Πεποίηκά τι κοινωνικώς; Ουκούν ωφέλημαι.
(Έκανα κάτι για το κοινωνικό σύνολο; Άρα είμαι ωφελημένος)
Μια ακόμη παιδική ψυχή χάθηκε και αυτό που μου τριβελίζει το μυαλό τις τελευταίες ώρες είναι αυτή η φράση του Μάρκου Αυρήλιου.
Έκανα κάτι; Εγώ, εσύ, ο δίπλα.
Η τοπική κοινωνία για άλλη μια φορά πέφτει από τα σύννεφα, στο άκουσμα του γεγονότος. Κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν γνώριζε, κανείς δεν περίμενε.
Κι όμως κάποιοι θα ήξεραν, κάποιοι θα γνώριζαν, μα κανείς δεν νοιάστηκε. Κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει και να προστατέψει, όταν έπρεπε. Γιατί σε αυτή τη χώρα έχουμε μάθει να κλείνουμε τις πόρτες και τα παράθυρα. Όταν το πρόβλημα χτυπάει τη δική μας πόρτα, επιλέγουμε να ζήσουμε στο σκοτάδι και να πούμε ψέματα ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό, προκειμένου να το κάνουμε πιο “ελαφρύ”. Όταν πάλι χτυπάει την πόρτα του γείτονα λέμε “Και τι με νοιάζει εμένα; Βρε δεν κάθεσαι στα αυγά σου; Πού πας να μπλέξεις;”
Τι κάνει άραγε η κοινωνία μας για αυτούς τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια εκεί έξω; Για αυτές τις ψυχές που είναι βυθισμένες στους δαίμονές τους και χρειάζονται ψυχολογικό έλεγχο και ιατρική υποστήριξη; Κίνητρο, για να αναγνωρίσουν και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και αυτές και το περιβάλλον τους; Πόσο βαρύς είναι άραγε ο φόβος του στιγματισμού που ωθεί αυτούς τους ανθρώπους να σιωπούν και πόσο μεγάλη και ασυγχώρητη είναι η δική μας ευθύνη, ως μέλη αυτής της κοινωνίας, για τη γέννησή αυτού του φόβου;
Ως πότε θα χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα κάθε φορά που μια ανθρώπινη-παιδική ψυχή χάνεται, όταν κανείς από εμάς δεν νοιάστηκε όταν έπρεπε για να μην συμβεί αυτό; Ως πότε θα εθελοτυφλούμε ως συγγενείς, γείτονες, επαγγελματίες, ως πολίτες αυτής της κοινωνίας;
Ποιος θα τολμήσει κάποτε να κραυγάσει για τα τρωτά του ΕΣΥ, των κοινωνικών δομών, των αρχών αυτού του τόπου, μπας και ξυπνήσει επιτέλους αυτή η κοινωνία που μοιάζει να είναι βυθισμένη σε έναν λήθαργο; Ποιος θα ρίξει λίγο φως στην ελληνική οικογένεια και στις αδυναμίες της, χωρίς φόβους και πάθη;
Είμαστε μια κοινωνία στο χείλος του γκρεμού, χωρίς στοιχειώδεις άμυνες στα θέματα ψυχικής υγείας. Που όταν δεν κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, αποζητάμε να δικαιολογήσουμε τη δική μας μέρα, απολαμβάνοντας, την κατάντια του διπλανού μας. Προσπαθούμε να βρούμε λύτρωση, αναδεικνύοντας το γεγονός ότι εκεί έξω υπάρχει κάποιος χειρότερος από εμάς.
Και δεν καταλαβαίνουμε πως αυτή η κοινωνία είμαστε ΕΜΕΙΣ.
ΕΓΩ, ΕΣΥ, Ο ΔΙΠΛΑ.
Ό,τι συμβαίνει σε αυτήν, καλό ή κακό, συμβαίνει στο δικό μου το σπίτι, στο δικό σου, στου δίπλα. Είναι ώρα να ανοίξουμε τα μάτια μας και να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Να δούμε τον διπλανό μας ως εαυτόν και το πρόβλημά του ως δικό μας, πριν μας προλάβουν τα γεγονότα, αλλιώς πολύ σύντομα η ετοιμοθάνατη κοινωνία μας θα καταλήξει.
Και δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως δεν θα το αξίζει!
Ιωαννέτα Δημουλή
Νηπιαγωγός
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Πανελλήνιες: Πανωλεθρία στα Τμήματα Φυσικής και Μαθηματικών με "βροχή" κενών θέσεων
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 29 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 29/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα