Οργανικές θέσεις στα σχολεία: Η λεωφόρος των απολύσεων, του Π.Ν. Τσουκαλά

Η αναστολή της απεργίας των καθηγητών είναι απλώς ένα διάλειμμα πριν από τη μεγάλη μάχη, που θα δοθεί όταν (συντομότατα κατά δήλωση του υπουργού) η κυβέρνηση πραγματοποιήσει αυτό που έχει ήδη εξαγγείλει: ότι θα δώσει οργανική θέση σε όλους στα σχολεία.

 

Ως τώρα όλοι οι καθηγητές έχουν οργανική θέση στο Υπουργείο Παιδείας , ανεξάρτητα από το αν έχουν οργανικά τοποθετηθεί σε σχολείο. Αυτό δυσχεραίνει τη διαδικασία κατάργησης θέσεων και την εφαρμογή του μηχανισμού της διαθεσιμότητας. Αν δηλαδή η κυβέρνηση θελήσει να καταργήσει 50 θέσεις από κάποιο κλάδο, οφείλει να υπολογίσει τα μόρια (βάσει των αποφάσεων Κυρ. Μητσοτάκη) όλων των καθηγητών του κλάδου και να θέσει σε διαθεσιμότητα τους έσχατους του σχετικού πίνακα κάτι που , μεταξύ άλλων , θα προκαλέσει και μια σειρά ανόητων μετακινήσεων ανά την Ελλάδα. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση κατήργησε ολόκληρους κλάδους εκπαιδευτικών το καλοκαίρι κι απέφυγε να θίξει μερικώς άλλους που βρίσκονται από καιρό στο στόχαστρο.

Αν όμως συνδεθεί η οργανικότητα με συγκεκριμένα σχολεία, τότε οποιαδήποτε μεταβολή της κατάστασης των σχολείων (πχ μείωση τμημάτων, συγχώνευση και κατάργηση, αύξηση αριθμού μαθητών ανά τμήμα , αύξηση ωραρίου διδασκαλίας ) θα δημιουργεί πλεονάσματα που θα “επιλύονται” πανεύκολα με μια μοριοδότηση των υπηρετούντων εκεί και μόνο καθηγητών. Ο δρόμος προς τη διαθεσιμότητα, κινητικότητα, απόλυση γίνεται έτσι λεωφόρος.

Αν η ανάλυση αυτή δεν είναι εσφαλμένη νομικά κι αν αποτυπώνει τα σχέδια της κυβέρνησης στο πλαίσιο των μεσοπρόθεσμων δεσμεύσεών της, θα πρέπει η ηγεσία του κλάδου να ετοιμαστεί πολιτικά και νομικά για την επικείμενη επίθεση. Δεν αρκεί η ηρωική άρνηση. 

Πρέπει να καλέσει την κυβέρνηση να αποκαλύψει τους στόχους της. Κι αν επιβεβαιωθούν τα παραπάνω, πρέπει α) να προτείνει νομικά αντίδοτα που θα διασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας στις περιπτώσεις μεταβολής της κατάστασης των σχολείων, β) να προσβάλει (συνεργαζόμενη με άλλους κλάδους του Δημοσίου) την νομιμότητα της διαδικασίας μοριοδότησης που προβλέπεται από τον νόμο του καλοκαιριού και τις αποφάσεις Κυρ. Μητσοτάκη και γ) να βρει τις πολιτικές συμμαχίες που θα καταγγείλουν τον σχεδιασμό της κυβέρνησης και θα πολεμήσουν για να αναστείλουν την εφαρμογή του.

Είναι κάτι επιβεβλημένο και για ένα άλλο λόγο: η διαδικασία μοριοδότησης σύμφωνα με τις αποφάσεις του Κυρ. Μητσοτάκη, πρακτικά ωθεί προς την έξοδο τους καθηγητές που προσλήφτηκαν με την επετηρίδα οι οποίοι , ως γνωστόν, “στοιχίζουν” πιο ακριβά στο κράτος. Πρόκειται λοιπόν για έναν προμελετημένο διεμβολισμό του σώματος των καθηγητών το οποίο απειλείται με διχασμό ανάμεσα σε παλιούς και νέους καθηγητές, μέσα σε ένα ήδη επιβαρυμένο κλίμα που δεν θα επιτρέψει ίσως σε όσους επιδιώκουν τη “δικαίωση” να διαβλέψουν καθαρά ότι η αυριανή οδός της “δικαίωσης” θα γίνει μεθαύριο η οδός και της δικής τους καταδίκης.

Η συνδικαλιστική ηγεσία πρέπει να διαφυλάξει την ενότητα του σώματος υπερβαίνοντας εαυτήν: διεκδικώντας ρυθμίσεις που θα αποδυναμώνουν την αρχαιότητα στο μισθό, στο ωράριο, στις μετακινήσεις και τοποθετήσεις και θα μοιράζουν αναλογικά τις επιπτώσεις της κρίσης σε όλους τους συναδέλφους . Πρέπει να πειστεί ότι μια τέτοια στάση είναι πιο σκόπιμη από μια  ανένδοτη αντιπαράθεση, όσο κι αν η τελευταία θεμελιώνεται σε δίκαια αιτήματα. Και η κυβέρνηση όμως θα πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν την ωφελεί να καταστρέψει ηθικά έναν χώρο στον οποίο διαμορφώνεται η συνείδηση της νέας γενιάς. 

Η μάχη δεν πρέπει να διεξαχθεί στο εσωτερικό των εκπαιδευτικών. Ο αντίπαλος είναι έξω. Και για τους εκπαιδευτικούς και για την κυβέρνηση του τόπου. 

Π.Ν.Τσουκαλάς