Δεσποινίς ετών 47. Θεατρολόγος, εκπαιδευτικός από το 2002 σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας, καλύπτοντας ανάγκες ωρομίσθιας, αναπλήρωσης μιας θέσης που ουσιαστικά δεν υπήρχε.
Αναπληρώναμε επί σειρά ετών τον εαυτό μας εφόσον το Υπουργείο ως ειδικότητα δεν μας έβλεπε οργανικά. Το σχολείο έγινε σπίτι μας και συχνά ως τέτοιο η διαφυγή μας. Οι θεατρολόγοι βρήκαμε στο δημόσιο σχολείο πέρα από μια εργασία, μια ευκαιρία να μιλήσουμε τη γλώσσα που αγαπάμε, με τον πιο τρυφερό αποδέκτη, το παιδί. Η απαξίωση και οι συνεχείς απογοητεύσεις ( μείωση προσλήψεων , μείωση μισθών, αργοπορίες και απουσία αδειών κ.α.) δεν μας έκαναν να υπαναχωρούμε στις εσωτερικές μας πιέσεις για αναζήτηση μιας άλλης εργασίας, πιο ασφαλούς, χωρίς την αβεβαιότητα των καλοκαιριών που σπαταλούσαμε μπροστά σε οθόνες. Και το Υπουργείο το ήξερε. Τόσα χρόνια κάναμε καλό καμαρίνι , με τα παιδιά.
Κι έρχεται η μέρα η σπουδαία που ως δώρο θεού στα 47 σου ( το λες και μέση ηλικία σαφώς) το υπουργείο σε βλέπει και σε διορίζει. Στην περιφέρεια. Διότι το καλούν οι ανάγκες. Να στηριχτεί πρωτίστως η περιφέρεια. Κι αναρωτιέσαι...μα τί στο καλό... με περίμεναν τόσο καιρό στην Κω και την Αλεξανδρούπολη κι εγώ θα αρνηθώ; Και δεν αρνείσαι και χαίρεσαι, καμώνεσαι την σπουδαία, φοράς το ωραίο σου φουστάνι και συγκινείσαι καθώς ορκίζεσαι στο Ευαγγέλιο που κρατά μπροστά στα μούτρα σου ο αναπληρωτής διευθυντής εκπαίδευσης (διότι ο κανονικός λείπει σε Αυγουστιάτικη άδεια) . Και μετά όλα κάπως παίρνουν τον δρόμο τους. Οικογένειες χωρίζονται, παιδιά και παιχνίδια φορτώνονται σε βαλίτσες ,ζωές μπαίνουν σε άνω τελεία και η περιπέτεια του νεοδιοριζόμενου αρχίζει.
Ώσπου για κάποιους από μας, η τύχη μας επιφυλάσσει άλλες εκπλήξεις, πολύ μεγαλύτερες. Όταν κλονίζεται η υγεία σου σοβαρά, ο χρόνος αποκτά άλλη διάσταση. Ξαφνικά και σταματάς και τρέχεις. Να προλάβεις, να δεις , να αποχαιρετήσεις .. Το παρόν κείμενο δεν γράφεται για να λυπηθεί κανείς αντίθετα, όπως ακριβώς με τα θέματα υγείας, είναι για να αφυπνίσει. Να μας δει ο νομοθέτης αυτή τη φορά. Διότι εμείς τον κοιτάμε και αναρωτιόμαστε.
Πώς ορίζει οι ασθενείς, οι άνθρωποι με αναπηρία, οι γονείς παιδιών ΑΜΕΑ να υποχρεώνονται σε διετή υπηρεσία μακριά από τον τόπο διαμονής τους πριν διεκδικήσουν οργανική θέση στην πόλη τους; Πώς γίνεται ενώ η ζωή σε προκαλεί με την πιο δύσκολη πίστα, αυτή των εξετάσεων και της αναμονής σε θλιβερούς δερμάτινους καναπέδες ιατρείων, ουρές σε ΚΕΠΑ χαζεύοντας άσπρες ρόμπες ,το υπουργείο να σε καλεί να εκπληρώσεις το υπαλληλικό σου καθήκον διετίας πριν γυρίσεις στο σπίτι σου; Το επιβάλλει ο νόμος που ο νόμος είναι πάνω από τον πληγωμένο μαστό, το παραπληγικό παιδί και αποτελέσματα βιοψίας; Παράνομο να γυρίσεις σπίτι σου με μετάθεση, παράνομο και να το διεκδικείς;
Με σταθερή φωνή πλήρους αταραξίας η υπάλληλος Πρωτοβάθμιας σου ανακοινώνει πως δεν αποδέχεται αίτηση μετάθεσης από σένα . Αν όμως ο νόμος είναι υπεράνω συζήτησης, ο κόσμος θα ήταν αγνώριστος. Επιτρέπεται να μιλήσουμε για την αδικία των νόμων, όταν και όπου αυτή υπάρχει; Και κάπου εδώ φαίνεται να υπάρχει ένα ερώτημα.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Η πιο εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών στην Ελλάδα σε 2 ημέρες στα χέρια σου - Δίνεις από το σπίτι σου
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 18/12
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
