Alfavita Newsroom Έχω δύο προνήπια που μένουν στο τμήμα μου μέχρι αργά. Το ένα είναι παιδί μεταναστών, καλά οικονομικά, ντυμένο σαν μοντέλο, με την τσάντα του γεμάτη φαγητά για να διαλέγει, γιατί είναι και δύσκολος.
Το άλλο, την καλύτερη περίοδο της ζωής του, την πέρασε σε ξενώνα, από τότε που η μητέρα του μπήκε σε πρόγραμμα απεξάρτησης (αν και πλέον άρχισε και δουλειά και βρήκε σπίτι) και τα απογεύματα του δίνουμε να φάει από αυτά που έχει το σχολείο.
Λογικό είναι να βλέπει τα καλούδια του πρώτου και να θέλει κι αυτός. Πρώτη φορά έβλεπε μπλούμπεριζ, είναι ωραία άραγε; Και τι ωραίο που φαίνεται το κέικ με τη σοκολάτα και πόσο θα ταιριάζει με το γάλα που έπιναν.
Και κάθε φορά, πριν προλάβω να πω οτιδήποτε, ενώνουν τις πετσέτες που στρώνουν για να φάνε, βάζουν τα φαγητά στη μέση και τα τρώνε μαζί.
Μάλλον κι η μάνα του (που το ξέρει) βάζει παραπάνω από όσο μπορεί να φάει, για να δίνει και στο φίλο του.
Τώρα κάθονται και τρώνε με το ένα χέρι και με το άλλο έχουν αγκαλιαστεί, λένε πόσο πολύ αγαπιούνται κι αυτό που παίρνει, υπόσχεται όταν θα πληρωθεί η μαμά του, να τον κεράσει.
Εγώ κανονικά πρέπει να θυμίζω τον κανόνα που λέει ότι ο καθένας τρώει τα δικά του, δεν καθόμαστε αγκαλιά στο τραπέζι κι ο καθένας στρώνει μπροστά του, αλλά τι είναι οι κανόνες μπροστά στον τρόπο που δουλεύουν μόνα τους την ενσυναίσθηση, τη φιλία και την αλληλεγγύη;
Αυτά και πάω να επιστρέψω στις εργασίες μου και στους κανόνες που αντιστάθηκε η Αντιγόνη.
Νάντια Κατσαρού
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 22/8
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
