμβριο του 2016: «Δεν πρόκειται να ζητήσω συγγνώμη από κανέναν δεκαπεντάχρονο». Η φράση αυτή δεν αποκρυστάλλωνε απλώς τη σκαιή περιφρόνηση απέναντι σε κάθε δεκαπεντάχρονο, εξαιρουμένων ίσως των συγγενικών μας. Προέβαλλε ένα δόγμα που εξισώνει την εφηβική ηλικία, τη νεότητα γενικότερα, με την παραβατικότητα και την παρανομία. Ιδίως αν συντρέχουν και τα λίαν επιβαρυντικά στοιχεία των μακριών μαλλιών, των σκουλαρικιών, της κάποιας ατημελησίας. Κι ύστερα, τι γύρευε στα Εξάρχεια νυχτιάτικα ένας απ’ αλλού, από τα βόρεια; Το δόγμα αυτό, δόγμα ενός ανόητου ηλικιακού ρατσισμού, δεν αποτελεί προσωπική ιδιοκτησία του Κορκονέα. Κυριαρχεί στην αστυνομική λογική και πρακτική επί δεκαετίες. Με την απόφαση του Εφετείου έμεινε και αυτό ελεύθερο, να συνεχίσει ακώλυτα τη δράση του.
Το ελαφρυντικό του «πρότερου σύννομου βίου» που έσπασε τα ισόβια είναι τόσο αντικειμενικό όσο και η προσωπική συνέντευξη επί προσλήψεων. Λογικό είναι να προβλέπεται, γιατί –είτε ισχύει είτε όχι το σωκρατικό «ουδείς εκών κακός», σε οποιαδήποτε ερμηνεία ή παρερμηνεία του– πολλοί γλιστρούν στο κακό σαν αιχμάλωτοι ενός στιγμιαίου θυμού, μιας περιστασιακής πονηρίας ή της Ανάγκης. Δεν είναι όμως λογικό να εφαρμόζεται και όταν δικάζεται το κορυφαίο έγκλημα: η αφαίρεση ζωής. Και δεν είναι ιδιαίτερα λογικό να έχει ισχύ και επί προσώπων που το επάγγελμά τους, ο όρκος τους, είναι ακριβώς η προστασία του νόμου, η οποία βέβαια προϋποθέτει απαραίτητα και τον δικό τους σύννομο βίο. Αν ο Κορκονέας δεν ζούσε σύννομα έως τον Δεκέμβριο του 2008, πιθανότατα θα είχε αποταχθεί (και λέω πιθανότατα, γιατί με τις συντεχνιακές ΕΔΕ ποτέ δεν είμαστε σίγουροι). Γιατί λοιπόν να υπολογίζονται ως ελαφρυντικό οι υποχρεωτικοί όροι της δουλειάς του;
Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής
