Νέοι υποστηρικτικοί θεσμοί για ένα σύγχρονο δημόσιο σχολείο, ίσων ευκαιριών

Είναι  προφανές ότι μέσα  σ’ έναν  κοινωνικό  περίγυρο  που  την  τελευταία δεκαετία   μεταβάλλεται  ραγδαία ,  το  δημόσιο  σχολείο οφείλει  να  προσαρμοστεί  στις  νέες  συνθήκες , αναπροσδιορίζοντας  το  ρόλο  του και  τα  μέσα  που  χρησιμοποιεί , αν  θέλει  να  υπάρχει  ως  ένας  αξιόπιστος εκπαιδευτικός  θεσμός  και  να  εκπληρώνει  αποτελεσματικά  το  έργο  του .

Σήμερα  λοιπόν , στην  εποχή  της  μεγάλης  κρίσης (οικονομικής , κοινωνικής , πολιτισμικής κ.τ.λ.),αλλά και της μεγάλης τεχνολογικής  «επανάστασης» ,  το  δημόσιο  σχολείο  καλείται  να  απαντήσει  σε  νέα  ερωτήματα  και   να  καλύψει  νέες  ανάγκες  που  μέχρι  πρότινος  κάλυπτε  η  οικογένεια  ή   άλλοι   θεσμοί , οι  οποίοι  τώρα  αδυνατούν  να  ανταποκριθούν . 

Ενδεικτικά  αναφέρω :

Ένα   πρόβλημα  που αντιμετωπίζουν οι σχολικές μονάδες , ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια ,   είναι  η  ελλιπής   ιατρική  παρακολούθηση   ενός  σημαντικού  τμήματος   του  μαθητικού  δυναμικού , που  μπορεί   να  οφείλεται   στην  επιδείνωση   των  χρόνιων  προβλημάτων  του  δημόσιου  συστήματος  υγείας , σε  συνδυασμό   με  τις  επιπτώσεις   της  οικονομικής   κρίσης  στην  κοινωνική/οικογενειακή  συνοχή.

Επιβάλλεται  να  υπάρξει  μέριμνα  γι  αυτά  τα  παιδιά (και  για όλα τα παιδιά) που  φοιτούν στο εκπαιδευτικό  μας  σύστημα , με  τη  θέσπιση  κλιμακίων σχολικών  ιατρών, ανά  Δήμο ή ανά Διεύθυνση  Εκπαίδευσης , τα  οποία  θα  περιοδεύουν στις  σχολικές  μονάδες  παρακολουθώντας  την  υγεία του  μαθητικού  δυναμικού  και  παρέχοντας   πρωτοβάθμιες  υπηρεσίες υγείας  , όπου  και  όταν  χρειάζεται  (εμβολιασμοί  κ.τ.λ.).

Ένα  άλλο  σημαντικό  πρόβλημα  είναι  η  διαχείριση των   ενδοσχολικών  συγκρούσεων  και  η  αύξηση  των  μαθησιακών  και  συμπεριφορικών προβλημάτων  των  μαθητών , τα  τελευταία  χρόνια . Τα  ζητήματα  αυτά    είναι  σύνθετα  και  οι  ερμηνείες  τους  ποικίλλουν . Οι  εκπαιδευτικοί  συχνά  νιώθουν, αβοήθητοι και  απροστάτευτοι ,   να συμπιέζονται ανάμεσα στις απαιτήσεις του  εκπαιδευτικού προγραμματισμού  της  πολιτείας  και μια  σκληρή σχολική  πραγματικότητα  με  πολλά  προβλήματα  που  βιώνουν  καθημερινά . Οι  υποστηρικτικοί  θεσμοί  που  υπάρχουν (Σχολικοί Σύμβουλοι , ΚΕΔΔΥ , κ.τ.λ.) , συχνά  αδυνατούν  να  ανταποκριθούν  ουσιαστικά .

Θα  διευκόλυνε και  θα  υποβοηθούσε ιδιαίτερα  το  έργο  των  εκπαιδευτικών και  την  εύρυθμη  λειτουργία  των  σχολικών  μονάδων ,  η  θέσπιση  κλιμακίων ψυχολογικής υποστήριξης , ανά Δήμο ή ανά  Διεύθυνση  Εκπαίδευσης , στελεχωμένων  με  ειδικευμένους  ψυχολόγους , οι  οποίοι , με  την  εφαρμογή ενός αναθεωρημένου σχετικού θεσμικού  πλαισίου  , θα  μπορούν  να περιοδεύουν  στις  σχολικές  μονάδες , παρεμβαίνοντας  και  διαμεσολαβώντας όπου  χρειάζεται  και  ασκώντας  επίσης  συμβουλευτική  γονέων .

Για  ένα  αποτελεσματικό δημόσιο  σχολείο  είναι επίσης  απαραίτητο να  υπάρχει σε κάθε  σχολική  μονάδα , εκπαιδευτικός  ειδικής  αγωγής/παράλληλης  στήριξης, για  την  αντιμετώπιση  της  σχολικής  αποτυχίας και την  κάλυψη των  ειδικών εκπαιδευτικών  αναγκών  που  προκύπτουν.  

Μεγάλο ζήτημα   επίσης  το  οποίο  αντιμετωπίζουν  σήμερα  οι  σχολικές μονάδες , είναι  η  αύξηση  του διοικητικού   έργου  που  καλούνται   να  διεκπεραιώσουν (στατιστικά  στοιχεία , βεβαιώσεις , My school , εκπαιδευτικά   προγράμματα  κ.τ.λ.). Θα  πρέπει  να  υπάρξει  μέριμνα  για  τη  γραμματειακή 

 υποστήριξη  των  σχολείων . Σε συνδυασμό  με  το  πρόβλημα  της  αύξησης   του  ηλικιακού  μέσου   όρου  των  εκπαιδευτικών (ως  συνέπεια  των αλλαγών στο  ασφαλιστικό  σύστημα και των πολιτικών μηδενικών  διορισμών που  εφαρμόζονται τα  τελευταία  χρόνια ),  θα  μπορούσε  να  προβλεφθεί

η  δυνατότητα ανάθεσης  ικανού  αριθμού  ωρών  διοικητικού  έργου και αντίστοιχης  αποδέσμευσης  από  διδακτικά καθήκοντα , για  εκπαιδευτικούς της  σχολικής  μονάδας , σε  συναινετική  βάση (κατά  προτεραιότητα των  μεγαλύτερων  σε  ηλικία  ή  όσων  αντιμετωπίζουν  προβλήματα  υγείας).

Τα  παραπάνω  είναι  απλά  κάποιες  σκέψεις  που   φιλοδοξούν  να  συμβάλλουν  στο  άνοιγμα  μιας  ευρύτερης , ουσιαστικής συζήτησης   για  τις  πραγματικές  ανάγκες  του  δημόσιου  σχολείου .

Πολλά  περισσότερα  είναι  τα  προβλήματα και οι ελλείψεις που θα μπορούσαν  να αναφερθούν  σ’ έναν ανοιχτό, δημοκρατικό διάλογο για την παιδεία  .  Τα  θέματα της  υλικοτεχνικής υποδομής , των προγραμμάτων , της διδακτικής

 μεθοδολογίας , των στόχων , κ.τ.λ..

 Αλλά  πολλές είναι επίσης  και  οι απόψεις και  οι   καινοτόμες  ιδέες  που  θα  μπορούσαν …

Απαραίτητη  προϋπόθεση  όμως , για  την  αναβάθμιση του  εκπαιδευτικού  μας συστήματος  και  την  επιτυχία  οποιασδήποτε  μεταρρύθμισής  του , είναι η  αντιμετώπισή του από  τα  κέντρα  λήψης των αποφάσεων  όχι  ως περιττή καταναλωτική  δαπάνη , αλλά  ως  επένδυση  για  το  μέλλον  αυτής  της χώρας.