Alfavita Σχολεία πολλών ταχυτήτων,
σκέψεις κολλημένες με ταχύτητα μηδέν
Θα ήθελα πολύ, αυτό το Κυριακάτικο βράδυ, 29 Μαρτίου του 2020, να ετοιμάζομαι για μια συνηθισμένη Δευτέρα στο σχολείο.
Θα ήθελα, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, να λέμε πως όλο αυτό που ζούμε, είναι ένα εφιαλτικό όνειρο.
Αλλά, δεν είναι!
Πως, να, αύριο πρωί θα βρεθούμε σε αυλές γεμάτες παιδιά και αυτές οι εικόνες στις γειτονικές χώρες- που με νύχια και δόντια, οι πολίτες , οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων παλεύουν να τις κρατήσουν μακριά μας - είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Αλλά δεν είναι!
Όπως, δεν είναι αλήθεια όλες αυτές οι κακοήθειες που κυκλοφορούν από διάφορους άσκεφτους, κακούς, συμπλεγματικούς πολίτες αυτής της χώρας, σχετικά με τα δημόσια σχολεία και τους εκπαιδευτικούς.
Λοιπόν, ακούστε όλοι εσείς:
Θα θέλαμε όλοι οι εκπαιδευτικοί, τα σχολεία μας να μοιάζουν με τα ιδιωτικά, χωρίς να είναι ιδιωτικά!
Θα θέλαμε μεγάλες αυλές, με κήπο, με κιόσκια, και εγκαταστάσεις χτισμένες από φιλικά υλικά για τα παιδιά μας.
Σαν τα ιδιωτικά, χωρίς να είναι ιδιωτικά!
Με αίθουσες κατάλληλες για το μάθημα της πληροφορικής, της μουσικής, των εικαστικών, της θεατρικής αγωγής, με γυμναστήρια, με κλάμπ δραστηριοτήτων.
Όπως στα ιδιωτικά, χωρίς να είναι ιδιωτικά!
Θα θέλαμε καθαρά σχολεία, με χώρους που μοσχομυρίζουν λεβάντα, με αίθουσα σίτισης μια όμορφη τραπεζαρία , κι όχι ένα κουζινάκι όπως όπως για τα παιδιά μας.
Όπως στα ιδιωτικά, χωρίς να είναι ιδιωτικά!
Θα θέλαμε να έχουμε έτοιμη την ηλεκτρονική πλατφόρμα, σαν έτοιμοι από καιρό, πριν καν προκύψει όλος αυτός ο χαμός, που ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία και αποσυντόνισε το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο.
Όπως στα ιδιωτικά σχολεία - που έχουν ιδιωτικές πλατφόρμες- χωρίς να είναι ιδιωτικά!
Θα ήθελα να σας πω πως όλοι οι εκπαιδευτικοί, τούτες τις μέρες, εργάζονται, πολλαπλάσιες ώρες, κυρίως χαράματα, για να συνδεθούν στις πλατφόρμες που τους δόθηκαν.
Και αν δεν τα καταφέρνουν, αυτό δεν οφείλεται στην ολιγωρία τους, αλλά στο σύστημα που δεν αντέχει!
Πως οι περισσότεροι, από τις πρώτες ημέρες, δημιούργησαν υλικό για τους μαθητές τους, και χρησιμοποιώντας τα mailς, των γονιών, ξεκίνησαν επαφή με τα παιδιά.
Τέλος, θα θέλαμε τα σχολεία μας, τα νοσοκομεία μας να παρέχουν τις υπηρεσίες που οφείλει ένα κράτος στους πολίτες, χωρίς να είναι ιδιωτικά!
Γιατί, όλοι οι πολίτες μιας χώρας πρέπει να μπορούν να ζουν σε ένα ασφαλές και δημιουργικό παρόν και να ονειρεύονται ένα ασφαλές και δημιουργικό μέλλον, για τους εαυτούς τους και για τα παιδιά τους.
Και τα όνειρα, για ποιότητα και αξιοπρέπεια , να είναι δημόσια, όχι ιδιωτικά!
Όπως τα κανάλια τα οποία υπηρετείτε!
* Διευθύντρια, στο 72 Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης
