Alfavita Newsroom Κινηματογράφος και κόμικ
Τα υπέρ-ηρωικά κόμικ είχαν πάντα μια αναφορά στον κινηματογράφο – ωστόσο, πριν την υπερφόρτωση της σύγχρονης παραγωγής με υπερήρωες, οι κινηματογραφικές δημιουργίες ήταν περισσότερο ‘’στιγμές’’ και σπάνιες. Ενίοτε, ήταν το μέσο για την δημιουργία μιας καθαρά φιλμικής μυθολογίας και αισθητικής που ξεπερνούσε κάπως τα στεγανά που όριζε η κόμικ φόρμα του – χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δυο Batman του Tim Burton, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Από το 2000 έως το 2002 ωστόσο, η δυναμική εμφάνιση των X-Men του Bryan Singer και του Spiderman του Sam Raimi (σε συνδυασμό με μια άνθιση του κόμικ σε νεανικά κοινά) έδειξε ότι υπάρχει ‘’ψωμί’’ (ή μάλλον ‘’ποπ-κορν’’) στην υπόθεση, οι τεχνολογικές καινοτομίες (3D, CGI κλπ) άνοιξαν νέες δυνατότητες και ο εμπορικός κινηματογράφος έχει πλέον υπερδυνάμεις.
Τα τελευταία χρόνια η κινηματογραφική παραγωγή καταναλώνει με λαιμαργία το πρωτογενές υλικό (από το 2011 ως το 2014, 26 ταινίες!) και η συχνότητα των ταινιών που προέρχονται από κόμικ της DC και της Marvel (ακόμα και οι μη φίλοι οφείλουν να ξέρουν την διαφορά τώρα πια) φλερτάρει έντονα με τον κορεσμό. Από την –υπερτιμημένη- σκοτεινή ατμόσφαιρα του Νόλαν και των Batman του μέχρι τον χρωματιστό χαβαλέ των Avengers, το μοτίβο της μυθολογίας είναι πλέον λίγο πολύ σαφές: Στην αρχή ο ήρωας είναι κάπως αντιήρωας, πάντα κουβαλά κάποιο συναισθηματικό φορτίο (συνήθως οικογενειακό ή αισθηματικό σπανιότερα), έρχεται κάποια κομβική στιγμή που αφορά στην ευθύνη του απέναντι στο σύνολο όταν εμφανίζεται ο πάντα εξωτερικός εχθρός, και τέλος, αναγέννησή του σε ήρωα με διάφορα μεσσιανικά σύνδρομα και μετά εφέ με το κιλό για κάποια τελική μονομαχία.
Με άλλα λόγια, όπως και να διανθιστεί η βόλτα, είναι πλέον γνωστή. Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν για την (ήδη πετυχημένη παγκοσμίως) ταινία του James Gunn, δεν είναι αν μας πάει απαραίτητα κάπου αλλού, αλλά αν καταφέρνει να κάνει την βόλτα διασκεδαστική. Και η απάντησή είναι ότι το κάνει, με ένα απενοχοποιημένο και συχνά αυτοσαρκαστικό τρόπο, φτιάχνοντας ένα αναπάντεχο κράμα κόμικ χαβαλέ και sci-fi.
Dazed and Confused
Αναπάντεχο, γιατί όταν η Marvel έχει εμπορικά χαρτιά τύπου Spiderman, Iron Man, Thor και λοιπούς, οι Guardians of the Galaxy είναι σχετικά άγνωστοι στο ευρύ κοινό και επιπλέον, απέχουν αρκετά από τα κυρίαρχα μοτίβα ηρώων: Δεν είναι και πολύ politically correct μια ομάδα που αποτελείται από ένα ρακούν που μιλάει και καυγαδίζει με μεγάλα όπλα, ένα ανθρωπόμορφο δέντρο που λέει μόνο το όνομά του, ένα παρανοϊκό φουσκωτό με μαχαίρια, μια πράσινη δολοφόνο και ένα λίγο καβαλημένο γυναικά γήινο, κολλημένο με χιτάκια των 70’s. Με άλλα λόγια βέβαια, καλώς ορίσατε στην λεγόμενη Bronze Age των κόμικς (70’s), όπου με αφορμή το ‘’συμβάν’’ του θανάτου της πρώτης αγαπημένης του Spiderman, Gwen (το είδαμε και στο μάλλον κακό Spiderman 2 πέρυσι), η μυθολογία γίνεται λίγο πιο σκοτεινή και περίπλοκη στην Γη και παράλληλα ανοίγει τα φτερά της στο ανεξερεύνητο και γεμάτο δυνατότητες διάστημα. Τα κόμικ αρχίζουν και αναφέρονται πιο έντονα σε θέματα ‘’κανονικά’’, όπως είναι ο αλκοολισμός, τα ναρκωτικά, η απώλεια, η παραβατικότητα και την ίδια στιγμή χαρτογραφούν όλο και πιο ιδιαίτερους και σπάνιους ήρωες από την μια άκρη του γαλαξία ως την άλλη. Ο Rocket Racoon (η φωνή του Bradley Cooper από το ‘’Hangover’’) είναι ένα κλείσιμο του ματιού στο Rocky Racoon των Beatles και γεννήθηκε το 1976. Ο σωματοφύλακάς του και σίγουρα εμπνευσμένος από τα Εντς του Τόλκιν Groot (η φωνή του Vin Diesel, αν και λέει μόνο το I 
AM GROOT συνεχώς) ήταν αρχικά ένα κακό στις προθέσεις του ανθρωπόμορφο δέντρο από τα τέλη του 1960. Η πράσινη Gamora (Zoe Saldana) και ο εκδικητικός μαινόμενος πολεμιστής Drax (Daniel Bautista) ‘’γεννήθηκαν’’ το ’75 και το ’73 αντίστοιχα, ως διαστημικοί αντι-ήρωες με ταλέντο στις δολοφονίες. Τέλος, ο Peter Quill, ή αλλιώς, Star Lord (Chris Pratt), είναι απότοκο της ενασχόλησης του δημιουργού Steve Englehart με την… αστρολογία, κάπου το 1975.
Αυτή η ομάδα όμως, δεν είχε την παραμικρή σχέση αρχικά με τους original Guardians of the Galaxy, της σειράς κόμικ του 1970. Αντίθετα, ήταν μια αναγέννηση της ομάδας στο πολύ πρόσφατο 2008, που γνώρισε σχετική επιτυχία (και με διαδικασίες εξπρές, έφτασε και στην μεγάλη οθόνη).
Hooked on a feeling
Διάστημα, εξωγήινες φυλές, Τιτάνες και μαινόμενοι ημίθεοι, διαστημόπλοια τύπου Star Wars, λέιζερ και υπερεξελιγμένα μπαζούκα, αλλά η ταινία ξεκινάει στη Γη το 1988 όπου ο μικρός Peter Quill απάγεται από εξωγήινους λίγο αφότου αποχαιρετά για πάντα την άρρωστη μητέρα του. Αμέσως μετά, ταξιδεύουμε 2 δεκαετίες και αρκετά έτη φωτός μακριά, όπου ο Star-Lord φοράει την ειδική του μάσκα και αναζητάει ένα αρχαίο απροσδιόριστο κειμήλιο σε μια σκηνή που μοιάζει (και μάλλον είναι) κλείσιμο του ματιού στην αρχική σεκάνς του Indiana Jones. Έχει όμως μια μικρή διαφοροποίηση, που απ ’ευθείας δίνει τον τόνο της ταινίας: Ο ήρωας βάζει τα ακουστικά του αναχρονιστικού του Walkman και πατάει το play στην κασέτα Awesome Mix Tape vol.1. Η αίθουσα γεμίζει με το Come and get your love των Redbone, και σε αντίθεση με τον Indiana Jones ο Star Lord δεν ταλαιπωρείται καθόλου από παγίδες στο ναό ή από εξωγήινα αιμοβόρα τρωκτικά (τα οποία και κάνει και μικρόφωνο καθώς χορεύει ανάμεσα στα χαλάσματα). Και κάπως έτσι συστήνεται ο γήινος ‘’υπερήρωας’’ πρωταγωνιστής: Λίγο μπέμπης,
λίγο Han Solo, λίγο ψωνισμένος, λίγο αναχρονιστικός και νοσταλγός των 70’s, λίγο ανώριμος. Προφανώς δεν έπρεπε να κλέψει εκείνο το κειμήλιο, και στο κατόπι του βρίσκεται ο κυνηγός επικηρυγμένων Rocket Racoon μαζί με το δέντρο του, αλλά και η γυναίκα-όπλο Gamora, για να καταλήξουν όλοι μαζί στην φυλακή όπου θα γνωρίσουν και τον Drax (που σημειωτέον, είναι από έναν πλανήτη που δεν καταλαβαίνουν από μεταφορές, κάτι που χρησιμοποιείται για μια δυο πραγματικά αστείες σκηνές). Κάπου εκεί αρχίζει και η δράση, από την χορογραφημένη τους απόδραση μέχρι τους συνεχείς καυγάδες αναμεταξύ τους.
Φτάνει λοιπόν και το (γνωστό και κλισέ) σημείο της ‘’βόλτας’’ των ταινιών του είδους, όπου όλοι μαζί αποφασίζουν να αλλάξουν λίγο ρότα, να σταματήσουν να κοιτάνε την πάρτη τους, να σώσουν τον γαλαξία, να θυσιαστούν για το κοινό καλό κλπ κλπ. Ακόμα και εκεί όμως, η ταινία του James Gunn επιλέγει συνειδητά να μην πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά: Τελευταίο σηκώνεται όρθιο και λέει ‘’μαζί σου’’ το νευρόσπαστο ρακούν, για να συμπληρώσει όμως αμέσως μετά: ‘’Ορίστε, τώρα είμαστε πέντε μαλάκες που κάθονται όρθιοι σε ένα κύκλο’’.
Αυτό ακριβώς το στοιχείο, του αυτοσαρκαστικού χαβαλέ (γεμάτο ειρωνικές χειρονομίες σε όλες τις ταινίες του είδους) είναι που κάνει την ταινία ευχάριστη ακόμα και για ένα μη φαν του είδους ή των κόμικς. Ας μην περιμένει κανείς φυσικά πολλές διαστάσεις: μιλάμε πάντα για ένα δίωρο γεμάτη εφέ και διαστημόπλοια, μια ιστορία με ‘’κοσμικές λίθους’’ που ‘’καταστρέφουν τον κόσμο’’ και πομπώδεις εξωγήινους αρχηγούς κακούς που φέρνουν κάτι ανάμεσα στον Ξέρξη των 300 και φανατικούς Τζιχαντιστές. Το χαρτί άλλωστε της ταινίας δεν είναι άλλο από το στυλ της (αναχρονιστικά) νοσταλγικής, κωμικής περιπέτειας στα χνάρια των περιπετειών του Indiana Jones αλλά και των Sci-Fi των 70’s και των 80’s. Επιπλέον, είναι γεμάτη δώρα: Ξεκαρδιστικές στιγμές, ένα soundtrack που θα ακούγεται όπως αυτά του Tarantino, δωράκια στους φαν των κόμικ (από τον Thanos μέχρι τον Howard the Duck, αν έχει κάποιος υπομονή για μετά τα credits) και φυσικά, αρκετό μπαμ μπουμ. Ακόμα και αν ένα μπαζούκα είναι κάπως συνηθισμένο σε σκηνές δράσης, είναι τελείως διαφορετικό όταν το κρατάει ένα μικρότερο από το ίδιο το όπλο Ρακούν με θέματα ταμπεραμέντου και μια καλά κρυμμένη πληγωμένη καρδιά που η μοίρα (και κάτι εξωγήινοι επιστήμονες) το έκαναν τρωκτικό.
Go all the way
Σε τελική ανάλυση, ο Σεπτέμβρης όχι απλά ήρθε, αλλά έριξε και αρκετή βροχή για να μην αφήσει αυταπάτες για το τέλος του καλοκαιριού. Καλύτερη εποχή για σινεμά δεν υπάρχει, αν και η σοδειά της εβδομάδας έχει μεν κάποια καλά (προλάβετε τον Woody Allen έχοντας σημειώσει σε post-it στο ψυγείο: Woody που επαναλαμβάνεται ή Woody χλιαρός είναι πάντα καλύτερος από πολλούς άλλους. Επίσης ο Άνθρωπος Αντίγραφο φαίνεται να διχάζει: Σημαντικός κανόνας ενδιαφέρουσας ταινίας. Τέλος, ο Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν μας εγκατέλειψε αφήνοντας το Νο.1 Καταζητούμενος, από βιβλίο του Τζον Λε Καρέ) αλλά έχει και υπερτιμημένες φανφάρες, όπως το Lucy με την Scarlett Johanson ή ακόμα μια εμφάνιση των Αναλώσιμων ή κάτι (μυστήρια προφητικές βέβαια) χαζομαρούλες τύπου Sex Tape. Οι Φύλακες του Γαλαξία είναι μια αρκετά διασκεδαστική απόδραση σε ένα είδος που με το που άνθισε, έχει ήδη αρχίσει να κουράζει- υπάρχει μια μικρή περίπτωση όμως, σε μια δεκαετία από τώρα, όταν και η παραγωγή λογικά θα το έχει εξαντλήσει το θέμα, αυτή να είναι η πιο ευχάριστη ανάμνηση από την ‘’εποχή των κόμικ’’, της Marvel και της DC (και επιτέλους, μάθετε την διαφορά).
Για ζέσταμα:
https://www.youtube.com/watch?v=ymUvrtgL9Cs
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 10/5
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 10/5
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
