Κοινωνία 16.12.2022 - 00:06

Ο «ποιητής της εργατιάς» Κώστας Βάρναλης και το τέλος του

Όλα πήγαιναν μαγικά σε αυτή την εκδήλωση, στις 16 Δεκεμβρίου του 1974, το μόνο που έλειπε ήταν ο ίδιος ο Βάρναλης..

Σαν σήμερα, στις 16 Δεκεμβρίου του 1974 η ΕΣΗΕΑ οργάνωσε μία εκδήλωση προς τιμή του ποιητή Κώστα Βάρναλη. «Στον Κώστα Βάρναλη θα επιδοθούν αναμνηστικό χρυσό μετάλλιο και τιμητικό δίπλωμα» έγραφε η σχετική ανακοίνωση, η εκδήλωση θα γινόταν στο θέατρο «Αλίκη».

Όλα πήγαινα καλά την βραδιά εκείνη, έκαναν αναφορές για τη ζωή του, απήγγειλαν ποιήματα και η απήχηση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη. Ο μόνος που δεν ήταν εκεί ήταν ο ίδιος ο Κώστας Βάρναλης, διότι λόγω προβλημάτων υγείας δεν μπορούσε να μετακινηθεί από το σπίτι του.

Μία επιτροπή πήγε, λοιπόν, μετά τη λήξη της εκδήλωσης να του παραδώσει το βραβείο του και να τον ενημερώσει για την εξέλιξη της βραδιάς. Ο ίδιος χάρηκε πολύ.

Λίγη ώρα αργότερα, η νοσοκόμα του τον βρήκε πεσμένο στο μπάνιο, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και διαγνώστηκε με εμφραγματική δύσπνοια. Οι γιατροί, παρά τις προσπάθειες, δεν κατάφεραν να τον σώσουν. Ο «ποιητής της εργατιάς», άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 90 χρονών, στις 16 Δεκεμβρίου 1974.

Λίγα λόγια για τον ποιητή:

Ο Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας το 1884. Πήρε το όνομα Βάρναλης επειδή ο πατέρας του καταγόταν από τη Βάρνα.

Το φθινόπωρο του 1902 εισάγεται στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Παίρνει το δίπλωμά του το 1908 και διορίζεται καθηγητής στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης.

Στην Κατοχή έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ως μέλος του ΕΑΜ. Tο 1956 τιμήθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν.

Ο Κώστας Βάρναλης έχει χαρακτηριστεί ένας από τους κορυφαίους ποιητές και πεζογράφους, όλων των εποχών.

Άνηκε στην Αριστερά και πολλές φορές έντυνε τα ποιήματά του με την ιδεολογία του, όπου φυσικά τιμωρήθηκε για τα φρονήματά του και εξορίστηκε στον Άη Στράτη.

Ήταν πνεύμα ανήσυχο, με μεγάλη οξυδέρκεια, μεγάλος στοχαστής με λεπτότατη ποιητική ευαισθησία στα μηνύματα των καιρών, κι έδινε σαν άνθρωπος γενναίος κι ανιδιοτελής πάντα το «παρών».

Ένα από τα αριστουργήματά του ήταν το «Το φως που καίει», που άλλους φώτισε κι ενθουσίασε κι άλλους, ακόμα, καίει και ζεματάει με τις καταλυτικές αλήθειες του.

Πολλά από τα ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί.