Δημήτρης Τσιριγώτης Όταν πριν από λίγα χρόνια κάποιοι συνδικαλιστές και αρθρογράφοι εκπαιδευτικοί μίλαγαν για αύξηση ωραρίου, για μειώσεις μισθών, για αξιολόγηση, για άρση της μονιμότητας και για απολύσεις εκπαιδευτικών η συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων εκπαιδευτικών τούς αποκαλούσε στην καλύτερη περίπτωση κινδυνολόγους ή φαντασιόπληκτους και στη χειρότερη διαταραγμένους. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η διεθνής εμπειρία φανέρωνε ότι όλα αυτά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την πιο απλή έκφραση του νεοφιλελεύθερου ιδεολογικού μανιφέστου που έχει εφαρμοστεί σε αρκετές χώρες. Το μανιφέστο αυτό σημαίνει όσο γίνεται λιγότερες δημόσιες και κοινωνικές παροχές αφού αυτά θεωρούνται ως τα βαρύτερα βαρίδια του κρατικού προϋπολογισμού.
Ό,τι κόβεται δεν επιστρέφεται
Η αύξηση διδακτικού ωραρίου και οι μειώσεις μισθών πέρασαν ως δημοσιονομικά επιβεβλημένες λόγω της κρίσης με την υπόσχεση να αρθούν όταν η κρίση θα έχει περάσει. Η κρίση έχει περάσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά η άρση δεν έγινε ποτέ. Βέβαια θα ήταν και αφέλεια να πιστεύει κάποιος πως ό,τι κόβεται κάποια στιγμή επιστρέφεται.
Η αξιολόγηση είναι ακόμα στα γλυκόλογα
Για την εφαρμογή της αξιολόγησης υπήρχε ένα τεράστιο εμπόδιο: η μαζική αντίδραση του κλάδου. Οπότε ο δρόμος αυτός χρειαζόταν πρώτα λίπανση. Έπρεπε να περάσουν νόμους που αποδυναμώνουν τη συνδικαλιστική δράση και συμμετοχή. Έπρεπε να γίνουν πειθαρχικές διώξεις σε όσους αντιστέκονταν προς παραδειγματισμό και των υπολοίπων. Έπρεπε να θέσουν την αξιολόγηση ως προϋπόθεση διορισμού. Έπρεπε να αμολήσουν τα γνωστά παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ να κελαηδούν: «οι εκπαιδευτικοί φοβούνται την αξιολόγηση γιατί θα φανεί η ανεπάρκειά τους» για να δημιουργήσουν τον τόσο χρήσιμο για το σύστημα κοινωνικό αυτοματισμό. Έφτασαν ακόμα και στο σημείο υπουργοί και πρωθυπουργοί να απειλούν πως όποιος αρνείται την αξιολόγηση θα απολύεται. Αναρωτιέται βέβαια κανείς προς τι τέτοια εμμονή με την αξιολόγηση αφού η μέχρι τώρα εφαρμογή της ακόμα και στους λιγότερο έμπειρους εκπαιδευτικούς, τους νεοδιόριστους, βγάζει ένα ποσοστό ανεπάρκειας 1 στους 3.660 εκπαιδευτικούς. Δηλαδή το συμπέρασμα από την αξιολόγηση είναι πως δεν χρειάζεται, αφού η συντριπτική πλειοψηφία ακόμα και των πιο άπειρων εκπαιδευτικών κρίνονται επαρκείς. Προφανώς λοιπόν το αφήγημα πως η αξιολόγηση θα ξεχωρίσει στους εκπαιδευτικούς την ήρα από το σιτάρι έχει ήδη αναιρεθεί. Κάτι άλλο λοιπόν κρύβεται πίσω από την εμμονή για αξιολόγηση το οποίο θα αναλυθεί παρακάτω.
Μέχρι τώρα η αξιολόγηση δείχνει ένα αθώο πρόσωπο που ψιθυρίζει γλυκόλογα στους εκπαιδευτικούς: «δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε από μένα». Καταλαβαίνουμε όλοι τι θα γινόταν αν τα αποτελέσματα της αξιολόγησης ήταν σκληρά και απορριπτικά. Να θυμηθούμε μόνο την αντίδραση του κλάδου απέναντι στον προηγούμενο νόμο του 2013 που προέβλεπε ότι θα έπρεπε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των εκπαιδευτικών να κριθεί υποχρεωτικά ως ελλιπές. Ήταν τέτοια η αντίδραση που ο νόμος αυτός ποτέ δεν εφαρμόστηκε και τελικά καταργήθηκε το 2018. Η τωρινή τακτική δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που κάποτε ονομάτιζαν ως «κουλτούρα της αξιολόγησης». Πρέπει πρώτα να καλλιεργηθεί αυτή και μετά η αξιολόγηση να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο που είναι αυτό που προέβλεπε ο νόμος του 2013. Και ποιο είναι αυτό; Με πολύ απαλά λόγια η δημιουργία δεξαμενών για μελλοντικές απολύσεις. Μη ξεχνάμε ποτέ τη διεθνή εμπειρία.
Δεν επιτρέπονται οι απολύσεις. Αλήθεια ε;
Τι να την κάνεις όμως τη δεξαμενή απολύσεων όταν το Σύνταγμα δεν επιτρέπει τις απολύσεις; Κανένα πρόβλημα. Υπάρχει λύση και λέγεται άρση της μονιμότητας. Η κυβέρνηση ήδη έχει εξαγγείλει την αναθεώρηση του άρθρου 103 του Συντάγματος που αφορά τη μονιμότητα στο δημόσιο. Άτυπα, βέβαια, το Σύνταγμα έχει ήδη παραβιαστεί όλα αυτά τα χρόνια για περίπου το ένα τρίτο του κλάδου που εργάζεται στα σχολεία. Υπάρχει άτυπη αλλά σαφής άρση της μονιμότητας για αυτούς τους συναδέλφους τους οποίους θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε και ως «μη μονιμοποιημένους μόνιμους», που παρόλο που καλύπτουν πάγιες και λειτουργικές ανάγκες έρχεται το κράτος και τους χαρακτηρίζει καταχρηστικά ως αναπληρωτές. Μα δεν αναπληρώνουν κανέναν άλλον εκτός από τους εαυτούς τους. Μπορεί η κυβέρνηση να διατυμπανίζει παντού ότι ο στόχος της είναι η μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών μέσω διορισμών αλλά στην πραγματικότητα ο στόχος της είναι ο αντίθετος: Όλοι οι εκπαιδευτικοί να υπηρετούν υπό καθεστώς ελαστικών σχέσεων εργασίας σαν εκείνο των αναπληρωτών.
Η μονιμότητα ήταν ο μόνος λόγος που η δουλειά του εκπαιδευτικού δεν ήταν η χειρότερη στη χώρα μας. Σκέφτονταν οι εκπαιδευτικοί: «έχουμε μισθούς πείνας, έχουμε χάλια συνθήκες εργασίας, η οργανωμένη καμπάνια απαξίωσή μας καλά κρατεί αλλά τουλάχιστον έχουμε τη μονιμότητα». Πλέον κινδυνεύει όμως και αυτή. Αλήθεια όμως, δεν είναι οξύμωρο σχήμα να μονιμοποιείς και ταυτόχρονα να καταργείς τη μονιμότητα;
Οι δρόμοι της Αφασίας, της Μεγάλης Παραίτησης και της Μεγάλης Απαίτησης
Από εδώ και πέρα υπάρχουν μόνο τρεις δρόμοι για να ακολουθήσουν οι εκπαιδευτικοί: α) ο δρόμος της Αφασίας που σημαίνει καμία αντίδραση, πάμε και όπου βγει β) ο δρόμος της Μεγάλης Παραίτησης που θα θυμίζει το Big Quit στις ΗΠΑ το 2021 όπου εκατομμύρια εργαζόμενοι άρχισαν να δηλώνουν παραίτηση από τις εργασίες τους , ο ένας μετά τον άλλο, ως απάντηση στις άθλιες συνθήκες εργασίας και γ) ο δρόμος της Μεγάλης Απαίτησης που σημαίνει πως ο κλάδος μαζικά θα απαιτήσει με αγώνα διαρκείας όλα αυτά που δικαιωματικά του ανήκουν. Τους δύο πρώτους δρόμους τούς περπατάς εύκολα αφού είναι κατηφορικοί. Οδηγούν όμως στο γκρεμό και σε ανήλιαγους τόπους. Ο τρίτος δρόμος είναι ανηφορικός αλλά οδηγεί στην κορυφογραμμή και στο ξέφωτο!
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Η ύλη για 47.000 υποψήφιους ως 3/6 με τις λύσεις
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 3/6
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
